ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 547

4/11/2023
Όταν χωρίζαμε προχτές στ' αεροδρόμιο...

3/11/2023
Οι νέοι πρέπει να ζήσουν...

3/11/2023
Εν τω μεταξύ παλιά οι πολιτικοί στέλνανε με τα ΕΛΤΑ τις ευχές τους στους πολίτες. Λεβέντικα και απαγίδευτα...

3/11/2023
Παλιά στις ονομαστικές γιορτές οι άνθρωποι δέχονταν ευχές μόνο δια ζώσης και βασικά το βράδυ. (Αφήνω κατά μέρος το κάπως γελοίο διαδικτυακό να έχει περάσει 1 λεπτό από τις 12 τα μεσάνυχτα και να στέλνεις ευχές στον άλλον πρώτος-πρώτος, πριν ακόμη του ευχηθεί κι η μανούλα του). Οι σωστές ευχές, οι επίσημες να πούμε, είναι οι βραδινές.
Μάλιστα, τότε, τα παλιά τα χρόνια, πολλοί άνθρωποι που δεν ήθελαν να γιορτάσουν για τους δικούς τους λόγους, στέλνανε ειδοποίηση στις εφημερίδες πως «ο κύριος και η κυρία τάδε δεν εορτάζουν, ούτε δέχονται». Αυτό το έγραφαν για να μην τολμήσει ο άλλος να τους επισκεφθεί, επειδή, τα παλιά τα χρόνια, στις γιορτές πήγαινες απρόσκλητος. Ήξερες ότι είναι του Άη Νικόλα; Tελείωσε. Πήγαινες στο σπίτι τού Νίκου και χτύπαγες το κουδούνι, με την πόρτα να είναι ανοιχτή και με το φως αναμμένο στο κατώφλι.
Αυτές οι ειδοποιήσεις λοιπόν, του «δεν εορτάζω, ούτε δέχομαι», μπορεί να πιάνανε και μισή σελίδα ή και παραπάνω (στις εφημερίδες με τα τεράστια φύλλα) στις μεγάλες γιορτές.
Επίσης, την άλλη μέρα, δημοσιεύονταν στις εφημερίδες και οι «ευχαριστίες». Κάποιος, δηλαδή, ευχαριστούσε κάποιον, δημοσίως, επειδή τον είχε επισκεφθεί ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο.

Τώρα; Τώρα στέλνεις ευχές ή ευχαριστίες στον άλλον με το ζμάρτφον και σε παγιδεύει με predator… Καλά να πάθετε...

3/11/2023
Σήμερα, αύριο και μεθαύριο...

2/11/2023
Απρόσμενη συνάντηση!

Αριστερά ο αείμνηστος και πλέον θρυλικός μποντιμπίλντερ Τάκης Κάβουρας, τον οποίον έχω αναφέρει και σε κείμενο, επειδή έπαιζε σε «ελληνική» ταινία (δες στα σχόλια) και δεξιά ένας από τους μεγαλύτερους έλληνες τζάζμεν, για να μην πω ο μεγαλύτερος, ο Μανώλης Μικέλης, για τον οποίον επίσης έχω γράψει τα σχετικά (ξαναβλέπεις στα σχόλια).

2/11/2023
Διαβάζω διάφορα περί τα μουσικά, που δημοσιεύονται στα ελληνικά σάιτ. Ακόμη και στα καινούρια ποπ ρίχνω μια ματιά, που δεν μ’ ενδιαφέρουν σχεδόν καθόλου – έτσι για μια ενημέρωση και μήπως βρω κάτι που να μου κάνει. Για τις πιο «δύσκολες» μουσικές βρίσκεις πάντως ελάχιστα να διαβάσεις, που να είναι επί της ουσίας. Να μπορούν με απλά λόγια, και χωρίς φιλολογίες ή ποιητικούρες, να σου πούνε γιατί αξίζει αυτό, το «άγνωστο», να το ακούσεις ή όχι.
Τώρα, σε σχέση με τα λεγόμενα «αφιερώματα» και τα θέματα που αφορούν στο μουσικό χθες η κατάσταση είναι απογοητευτική. Χειρότερη από ποτέ.
Είναι ψιλογελοίο θέλω να πω να διαβάζεις άρθρα του στυλ «οι πέντε καλύτεροι δίσκοι των Jethro Tull», «σαν σήμερα, πριν από… 150 χρόνια, βγήκε η “μπανάνα” των Velvet Underground», «τα δέκα καλύτερα τραγούδια της Nico», «οι τρεις κορυφαίοι δίσκοι του Miles Davis», «πέντε σάουντρακ του Vangelis» και τέτοια. Ούτε στα έιτις δεν γράφανε τόσο σιχαμένα κείμενα οι μουσικοί συντάκτες.
Λοιπόν ακούστε μια συμβουλή από τον γεροντότερο. Αν θέλετε να γράφετε για καινούρια, γράψτε. Γράψτε για νέους δίσκους και για νέους καλλιτέχνες, που έχουν κάτι να πούνε, που ξεφεύγουν από το συρμό και που αξίζει να τους προσέξουμε.
Αν θέλετε, όμως, να γράψετε για παλιά, επειδή όλα υπάρχουν στην Wiki πρώτα-πρώτα και σε άπειρα blogs και sites, βρείτε θέματα από το χθες που να είναι εντελώς άγνωστα ή λησμονημένα. Ασχοληθείτε με τις λεπτομέρειες και φωτίστε εντελώς σκοτεινές περιοχές, που έχει νόημα να αναδειχθούν.
Δώστε αξία στο μικρό, στο φαινομενικά ασήμαντο και στο ειδικό. Μόνο αυτό τραβάει εκείνους, που ακόμη διαβάζουν – επειδή, υποτίθεται, πως σε αυτούς απευθυνόμαστε, και όχι σε όσους κυλάνε τις σελίδες εν ριπή οφθαλμού.
Όχι χιλιομασημένη τροφή. Και βασικά να μην αντιγράφετε έτσι φόρα παρτίδα. Το λέω, γιατί πέφτω συνεχώς «θύμα», από συντάκτες, που θέλουν κάτι να πουν, αλλά διαλέγουν τον εύκολο δρόμο, της αντιγραφής, και όχι τον πιο δύσβατο του προσωπικού ψαξίματος και της μελέτης των καταστάσεων.
Λένε ότι «τα γραπτά μένουν». Λάθος. Μόνο ό,τι αληθινά αξίζει μένει. Τα υπόλοιπα έχουν καταλήξει ήδη στα σκουπίδια

1/11/2023
Η Μαίρη Μαράντη, που πέθανε τις προάλλες, είχε αδελφή τραγουδίστρια, τη Γωγώ Πολέμη, και αδελφό τραγουδιστή, το Γιάννη Βορριά. Όλοι με διαφορετικά επώνυμα (κανενός και καμιάς δεν ήταν το δικό του και το δικό της!), ώστε να μπορέσουν να κάνουν τις καριέρες τους.

Ωραίο κείμενο θα γινόταν αυτό... Μπορεί στο μέλλον...

1/11/2023
Ιερόσυλη είναι, βασικά, η πολιτική σκέψη αυτού του χαμένου.
Ο σύριζα αν έγινε κόμμα εξουσίας το οφείλει στους πρώην πασόκους, που τον ψήφισαν μαζικά το ’15. Δεν έγινε εξουσία από τους φίληδες και τους σκουρλέτηδες, του 3%. Κι εκείνοι που τον φέρανε στο 36% ήταν ο κόσμος του πρώην πασόκ, δεν ήταν οι... ομπρέλες και οι ξαπλώστρες. Αφήστε τη Τζάκρη να καθαρίσει...

1/11/2023

Simon Stokes & The Nighthawks “Which Way'”
https://www.youtube.com/watch?v=eLxvLvYpk8s

1/11/2023
Κάθε άδικος φόρος φέρνει πιο κοντά το τέλος του Μητσοτάκη.
Το τσουβάλιασμα των ελευθέρων επαγγελματιών είναι ένδειξη... τρέλας. Τους έχουν βάλει το πιστόλι στον κρόταφο απ’ έξω και δεν ξέρουν τι να κάνουν. Δηλαδή ξέρουν, αλλά νοιάζονται μόνο για τη διάλυση των μικρών.

Ένας ελεύθερος επαγγελματίας που μπορεί να συναλλάσσεται με φορείς του ευρύτερου δημοσίου, με εταιρείες ή με πολυκαταστήματα ή και με μεγάλα καταστήματα δεν είναι εύκολο να φοροδιαφύγει. Διαφεύγει εκείνος που συναλλάσσεται απ’ ευθείας με πολίτες.
Ψάξτε βρείτε ποιοι είναι αυτοί, τους ξέρετε, και πάρτε μέτρα για συγκεκριμένες κατηγορίες. Σ’ αυτές τις κατηγορίες παροχής υπηρεσιών καταργείστε τον ΦΠΑ και δώστε μπόνους στις ηλεκτρονικές συναλλαγές. Τελείωσε το θέμα.

31/10/2023
Kώστας Ταχτσής Love Story

31/10/2023
Εντάξει. Είναι και οι δύο όμορφοι... Έτσι λένε οι ΝΔούδες δηλαδή, που γονατίζουν μπροστά στο life-style και τρώνε τρελή ήττα από τον Κάσσελ.

Βέβαια για τον έναν εξαρτάται από ποια γωνία θα τον τραβήξεις, πώς θα τον φωτίσεις, σε τι φόντο θα τον βάλεις, από το αν απαντάει στη Βουλή στον Πολάκη, από το αν μιλάει σε όχι στημένα σκηνικά κ.λπ. Είναι όμορφος υπό προϋποθέσεις...

31/10/2023
Είναι η ιδέα μου ή όχι πως οι δήμοι, δηλαδή οι πόλεις μας μετά από τις εκλογές είναι αφημένες στην τύχη τους;
Ιδίως σ’ εκείνες όπου οι δήμαρχοι «ξεσπιτώνονται» μετά την Πρωτοχρονιά...

31/10/2023
Τους 30άρηδες και τις 30άρες που γράφουν στα μίντια για παλιά θέματα (με αφορμή συνήθως το θάνατο κάποιου ανθρώπου) τους κατανοώ και τις κατανοώ. Δεν έχω πολλές απαιτήσεις. Τα παιδιά προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα σ’ αυτό τον επαγγελματικό κυκεώνα που ζούνε, καθώς καλούνται σε χρόνο dt να ετοιμάσουν κάτι άμεσο, βγαλμένο από το γνωστικό κενό τους. Αλλά κάτι 40ρηδες και 50ρηδες, που επιχειρούν να κάνουν κάτι ανάλογο, με εκνευρίζουν ελαφρώς (βασικά μειδιώ με όσα διαβάζω), αλλά κυρίως τους λυπάμαι, επειδή νομίζουν ότι αυτά που γράφουν έχουν κάποια αξία, παρότι είναι της πλάκας – χειρότερα και από των 30άρηδων.
Αυτοί οι τύποι έχουν το θράσος (που δεν το έχουν οι 30άρηδες) να το παίζουν ειδήμονες, να βάζουν το και-καλά «προσωπικό στοιχείο» μέσα στα κείμενα, τα οποία όμως αν τα ψιλο-εξετάσεις βρίθουν από ασημαντότητες. Βασικά δεν μπορείς να πάρεις τοις μετρητοίς και να εμπιστευθείς τίποτα απ’ όσα γράφουν, γιατί είναι τελείως έξω από το ιστορικό πλαίσιο (αφήνω το κοινωνικό), στο οποίο υποτίθεται πως αναφέρονται (πολλές δε φορές και με πραγματολογικά λάθη).
Θα σας πω τι εννοώ, με ένα παράδειγμα.
Αν θες να γράψεις ας πούμε για το τι τραγούδια ελληνικά ή ξένα άκουγε η Ελλάδα στα σέβεντις ή και στα έιτις θα πρέπει ή να έχεις ζήσει στα σέβεντις και στα έιτις και να θυμάσαι, ή να ψάξεις και να βρεις τα τοπ της εποχής (σε ξένο και ελληνικό τραγούδι) ή να ψάξεις πλαγίως, από άλλες οδούς (ακόμη και διαδικτυακές), για να ανακαλύψεις τι παιζόταν και τι όχι στη χώρα, και με τι διασκέδαζε τότε ο κόσμος.
Έτσι, βλέπεις άτομα να διοργανώνουν πάρτυ υποτίθεται με τραγούδια από τα ελληνικά σίξτις και σέβεντις και να βάζουν άλλα αντί άλλων κομμάτια, που ούτε παίζονταν στα πάρτυ της εποχής, ούτε ακούγονταν ποτέ στην Ελλάδα. Αχταρμάς.
Πολλοί DJ αυτής της ηλικίας, που ακούνε παλιά, κι έχουν και όνομα τρομάρα τους, είναι εντελώς ανίδεοι με τα ζητήματα αυτά, για ν’ αφήσω κατά μέρος πολλούς κειμενογράφους, που τους διαβάζουμε από δω κι από κει και που βρίσκονται εντελώς στην καρακοσμάρα τους.

