το ξεχωριστό βιβλίο του αρχιτέκτονα ΑΡΙ ΓΕΩΡΓΙΟΥ για την τζαζ – ένα προσωπικό ημερολόγιο, που καλύπτει ένα χρονικό εύρος μισού αιώνα, μουσικής και καταστάσεων

Το όνομα του Άρι Γεωργίου (αρχιτέκτων, ζωγράφος, φωτογράφος, συγγραφέας και αρθρογράφος) δεν είναι άγνωστο στους φίλους της τζαζ, στην Ελλάδα, ιδίως σ’ εκείνους που γνωρίζουν τα της ιστορίας της και το πώς πορεύτηκε, εκείνη, στις δεκαετίες του ’70, του ’80 και του ’90.
Γεννημένος στη Θεσσαλονίκη το 1951, ο Άρις Γεωργίου –και πάντα σε σχέση με την τζαζ– συνδέεται με τρία περιοδικά, που θα κυκλοφορούσαν στη χώρα στα 70s, στα 80s και στα 90s, και στα οποία θα είχε την ευκαιρία να δείξει τη δουλειά του, σε κάποιες τέλος πάντων από τις διαστάσεις της.
Έτσι λοιπόν κείμενα και φωτογραφίες του Άρι Γεωργίου θα βλέπαμε και θα διαβάζαμε τόσο στα περιοδικά «Τζαζ» (Δεκ. 1977-Δεκ. 1981) και «συν και πλην» (Ιαν. 1981-Νοε. 1982), όσο και στο «Jazz & Τζαζ» (Απρ. 1993-Αυγ. 2013).

Ο Άρις Γεωργίου ανήκει στην άτυπα λεγόμενη «τζαζ σκηνή της Θεσσαλονίκης», εκείνη τέλος πάντων που άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά, ήδη από τα early sixties, μέσω των κειμένων και των βιβλίων του Σάκη Παπαδημητρίου. Και κάπως έτσι, και καθόλου τυχαίως, το νέο βιβλίο του Άρι Γεωργίου, που τιτλοφορείται “Jazz / Hic et Nunc Hip ’N’ Funk” [Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τράπεζας, Σεπτέμβριος 2023] θα είναι αφιερωμένο σ’ εκείνον (στον Σάκη Παπαδημητρίου).
Περί τίνος πρόκειται; Λέμε λοιπόν για ένα βαρύ πόνημα, 197 σελίδων, τυπωμένο σε «πολυτελές» χοντρό και γυαλιστερό χαρτί, με φωτογραφίες και κείμενα από την 50ετή ενασχόληση του Άρι Γεωργίου με την τζαζ. Και την γενικότερη τζαζ, την παγκόσμια να πούμε, μα και την ελληνική.
Το βιβλίο χωρίζεται σε δεκατρία κεφάλαια, που όλα αποτελούνται από προσωπικές μαρτυρίες του συγγραφέα και βεβαίως καλοτυπωμένες, και σίγουρα καταπληκτικές, ασπρόμαυρες φωτογραφίες.
Στο πρώτο κεφάλαιο (σελ. 9-13) που αποκαλείται “Hic et Nunc / Hip ’n’ Funk” ο Άρις Γεωργίου καταγράφει το πώς θα ερχόταν σε επαφή με την τζαζ και πώς από τα «κλασικά» ακούσματα, τον Μάνο Χατζιδάκι, τα ποπ-ροκ συγκροτήματα και καλλιτέχνες, τον Διονύση Σαββόπουλο, το «έντεχνο» τραγούδι και το «νέο κύμα», σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, θα βρισκόταν ν’ ακούει τζαζ, μέσω ενός συμφοιτητή του στο Μονπελιέ – καθώς στις αρχές της δεκαετίας του ’70 θα εγκατέλειπε την ΑΣΟΕΕ, για να σπουδάσει αρχιτεκτονική στη Γαλλία. Από έναν άλλο φίλο του, δε, θα «κληρονομούσε» τους πρώτους τζαζ δίσκους του, τα LP “Duke Ellington & John Coltrane” [UK. His Master’s Voice, 1963] και “Monk’s Music / Thelonious Monk featuring John Coltrane” [US. Riveride, 1967], ενώ ο πρώτος τζαζ δίσκος που θα αγόραζε θα ήταν το καταπληκτικό, αλλά άγνωστο άλμπουμ του βρετανού πιανίστα Michael Garrick και της μπάντας του “Home Stretch Blues” [UK. Argo, 1972], όπως και το “Horn Culture” [US. Milestone, 1973] του γίγαντα αμερικανού σαξοφωνίστα Sonny Rollins λίγο πιο μετά. Εκεί, στην Γαλλία, ο Άρις Γεωργίου θα διαβάσει τα πρώτα τζαζ περιοδικά, ερχόμενος σε επαφή και με την τζαζ φωτογραφία, μέσω της τέχνης των Guy Le Querrec, Art Kane, Lee Friedlander και William Claxton.
Στο κεφάλαιο «ψηλαφώντας» (σελ. 15-30) ο Άρις Γεωργίου περιγράφει τα πρώτα τζαζ live που θα παρακολουθούσε στη Γαλλία, κυρίως μουσικούς της «ελεύθερης» και αυτοσχεδιαστικής τζαζ, που εμφανίζονταν σε μικρότερους χώρους, με φθηνό εισιτήριο (φαντάζομαι πως κάποια θα ήταν και δωρεάν) και που ήταν προσβάσιμα στο προπτυχιακό και μεταπτυχιακό φοιτητικό κοινό. Δεν ήταν μόνον οι ευκαιρίες να δεις τους Bernard Lubat, Intercommunal Free Dance Music Orchetra, Alan Silva, Bobby Few, Steve Lacy κ.ά., ήταν και οι πρώτες απόπειρες για φωτογραφίσεις, καθώς ο Άρις Γεωργίου θα ήταν έτοιμος να αποτυπώσει σημαντικές μορφές της τζαζ, σε καταπληκτικές φωτογραφίες, που 45 χρόνια αργότερα μοιάζουν με «θησαυρό».
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/vivlio/xehoristo-biblio-toy-arhitektona-ari-georgioy-gia-tin-tzaz