ΠΕΤΡΟΛΟΥΚΑΣ ΧΑΛΚΙΑΣ / ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΩΣΤΑΣ ηπειρώτικα

Πετρολούκας Χαλκιάς (κλαρίνο) και Βασίλης Κώστας (λαούτο) συνεργάζονται για δεύτερη φορά στην δισκογραφία. Είχε προηγηθεί το CD “The Soul of Epirus” [Τεχνότροπον, 2019], για το οποίο είχαμε γράψει τα σχετικά και εδώ στο blog, ενώ τώρα, τέσσερα χρόνια αργότερα, έχουμε τη συνέχεια εκείνου του δίσκου, ή μάλλον του project, μέσω του “The Soul of Epirus Vol.II” [Τεχνότροπον, 2023].

Αν για τον Πετρολούκα Χαλκιά και την προσφορά του στην ηπειρώτικη μουσική δεν χρειάζεται να πούμε πολλά, γιατί όλοι ξέρουν, για τον Βασίλη Κώστα αξίζει να ξαναπούμε πως έχει μεταπτυχιακό από το Berklee College of Music, ενώ ανάμεσα στα πολλά (μουσικά) που κάνει καταγράφεται και η παρουσία του στους Global Messengers, τού διάσημου παναμέζου πιανίστα της jazz και της latin-jazz Danilo Pérez. Περαιτέρω ο Β. Κώστας έζησε για χρόνια στην Αμερική, ενώ τώρα «έχει σαν βάση του την Ελλάδα, διδάσκοντας λαούτο στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, παρουσιάζοντας ταυτόχρονα την ελληνική μουσική και τα δικά του projects σε συναυλιακούς χώρους και ακαδημαϊκά ιδρύματα στις ΗΠΑ και διεθνώς».
Στο “The Soul of Epirus Vol.II” η συνταγή είναι η γνωστή. Παραδοσιακά τραγούδια της Ηπείρου επιλέγονται για να διασκευαστούν από τους Πετρολούκα Χαλκιά, Βασίλη Κώστα και τους φίλους τους, δηλαδή τους Κώστα Τζήμα τραγούδι, Θανάση Βόλλα επίσης λαούτο και Πέτρο Παπαγεωργίου κρουστά, με τον Βαγγέλη Κουμτζή και πάλι λαούτο να ακούγεται σε τέσσερα κομμάτια.
Μπορεί το CD να ξεκινάει με τραγούδι («Ξενιτεμένο μου πουλί»), αλλά τα τραγούδια δεν είναι πολλά στον δίσκο (είναι τα τρία από τα εννέα συνολικώς tracks). Τούτο σημαίνει πως υπάρχει πολύς χώρος για παιξίματα εδώ, και για ενοργανώσεις που να δίνουν την ευκαιρία σε κλαρίνο και λαούτο να συνυπάρξουν σε διάφορες φάσεις – για να μην γράψουμε για τις φάσεις όπου ακούγονται διπλά λαούτα (σε lead και ρυθμικό ρόλο) όπως στη «Φράσια», βιολί (σε τέσσερα tracks παίζει ο Βαγγέλης Κουμτζής) κ.λπ.
Όλα τα κομμάτια είναι ωραία, αλλά κάποια είναι ωραιότερα, όπως το «Αγιωθοδωρίτικο καγκέλι», που έχει μόνο λαούτα και κρουστά, η κλασική «Σέλφω», που μπορεί να χορευτεί και σαν (γρήγορο) τσιφτετέλι, το έσχατο «Η φωνή του γαλάζιου», που είναι σύνθεση του Β. Κώστα, περασμένη στα λαούτα (το δικό του μπροστά και το δεύτερο «πίσω») και με συνοδεία βοκαλισμών, η «Φράσια», που χορεύεται τσάμικο κ.λπ.
Ο Πετρολούκας Χαλκιάς εν τω μεταξύ μπορεί να οδεύει για τα 90 του, αλλά είναι πάντα εκεί, και στα γρήγορα κομμάτια και στα λιγότερο γρήγορα, με όλους τους μουσικούς να στέκονται «ψηλά», επιδεικνύοντας και οργανοπαικτικές αρετές, μα και τόλμη στις ενοργανώσεις (όπως στην «Παλιά ιτιά»).
Επαφή: www.artway.gr