SUSAN ALCORN / SEPTETO DEL SUR ένα σπουδαίο άλμπουμ της pedal steel κιθαρίστριας από τo Κλήβελαντ

Για την pedal steel κιθαρίστρια από τo Κλήβελαντ (ζει στη Βαλτιμόρη) Susan Alcorn έχουμε ξαναγράψει στο blog με αφορμή το άλμπουμ της “Pedernal” [Relative Pitch Records, 2020] – ένα άλμπουμ πρωτότυπο, ιδιοσυγκρασιακό και απροσδόκητο ηχητικώς, που φανέρωνε τις δυνατότητες αυτής της μουσικού να κινείται σε πλαίσια πέραν του αναμενόμενου.
Τούτο αποδεικνύεται έτι περισσότερο με το πιο πρόσφατο CD της, που αποκαλείται “Canto” [Relative Pitch Records, 2023] και που είναι ένα ακόμη παράξενο έργο, με πολλά αυτοσχεδιαστικά και φολκλορικά των Άνδεων στοιχεία, το οποίο θα μπορούσε κάποιος να το παρουσιάσει και ως ένα improv-chilean folk. Κατ’ αρχάς τα μέλη του Septeto del Sur εκεί παραπέμπουν.

Πέρα λοιπόν από την Susan Alcorn στην pedal steel κιθάρα στο σχήμα συμμετέχουν και οι Luis “ToTo” Alvarez κιθάρα, Claudio “Pajaro” Araya ντραμς, κουάτρο (από τα ιστορικά γκρουπ Huara, Congresso), Francisco “Pancho” Araya τσαράνγκο, κένα (από Huaika και Los Jaivas), Rodrigo Bobadilla φλάουτο, κένα, ζαμπόνια, κιθάρες, φωνή, Amanda Irarrazabal κοντραμπάσο, φωνή και Danka Villanueva βιολί, φωνή.
Ένα σεπτέτο λοιπόν, που αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας τις πέντε συνθέσεις της Alcorn, συν μια διασκευή στο κλασικό “El derecho de vivir en paz” του Victor Jara.
Το “Canto” φέρει πολιτικά μηνύματα; Σίγουρα – όταν διασκευάζεται Victor Jara και υπάρχει track με τον τίτλο “Mercedes Sosa” δεν γίνεται να μην μεταφέρονται.
Είναι βεβαίως η παλαιά σχέση της Susan Alcorn με την Χιλή και την κουλτούρα της (πρωτοπήγε εκεί το 2003) και βασικά η επαφή της με το nueva canción και με τους ανθρώπους που το δημιούργησαν και το υποστήριξαν στα 70s (ανάμεσα και τα γκρουπ Illapu, Inti-Illimani, Los Jaivas και Quilapayún), που θα την οδηγούσε σταδιακά σ’ αυτό το CD και σ’ αυτό το αποτέλεσμα.
Επιχειρώντας, έτσι, να συνδυάσει τα διδάγματα και τις μελωδίες τού chilean folk με τα δικά της πιο... αμερικάνικα ενδιαφέροντα, που συνδέονται οπωσδήποτε με την improv-jazz και τον γενικότερο πειραματισμό, η Susan Alcorn κατορθώνει και πάλι να ξαφνιάσει με μια σειρά δυνατών και απαιτητικών συνθέσεων –εδώ βασικά κυριαρχεί η τριμερής “Canto” (“¿Dónde Están?”, “Presente: Sueño de luna azul”, “Lukax”), με το τρίτο μέρος της να αφιερώνεται στον αυτοσχεδιαστή Lukax Santana, από τα σχήματα Quimantu, London Improvisers Orchestra, Quilombo Expontáneo κ.λπ.–, που διατηρούν καθ’ όλη τη διάρκειά τους μιαν ομορφιά κι ένα ξάφνιασμα.
Το λέμε τούτο, επειδή τα κομμάτια είναι γενικώς μακρόπνοα, συνδυάζοντας «ελεύθερα» και φολκλορικά στοιχεία αναμεμιγμένα με απαράμιλλη μαεστρία.
Σπάνια, θέλουμε να πούμε, έχεις την δυνατότητα ν’ ακούς σήμερα τέτοια άλμπουμ, που παραπέμπουν, όπως και να το κάνουμε στα θρυλικά LP του παρελθόντος τύπου “Liberation Music Orchestra”.
Προσωπικώς διακρίνω πολλές και διαφορετικές επιρροές στο “Canto”, ακόμη και Μίκη Θεοδωράκη μου θύμισαν κάποια περάσματα (από το «Μαουτχάουζεν» και το σάουντρακ της «Κατάστασης Πολιορκίας») κι έχει αληθινά ενδιαφέρον το να ψάχνεις και να εντοπίζεις, κάθε φορά, τους διάφορους υπαινιγμούς στους δίσκους, όμως το σημαντικό εδώ είναι το σύνολο – που είναι εκπληκτικό και που δείχνει πως η Susan Alcorn (η οποία βρίσκεται πάνω από 20 χρόνια στη σκηνή, έχοντας παρουσιάσει πολλές και διάφορες δουλειές) είναι μια μουσικός, που δεν πρέπει κανείς να την αγνοήσει.
Επαφή: www.susanalcorn.net