30/10/2023
Είναι περίπου γελοίο μια ωραία λαϊκή τραγουδίστρια, των σέβεντις βασικά, η Μαίρη Μαράντη να συνοψίζεται από τους «ειδήμονες» σ’ ένα καλό καψουροτράγουδο των 90s, του δυνατού ρόκερ Μάκη Γιαπράκα (και του Φαλάρα) από το ψεύτικο επεισόδιο της ταινίας του Βούλγαρη.
Με το ζόρι το έλεγε η Μαράντη αυτό το τραγούδι στα τηλεοπτικά πλατώ, που ο κόσμος θα το μάθαινε από το YouTube, αφού δεν θα 'βγαινε ποτέ σε δίσκο.
Και ένοιωθε «κάπως» η Μαράντη, έτσι το αποκρυπτογραφώ εγώ, όταν τη ρωτούσαν και την ξαναρωτούσαν, για τη συγκεκριμένη σκηνή με τον Αρμένη. Ένοιωθε, όπως νοιώθει κάποιος όταν του λένε ότι έχει γράψει «ένα βιβλίο», όταν έχει γράψει είκοσι, όταν έχει πει «ένα τραγούδι», όταν έχει πει διακόσια κ.λπ. Δεν γίνεται ο καλλιτέχνης να απαξιώσει όλη του τη ζωή, επειδή έτσι είχαν αποφασίσει οι καναπεδάτοι των τηλε-ταβερνών του Σαββατόβραδου
Προσωπικά έχω εκφράσει την άποψή μου, εδώ στο fb, γι’ αυτό το επεισόδιο του Βούλγαρη, στο οποίο αν εξαιρέσεις τα σκυλολαϊκά του Γιαπράκα και την άτακα «Δεν θα πεθάνουμε ποτέ εμείς Μάκη», που λέει ο Σπύρος Δημητρίου στον Αρμένη (μαζί και το σταυρωτό φιλί που ακολουθεί), δεν αξίζει τίποτα και δεν έχει ουδεμία σχέση με την λαϊκή έκφραση, την οποία υποτίθεται πως αποτυπώνει. (Για το «Όλα είναι Δρόμος» το καλύτερο επεισόδιο είναι εκείνο με τον Καταλειφό, ενώ εκείνο με τον Βέγγο απλώς δεν βλέπεται). Anyway…
Εγώ δεν έχω πάντα κέφι να γράφω έκτακτα κείμενα, γιατί βρίσκομαι σε άλλο τριπ (μόνο για καθαρά επαγγελματικούς λόγους θα το έκανα), αλλά η δική μου Μαίρη Μαράντη είναι εκείνη κάτι τραγουδιών σαν αυτό που βάζω στα σχόλια. Ούτε καν η τραγουδάρα του Άκη Πάνου που είχε πει, γιατί και αυτό το άκουσα πολλά χρόνια μετά την εποχή του