ΣΙΓΑΝΙΔΗΣ - ΡΕΛΛΟΣ - ΣΙΓΑΝΙΔΗΣ πρωί - μεσημέρι - βράδυ...

Επανεκδόθηκαν σε CD πριν από δύο χρόνια [Lyra], αλλά επειδή τα ξανάκουσα πρόσφατα, με αφορμή ένα προηγούμενο post για τον Νίκο Κυπουργό – είχε μελοποιήσει τον «τρελό λαγό» του Μίλτου Σαχτούρη, στο άλμπουμ του «2», το 1970 –, είπα να ανασύρω κάποιες παλαιότερες απόψεις. Εξάλλου, και τα δύο δισκάκια είναι από τα λίγα proudly presents της λεγόμενης «ελληνικής τζαζ», τα οποία αξίζει (για να μην πω «οφείλουν») να προσέξουν οι νεώτεροι. Το ένα ο «Μικρός Αδερφός» (1988) του Μιχάλη Σιγανίδη, το άλλο «Το Πρωί Και Το Βράδυ» (1990) των Μιχάλη Σιγανίδη-Θοδωρή Ρέλλου. Οι επανεκδόσεις, ανανεωμένες ψηφιακώς και επιμελημένες κατά τον καλύτερο τρόπο, έρχονται (και όχι επανέρχονται) αγέρωχες στο τώρα, προκειμένου να πάρουν θέση ανάμεσα στα ακούσματα της εποχής. Το κατορθώνουν αυτοστιγμεί. Ο «Μικρός Αδερφός» ήταν (τότε), το ντεμπούτο άλμπουμ του Μιχάλη Σιγανίδη. Καταγράφει την προσπάθεια μιας παρέας από τη Θεσσαλονίκη (αν και δεν ήταν όλοι οι συμμετέχοντες Θεσσαλονικείς) να παρέμβει μέσω ενός υλικού «εκπλήξεων». Η jazz, το blues, το rock, η avant-garde, o αυτοσχεδιασμός, το απρόσμενο, τα... μη επικοινωνούντα δοχεία (κολάζ), και από ’κει και κάτω o «ελληνικός τρόπος», το θέατρο, το σινεμά, η ποίηση, ο πνευματικός γέρων κόσμος που χάνεται, το «θυμάμαι άρα υπάρχω», όλα θα παραταχθούν εν τάξει, δημιουργώντας μία αρχέτυπη ηχητική αλυσίδα, επί της οποίας θα συνεχίσει να προσθέτει κρίκους, για χρόνια, ο Μιχάλης Σιγανίδης. Αργύρης Μπακιρτζής, Φλώρος Φλωρίδης, Θοδωρής Ρέλλος, Τάκης Κανέλος, Δημήτρης Πολυζωίδης, Γιάννης Μουρτζόπουλος, Κώστας Βόμβολος, Φούλης Μπουντούρογλου, Πάνος Θεοδωρίδης, Νίκος Παπάζογλου, Γιώργος Πεντζίκης και όσοι άλλοι, συμβάλλουν από ποικίλες θέσεις στο «μικρό αδερφό», ολοκληρώνοντας ένα έργο το οποίο μοιάζει κάπως με «μήνυμα σε μπουκάλι». Ο «Βιαστής»... που ήταν γυναίκα, το «Ένα πρωί» όταν... ξύπνησα ανήσυχος, με μια βαριάν εντός μου λύπη, για κάτι που ποτέ δεν γνώρισα, και τό’νιωθα όμως πως μου λείπει – το θλιμμένο ποίημα του Λέοντος Κουκούλα για τη συντριβή της πραγματικότητας –, το πυρετικό/ (αυτο)ερωτικό απόσπασμα από το «Προξενιό της Αντιγόνης» του Βασίλη Ζιώγα, η ανέφικτη «Ωδή στα πουλιά», είναι μόνο μερικά από τα κομμάτια-σημάδια ενός άλμπουμ, που εξακολουθεί να εκπέμπει. Όπως πάντα. Σχεδόν τρία χρόνια αργότερα η παρέα επιστρέφει. Σιγανίδης, Ρέλλος και ακόμη Πολυζωίδης, Μουρτζόπουλος και όλοι οι υπόλοιποι... συγγενείς και φίλοι, με νέο υλικό, με καινούριες ιδέες, με τα ίδια παλαιά-ανάποδα και κυρίως με τη «θριλερ-ική» ποίηση του Μίλτου Σαχτούρη υπό μάλης, ετοιμάζουν ένα άλμπουμ (στο «Πρωί Και Το Βράδυ» αναφέρομαι) που έπεσε σαν κοτρώνα στο διαλυμμένο, τότε, πολιτικο-κοινωνικό σκηνικό. Τέλη ’90, αρχές ’91, γυρίστε το ημερολόγιο να θυμηθείτε. «Το πρωί και το βράδυ», «Κύριε», «Το καφενείο», είναι οι τίτλοι τριών ποιημάτων – επιλεγμένα μέσα από το κορυφαίο spoken word άλμπουμ της ελληνικής δισκογραφίας «Ο Μίλτος Σαχτούρης Διαβάζει Σαχτούρη» [Διόνυσος/ Lyra, 1977] – τα οποία, τη βοηθεία των μουσικών χαλιών των Ρέλλου/ Σιγανίδη, μεγεθύνουν στο πολλαπλάσιο το ανατριχιαστικόν του πράγματος. Κι εδώ το κολάζ, ο αυθορμητισμός, η (λαϊκή) ελληνικότητα, ο Μίκυ Μάους (δηλαδή ο Ντόναλντ – τι άθλια φωνή βρε παιδί μου, καλά να πάθει αφού πίνει το... ζουμί του κεφτέ), ο Μότσαρτ, ο Κροκοδειλάκιας, όλοι και όλα, καταγράφουν το... πνεύμα και την ηθική μιας ομάδας δημιουργών, που, σχεδόν 20 χρόνια αργότερα, συνεχίζει να εκπλήσσει.
Σημαντικότατα άλμπουμ.