ΠΑΥΛΟΣ ΚΑΡΑΠΙΠΕΡΗΣ Blues tales

Είναι ευχάριστο, δηλαδή πολύ ευχάριστο, για να μην πούμε ότι ξαφνιάζει σε απροσδόκητο βαθμό, να βλέπεις/ ακούς έλληνες μουσικούς, οι οποίοι να επιχειρούν να παίξουν τα blues με τον «διαστρεβλωμένο» τρόπο του Taj Mahal ή του Captain Beefheart. Να υπάρχει, να παρουσιάζεται, ή έστω να αναζητείται μία επέκταση της κλασικής φόρμας, προς την κατεύθυνση της προσωπικής συμπύκνωσης· του τρόπου, με άλλα λόγια, να «βγαίνει» ο εαυτός σου πάνω από τ’ ακούσματα. Κι εντάξει, για έναν Αμερικανό. Είναι θεμιτό να θέλει να δρασκελίσει το παρελθόν, να ποτίσει το blues δένδρο, εν προκειμένω, με νέο «μολυσμένο» ύδωρ. Για έναν Έλληνα όμως; Και μάλιστα για κάποιον που δεν ζει καν στο κέντρο, αλλά σ’ ένα χωριό/κωμόπολη της Φθιώτιδας, ποιά η αιτία να το πράξει; Για τους Small Blues Trap ο λόγος, ένα από τα καλύτερα (που δεν είναι και πολλά) εγχώρια blues σχήματα. Από την πρώτη φορά που τους άκουσα, στο εξαιρετικό CD-R “Our Trap” του 2005 (ακολούθησαν και άλλα demos, αλλά και «κανονικές» κυκλοφορίες), μου είχε κάνει εντύπωση η διάθεσή τους και βεβαίως η... απόφασή τους (γιατί δεν έμειναν στη διάθεση), να κινηθούν πέραν του αναμενόμενου. Σ’ αυτήν ακριβώς τη διαδρομή, τη στρωμένη με ισχυρό ακουστικό feeling, τοποθετείται και το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του Παύλου Καραπιπέρη “Fifteen Raindrops In an Ocean of Blues Tales” [Shelter Home Studio], του μουσικού που παίζει κιθάρες, φυσαρμόνικα και τραγουδά στο συγκρότημα. Χειριζόμενος ποικίλες κιθάρες (ακουστική, steel, slide ακουστική, ηλεκτρική) και ακόμη άταστο ακουστικό μπάσο, λίγα πλήκτρα, φυσαρμόνικα και κρουστά, ο Καραπιπέρης στηριγμένος απολύτως σε δικό του υλικό, παίρνοντας ταυτοχρόνως κάποιες μικρές βοήθειες «απ’ έξω» (Παναγιώτης Δάρας lead ηλεκτρική, Λευτέρης Μπέσιος ηλεκτρικό μπάσο, Σωτήρης Κουρούτης πιάνο, πλήκτρα) συντάσσει έναν blues δεκαπεντάλογο (τραγούδια και instros) ικανό να σε βυθίσει σ’ ένα... βεβαρημένο σύμπαν. Αν η φόρμα επηρεάζει και καθοδηγεί το περιεχόμενο (όταν συμβαίνει...) τότε θα λέγαμε πως οι ιστορίες του Καραπιπέρη ακολουθούν μία «έντεχνη» θεματική (με σαφείς αναφορές στην street poetry του Tom Waits), εκεί όπου η νύχτα, οι γυναίκες, τα ποτά, η μοναξιά και η τύχη αδελφοποιούνται. Το αποτέλεσμα – γιατί αυτό έχει σημασία – δεν είναι απλώς συμβατό με ό,τι (σχετικό) ανακαλεί ο καθείς στη μνήμη του, είναι και πειστικό, στο βαθμό κατά τον οποίον η μεταφορά από το επίπεδο της «ιδέας» στο επίπεδο της «πραγματικής ζωής» συντελείται με ανεπαίσθητο τρόπο. Ως γνωστόν η Τέχνη αντιγράφεται, η ζωή... δύσκολο.