CANAMII moog...arp...korg...prog...

Παράξενη κυκλοφορία το “Concept” των Νοτιοαφρικανών Canamii, για ένα... τραβηγμένο έτος, όπως το 1980 (επανέκδοση στη Fresh Music, πριν από λίγο καιρό). Αλλά γιατί; Ακόμη και σε... προηγμένες «ροκάδικες» χώρες (ΗΠΑ, Ιταλία, Ολλανδία...) δεν ηχογραφούνταν art-rock άλμπουμ – έστω και σ’ ένα underground επίπεδο; Aφήνουμε κατά μέρος, δηλαδή, την Ελλάδα, την Ισπανία ή τη Βουλγαρία... που «έβλεπαν» την ίδιαν εποχή, με μια 10ετία πίσω... Εκείνο, όμως, που έχει σημασία, πέραν του... αναχρονιστικού του πράγματος, είναι το αν και κατά πόσον ένα άλμπουμ όπως το “Concept” καταφέρνει να διαφυλλάξει την ουσία της art-rock συνείδησης (των Rennaisance ας πούμε). Κι εδώ ακριβώς μπαίνει ο δικός μας ρόλος· να αποτιμήσουμε δηλαδή, σε πρώτη φάση, ένα έργο, «τραβώντας» το από την εποχή του. Οι Canamii ήταν, κατ’ ουσίαν, το μέσον του κιμπορντίστα και παραγωγού Phillip Nel στην προσπάθειά του να συγκεράσει «αντιθετικές» μουσικές αναφορές. Από τη μια μεριά οι ρώσοι «κλασικοί» (Ρίμσκι-Κόρσακοβ, Μουσόργσκι, Χατσατουριάν) και από την άλλην οι Emerson Lake & Palmer, οι Yes και οι Camel. Το πράγμα θ’ αρχίσει να παίρνει μία πιο ορατή μορφή, όταν δίπλα στον Nel θα πάρουν ρόλους ο κιθαρίστας Paul Woodley και, κυρίως, μία πράγματι σπουδαία τραγουδίστρια, η Claire Whittaker. Οπωσδήποτε οι συνθέσεις του Nel είναι ενδιαφέρουσες, οπωσδήποτε τα keyboards (κάτι... παλαιολιθικά Korg, Moog και ARP) δεν ακούγονται καθόλου παρωχημένα, οπωσδήποτε οι πενιές του Woodley είναι μαστορικές, εκείνο όμως που βγαίνει πάνω απ’ όλα είναι οι ερμηνείες της 23χρονης Whittaker. Εξαιρετική φωνή, πολύ κοντά στο ηχόχρωμα τής Kate Bush – καλύτερα ένα κράμα Kate Bush και Annie Haslam – η Whittaker από μόνη της ανεβάζει το άλμπουμ στα ύψη.
(Στο ίδιο μοτίβο είχε κυκλοφορήσει κι ένα ελληνικό άλμπουμ, το 1982, το “Faces of Love” των Plasis, με τον... «Ιούδα» Κίμωνα Βασιλόπουλο στο ρόλο της Νοτιοαφρικανής. Το “Concept” των Canamii μπροστά του είναι «αριστούργημα»· και όχι γιατί ήταν κακοί οι Plasis).