KUKURAXA: Kukuraxa I [Veego Records, 2023]
Πάνω στον πρώτο δίσκο βινυλίου των Kukuraxa, στο εξώφυλλο εννοούμε, δεν υπάρχουν πολλά στοιχεία. Το μόνο που διαβάζεις, βασικά, είναι πως και τα δέκα tracks των δύο πλευρών είναι πρωτότυπα. Επίσης σ’ ένα αυτοκόλλητο, που υπάρχει μπροστά, πάνω δεξιά, διαβάζεις πως αυτό που παίζει το σχήμα αποκαλείται... bedroom pop, πως η μουσική τους φλερτάρει κρυφά με τα clubs και πως εδώ υπάρχει ποίηση και beats, με μια 80s αίσθηση.
Ας πούμε λοιπόν, για αρχή, πως οι Kukuraxa («όταν συναντήθηκαν μια κουκουβάγια και μια καρακάξα») είναι ένα
ελληνικό ντούο, που έχει την έδρα του στο Ρότερνταμ (αυτά τουλάχιστον διαβάζεις
στο bandcamp τους). Τα ονόματά των μουσικών που τους αποτελούν είναι Κώστας
Μητσόπουλος και Κατερίνα Σερέτη και αυτό που παίζουν είναι οπωσδήποτε ποπ, electro-pop, κάπως στοιχειώδης στην κατασκευή
της, με λίγα όργανα και με λίγες γενικώς εμπνεύσεις.
Είναι κάπως lo-fi δηλαδή το σκηνικό, δομημένο πάνω στα σύνθια και τις κιθάρες, με μια γυναικεία φωνή κυρίως (της Σερέτη προφανώς) να απαγγέλει πότε αγγλικούς και πότε ελληνικούς στίχους.
Εντάξει, επιρροές (εξακριβωμένες ή όχι) μπορεί να υπάρχουν από Anne Clark, Λένα Πλάτωνος ή και Στέρεο Νόβα ακόμη, και σίγουρα δεν είναι πλέον εύκολο να εντυπωσιάσεις κινούμενος εντός αυτού του στυλ, δίχως τούτο να σημαίνει πως δεν δικαιούσαι να δοκιμάσεις, προτείνοντας τα δικά σου θέματα.
Από την πρώτη πλευρά του δίσκου υπάρχουν κάποια tracks που ξεχωρίζουν, με πρώτο όλων το “Belly”, που φαίνεται να είναι βγαλμένο στην κιθάρα, ενώ καλό είναι και το τελευταίο της a πλευράς, το “Last track”, που διαθέτει ελληνικά λόγια.
Στην side b ενδιαφέρον έχει το “Far”, που διαθέτει γρήγορο τέμπο, με κάποια «σχήματα» στα keyboards να επαναλαμβάνονται, σε συνδυασμό με αγγλικά και ελληνικά λόγια, τα οποία τοποθετούνται πάνω στο ρυθμικό σκηνικό, ταυτόχρονα και σε διαφορετικά επίπεδα. Καλό είναι και το “Deers”, παρά το γεγονός πως στο μεγαλύτερο μέρος του ακούγεται εντελώς αφαιρετικό και στοιχειώδες (και παρά τα samples θα λέγαμε). Ενδιαφέρον, τέλος, έχει και το «πλατωνικό» “Eleni” στο τέλος της πλευράς, που είναι μάλλον το καλύτερο ελληνόφωνο track του δίσκου.
Θέλει ακόμη πιο μεγάλη προσπάθεια, για να γίνει περισσότερο ουσιαστικό εκείνο που παρουσιάζουν οι Kukuraxa στο παρθενικό LP τους. Είναι προφανές αυτό.
Επαφή: www.veegorecords.com
LIP FORENSICS: Apophenia [Veego Records, 2023]
Χοντρικά να πούμε πως έχουμε να κάνουμε μ’ ένα πολύ καλό LP, electro βεβαίως, λελογισμένα κλαμπίστικο, οπωσδήποτε ψαγμένα ποπ και σίγουρα απολαυστικό στο μεγαλύτερο μέρος του – καθώς μπορείς να το ακούσεις οπουδήποτε και να σε «πιάσει» για τα καλά. Να σε ταρακουνήσει.
Φαίνεται, με άλλα λόγια, η εμπειρία των συγκεκριμένων μουσικών, οι οποίοι δεν είναι μόνοι τους, φυσικά, εδώ, δεχόμενοι βοήθειες από πολλούς και διαφόρους.
Έτσι, σε φωνές και σε lyrics ή και σε συνθέσεις ακόμη, συναντάμε τους Δημήτρη Μπινιάρη, Sugahspank!, Ηλία Σμήλιο, Ειρήνη Σκυλακάκη και Cayetano (όλους με συμμετοχές σε διάφορα σχήματα, άλμπουμ ή και με προσωπική δισκογραφία).
Υπάρχει λοιπόν μια συμβολή από διάφορες πλευρές στο “Apophenia”, κάτι που αποβαίνει, φυσικά, στα συν του δίσκου, ο οποίος δεν χάνει ποτέ τον προσανατολισμό και την αξία του – είτε κινείται αυτός σε πιο εξωστρεφή περιβάλλοντα είτε σε πιο downtempo.
Έτσι, καθίσταται δύσκολο να επιλέξεις «τα καλύτερα» tracks, από ένα LP που κυλάει με αδιαμφισβήτητη ενότητα και που σε καλεί (και σε προκαλεί), σε κάθε λεπτό του, να μην εγκαταλείψεις την ακρόαση, ακούγοντάς το ξανά και ξανά, από την αρχή μέχρι το τέλος του.
Παρά ταύτα εμείς θα πούμε πως τα περισσότερα… ζυγά tracks, το “Cynical”, το “No symmetry” και το “Different” βασικά, είναι πάρα πολύ καλά, χωρίς να υστερεί κανένα από τα υπόλοιπα (μονά ή ζυγά).
Μόνο καλά λόγια λοιπόν για το “Apophenia” των Lip Forensics.
Επαφή: www.veegorecords.com
Πάνω στον πρώτο δίσκο βινυλίου των Kukuraxa, στο εξώφυλλο εννοούμε, δεν υπάρχουν πολλά στοιχεία. Το μόνο που διαβάζεις, βασικά, είναι πως και τα δέκα tracks των δύο πλευρών είναι πρωτότυπα. Επίσης σ’ ένα αυτοκόλλητο, που υπάρχει μπροστά, πάνω δεξιά, διαβάζεις πως αυτό που παίζει το σχήμα αποκαλείται... bedroom pop, πως η μουσική τους φλερτάρει κρυφά με τα clubs και πως εδώ υπάρχει ποίηση και beats, με μια 80s αίσθηση.
Είναι κάπως lo-fi δηλαδή το σκηνικό, δομημένο πάνω στα σύνθια και τις κιθάρες, με μια γυναικεία φωνή κυρίως (της Σερέτη προφανώς) να απαγγέλει πότε αγγλικούς και πότε ελληνικούς στίχους.
Εντάξει, επιρροές (εξακριβωμένες ή όχι) μπορεί να υπάρχουν από Anne Clark, Λένα Πλάτωνος ή και Στέρεο Νόβα ακόμη, και σίγουρα δεν είναι πλέον εύκολο να εντυπωσιάσεις κινούμενος εντός αυτού του στυλ, δίχως τούτο να σημαίνει πως δεν δικαιούσαι να δοκιμάσεις, προτείνοντας τα δικά σου θέματα.
Από την πρώτη πλευρά του δίσκου υπάρχουν κάποια tracks που ξεχωρίζουν, με πρώτο όλων το “Belly”, που φαίνεται να είναι βγαλμένο στην κιθάρα, ενώ καλό είναι και το τελευταίο της a πλευράς, το “Last track”, που διαθέτει ελληνικά λόγια.
Στην side b ενδιαφέρον έχει το “Far”, που διαθέτει γρήγορο τέμπο, με κάποια «σχήματα» στα keyboards να επαναλαμβάνονται, σε συνδυασμό με αγγλικά και ελληνικά λόγια, τα οποία τοποθετούνται πάνω στο ρυθμικό σκηνικό, ταυτόχρονα και σε διαφορετικά επίπεδα. Καλό είναι και το “Deers”, παρά το γεγονός πως στο μεγαλύτερο μέρος του ακούγεται εντελώς αφαιρετικό και στοιχειώδες (και παρά τα samples θα λέγαμε). Ενδιαφέρον, τέλος, έχει και το «πλατωνικό» “Eleni” στο τέλος της πλευράς, που είναι μάλλον το καλύτερο ελληνόφωνο track του δίσκου.
Θέλει ακόμη πιο μεγάλη προσπάθεια, για να γίνει περισσότερο ουσιαστικό εκείνο που παρουσιάζουν οι Kukuraxa στο παρθενικό LP τους. Είναι προφανές αυτό.
Επαφή: www.veegorecords.com
Χοντρικά να πούμε πως έχουμε να κάνουμε μ’ ένα πολύ καλό LP, electro βεβαίως, λελογισμένα κλαμπίστικο, οπωσδήποτε ψαγμένα ποπ και σίγουρα απολαυστικό στο μεγαλύτερο μέρος του – καθώς μπορείς να το ακούσεις οπουδήποτε και να σε «πιάσει» για τα καλά. Να σε ταρακουνήσει.
Φαίνεται, με άλλα λόγια, η εμπειρία των συγκεκριμένων μουσικών, οι οποίοι δεν είναι μόνοι τους, φυσικά, εδώ, δεχόμενοι βοήθειες από πολλούς και διαφόρους.
Έτσι, σε φωνές και σε lyrics ή και σε συνθέσεις ακόμη, συναντάμε τους Δημήτρη Μπινιάρη, Sugahspank!, Ηλία Σμήλιο, Ειρήνη Σκυλακάκη και Cayetano (όλους με συμμετοχές σε διάφορα σχήματα, άλμπουμ ή και με προσωπική δισκογραφία).
Υπάρχει λοιπόν μια συμβολή από διάφορες πλευρές στο “Apophenia”, κάτι που αποβαίνει, φυσικά, στα συν του δίσκου, ο οποίος δεν χάνει ποτέ τον προσανατολισμό και την αξία του – είτε κινείται αυτός σε πιο εξωστρεφή περιβάλλοντα είτε σε πιο downtempo.
Έτσι, καθίσταται δύσκολο να επιλέξεις «τα καλύτερα» tracks, από ένα LP που κυλάει με αδιαμφισβήτητη ενότητα και που σε καλεί (και σε προκαλεί), σε κάθε λεπτό του, να μην εγκαταλείψεις την ακρόαση, ακούγοντάς το ξανά και ξανά, από την αρχή μέχρι το τέλος του.
Παρά ταύτα εμείς θα πούμε πως τα περισσότερα… ζυγά tracks, το “Cynical”, το “No symmetry” και το “Different” βασικά, είναι πάρα πολύ καλά, χωρίς να υστερεί κανένα από τα υπόλοιπα (μονά ή ζυγά).
Μόνο καλά λόγια λοιπόν για το “Apophenia” των Lip Forensics.
Επαφή: www.veegorecords.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου