Εκπρόσωπος μιας σκηνής –εκείνης της τουρκικής electro-avant– το «βάθος» της οποίας αγνοούμε, ο Erdem Helvacioglu βρίσκει τον τρόπο να κάνει αισθητή την παρουσία του στη χώρα (και το χώρο), είτε γράφοντας scores για το σινεμά και το θέατρο, είτε επιμελούμενος παραγωγές δημοφιλών συγκροτημάτων (Rashit), είτε πείθοντας εξειδικευμένες αμερικανικές εταιρίες, όπως τη New Albion παλαιότερα και τώρα την Aucourant Records, να επενδύσουν στα σχέδια και τη μουσική του. 
Το “Wounded Breath” είναι το τρίτο «προχωρημένο» άλμπουμ του, κι εκείνο, αν θέλετε, που αποσαφηνίζει έτι περισσότερο το ηλεκτρο-ακουστικό στίγμα του Helvacioglu· ένα στίγμα, που μοιάζει να έχει (και) οικολογική αφετηρία. Τον τούρκο πειραματιστή μοιάζει να τον ενδιαφέρει σφόδρα η αναπαράσταση αρχέγονων φυσικών εξελίξεων, ή άλλων... ανθρώπινης προέλευσης, ενδεχομένως, που εδραιώνονται στο χρόνο, προσαρμοσμένων, οπωσδήποτε, στην «ταχύτητα» και τη «διάρκεια ζωής» ενός άλμπουμ μουσικής. Υπάρχει δηλαδή μία συμπίεση του ακουστικού γεγονότος, η οποία αντιστοιχεί και σε μία το ίδιο «γιγαντωμένη» συναισθηματική προσβολή του ακροατή, ο οποίος καλείται να διαχειριστεί, τρόπον τινά, τις εντυπώσεις του από την ηχοποίηση των οικο-φυσικών εξελίξεων. Μέχρι ενός ορίου όμως (“Below the cold ocean”, “Dance of fire”, “Lead crystal marbles”). Γιατί, από ’κει και πέρα (“Blank mirror”, “Wounded breath”) το zoom στο ανθρώπινο – μέρος, και αυτό, της γενικότερης οικο-συστημικής ισορροπίας – «προσγειώνει» τον Helvacioglu και, βεβαίως, τη μουσική του σε πιο... εσώτερους χώρους. Η μνήμη, η φαντασία, τα όνειρα, που πραγματοποιήθηκαν ή όχι, παρελαύνουν εμπρός, ως «τελευταία πράξη»· όσο ακόμη ακούγεται, έστω και πληγωμένη, η ανάσα...
Επαφή: www.erdemhelvacioglu.com
Το “Wounded Breath” είναι το τρίτο «προχωρημένο» άλμπουμ του, κι εκείνο, αν θέλετε, που αποσαφηνίζει έτι περισσότερο το ηλεκτρο-ακουστικό στίγμα του Helvacioglu· ένα στίγμα, που μοιάζει να έχει (και) οικολογική αφετηρία. Τον τούρκο πειραματιστή μοιάζει να τον ενδιαφέρει σφόδρα η αναπαράσταση αρχέγονων φυσικών εξελίξεων, ή άλλων... ανθρώπινης προέλευσης, ενδεχομένως, που εδραιώνονται στο χρόνο, προσαρμοσμένων, οπωσδήποτε, στην «ταχύτητα» και τη «διάρκεια ζωής» ενός άλμπουμ μουσικής. Υπάρχει δηλαδή μία συμπίεση του ακουστικού γεγονότος, η οποία αντιστοιχεί και σε μία το ίδιο «γιγαντωμένη» συναισθηματική προσβολή του ακροατή, ο οποίος καλείται να διαχειριστεί, τρόπον τινά, τις εντυπώσεις του από την ηχοποίηση των οικο-φυσικών εξελίξεων. Μέχρι ενός ορίου όμως (“Below the cold ocean”, “Dance of fire”, “Lead crystal marbles”). Γιατί, από ’κει και πέρα (“Blank mirror”, “Wounded breath”) το zoom στο ανθρώπινο – μέρος, και αυτό, της γενικότερης οικο-συστημικής ισορροπίας – «προσγειώνει» τον Helvacioglu και, βεβαίως, τη μουσική του σε πιο... εσώτερους χώρους. Η μνήμη, η φαντασία, τα όνειρα, που πραγματοποιήθηκαν ή όχι, παρελαύνουν εμπρός, ως «τελευταία πράξη»· όσο ακόμη ακούγεται, έστω και πληγωμένη, η ανάσα...Επαφή: www.erdemhelvacioglu.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου