Ιστορικό σχήμα. Και όχι απλώς ιστορικό, αλλά κι ένα από τα κορυφαία του νεοϋορκέζικου jazz-underground στο πρώτο μισό των seventies (τα δύο άλμπουμ του για την Strata East, τη διετία 1973-74, είναι διαχρονικά must have). Κάποτε στα 80s, οι CWE, με την πάντα σταθερή παρουσία του Warren Smith ντραμς, κρουστά, βιμπράφωνο και του Jack Jeffers τρομπόνι, θα μπουν σ’ ένα στούντιο του Brooklyn προκειμένου να καταγράψουν μία καταπληκτική session, φέρνοντας κοντά 15 οργανοπαίκτες υψηλής παικτικής κλάσης (Cecil Bridgewater, John Carlton, Craig Rivers, James Stewart...), οι οποίοι, αδιαφορώντας για τα βαλτοτόπια που πνιγόταν η jazz εκείνη την εποχή, θα δημιουργήσουν τελικώς ένα ασυναγώνιστο άκουσμα. Στηριγμένοι σε παραδοσιακές afro-spiritual και groovy συνταγές – ο Smith μόλις είχε επιστρέψει από ένα ταξίδι στο Port Harcourt της Νιγηρίας – οι CWE αντιμετωπίζουν την jazz ως ένα πλάνο, επί του οποίου, πρωτίστως, καθορίζονται συναισθηματικές σχέσεις. Είναι σπάνια η... ανατριχιαστική ομορφιά που πηγάζει από συνθέσεις όπως η 18λεπτη “Rivers state suite” ή η 7λεπτη “The hungarian gypsy song”, την ώρα που μένεις άναυδος από τη φαντασία του γκρουπ στο έσχατο 21λεπτο “Free forms 1-4”. Τό’παμε. Ειδικώς στην Αμερική δεν ηχογραφείτο τέτοιου τύπου jazz στα χρόνια του ’80, γι’ αυτό και το “Old News Borrowed Blues” ξέμεινε στο ράφι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου