Το γερμανό τραγουδοποιό Wolf Biermann τον μάθαμε στην Ελλάδα βασικά από τους στίχους του, τους οποίους μετέφρασε ο Δημοσθένης Κούρτοβικ (1974) και μελοποίησε ο Θάνος Μικρούτσικος στα «Πολιτικά Τραγούδια» το 1975. Λέω «βασικά», επειδή για τον Biermann έγραφαν εφημερίδες και περιοδικά από πιο πριν.
Αλλοπρόσαλλη περίπτωση πολιτικού ακτιβιστή και ιδεολόγου, ο Biermann υπήρξε ένας από τους ελάχιστους Δυτικογερμανούς, οι οποίοι αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τη δυτική μεριά προς χάριν της ανατολικής –συνέβη το 1953, όταν ήταν στα 17 του–, πιστεύοντας, έτσι, πως θα μαχόταν εκ των έσω για τα καλά του σοσιαλισμού και της δημοκρατίας.
Συν τω χρόνω ο Biermann θ’ αρχίσει να νοιώθει το «λάθος». Θα γράψει για των... γραφειοκρατών τη φάρα, που στείνει με ζήλο περισσό στο σβέρκο του λαού χορό, πριν, το 1976-77, επιστρέψει στη Δυτική Γερμανία και αρχίσει από ’κει την κριτική ανασκευή του εφηρμοσμένου κομμουνισμού, με άνεση και ελευθερία...
Ενόσω ήταν στην ανατολική μεριά ο Biermann δεν σταμάτησε να ηχογραφεί και να εκδίδει τις μπροσούρες του – όχι χωρίς προβλήματα εννοείται. Ένα από τα πιο σημαντικά τραγούδια του, εκείνων των χρόνων (1968), ήταν οπωσδήποτε το “Drei kugeln auf Rudi Dutschke” (Τρεις σφαίρες για τον Ρούντι Ντούτσκε) που ακούγεται στο EP που βλέπετε, αφιερωμένο στον «κόκκινο Ρούντι»· μία από τις μορφές-σύμβολα του γερμανικού Μάη, ο οποίος πυροβολήθηκε στο κεφάλι από ακροδεξιό εργάτη, την 11η Απριλίου του ’68.
Ηθικός αυτουργός της δολοφονικής απόπειρας θεωρήθηκε το συγκρότημα Τύπου Springer και η εφημερίδα του Bild, η οποία, για να προστατέψει το δοκιμαζόμενο καθεστώς, εμπνεόταν τίτλους του στυλ «Σταματείστε τώρα τον Ρούντι Ντούτσκε!».
Το τραγούδι, μία αφηγηματικώς φορτισμένη, όλιγον άξεστη μουσικώς μπαλάντα (με φωνή και κιθάρα), ηχογραφημένη πιθανώς στο σπίτι του Biermann στο Ανατολικό Βερολίνο, μάλλον φυγαδεύτηκε στη Δύση, μέσω του γνωστού εκδότη Klaus Wagenbach, ο οποίος και τύπωσε εν τέλει το δισκάκι στο δικό του βιβλιο-εκδοτικό οίκο, μέσα στο ’68.
Περιττό να πω πως το κομμάτι ακούστηκε αμέσως, παραμένοντας έως σήμερα ένα από τα πιο γνωστά του γερμανού τραγουδοποιού.
Όσον αφορά στον Rudi Dutschke; Θα πεθάνει τελικώς το 1979 (οι επιληπτικές κρίσεις, από τις οποίες υπέφερε μετά τον πυροβολισμό του, ήταν η αιτία), πριν προλάβει να δει τους συντρόφους του, τον Joschka Fischer, τον Daniel Cohn-Bendit, αλλά και τον ίδιον τον Wolf Biermann, να διαγράφουν όλον τον κύκλο, υποστηρίζοντας την επίθεση στη Σερβία, την επέμβαση στο Ιράκ, καθώς και όλη την υπόλοιπη εγκληματική πολιτεία (αλητεία ήθελα να πω) της πολεμοχαρούς ελίτ.
Αλλοπρόσαλλη περίπτωση πολιτικού ακτιβιστή και ιδεολόγου, ο Biermann υπήρξε ένας από τους ελάχιστους Δυτικογερμανούς, οι οποίοι αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τη δυτική μεριά προς χάριν της ανατολικής –συνέβη το 1953, όταν ήταν στα 17 του–, πιστεύοντας, έτσι, πως θα μαχόταν εκ των έσω για τα καλά του σοσιαλισμού και της δημοκρατίας.Συν τω χρόνω ο Biermann θ’ αρχίσει να νοιώθει το «λάθος». Θα γράψει για των... γραφειοκρατών τη φάρα, που στείνει με ζήλο περισσό στο σβέρκο του λαού χορό, πριν, το 1976-77, επιστρέψει στη Δυτική Γερμανία και αρχίσει από ’κει την κριτική ανασκευή του εφηρμοσμένου κομμουνισμού, με άνεση και ελευθερία...
Ενόσω ήταν στην ανατολική μεριά ο Biermann δεν σταμάτησε να ηχογραφεί και να εκδίδει τις μπροσούρες του – όχι χωρίς προβλήματα εννοείται. Ένα από τα πιο σημαντικά τραγούδια του, εκείνων των χρόνων (1968), ήταν οπωσδήποτε το “Drei kugeln auf Rudi Dutschke” (Τρεις σφαίρες για τον Ρούντι Ντούτσκε) που ακούγεται στο EP που βλέπετε, αφιερωμένο στον «κόκκινο Ρούντι»· μία από τις μορφές-σύμβολα του γερμανικού Μάη, ο οποίος πυροβολήθηκε στο κεφάλι από ακροδεξιό εργάτη, την 11η Απριλίου του ’68.
Ηθικός αυτουργός της δολοφονικής απόπειρας θεωρήθηκε το συγκρότημα Τύπου Springer και η εφημερίδα του Bild, η οποία, για να προστατέψει το δοκιμαζόμενο καθεστώς, εμπνεόταν τίτλους του στυλ «Σταματείστε τώρα τον Ρούντι Ντούτσκε!».Το τραγούδι, μία αφηγηματικώς φορτισμένη, όλιγον άξεστη μουσικώς μπαλάντα (με φωνή και κιθάρα), ηχογραφημένη πιθανώς στο σπίτι του Biermann στο Ανατολικό Βερολίνο, μάλλον φυγαδεύτηκε στη Δύση, μέσω του γνωστού εκδότη Klaus Wagenbach, ο οποίος και τύπωσε εν τέλει το δισκάκι στο δικό του βιβλιο-εκδοτικό οίκο, μέσα στο ’68.
Περιττό να πω πως το κομμάτι ακούστηκε αμέσως, παραμένοντας έως σήμερα ένα από τα πιο γνωστά του γερμανού τραγουδοποιού.
Όσον αφορά στον Rudi Dutschke; Θα πεθάνει τελικώς το 1979 (οι επιληπτικές κρίσεις, από τις οποίες υπέφερε μετά τον πυροβολισμό του, ήταν η αιτία), πριν προλάβει να δει τους συντρόφους του, τον Joschka Fischer, τον Daniel Cohn-Bendit, αλλά και τον ίδιον τον Wolf Biermann, να διαγράφουν όλον τον κύκλο, υποστηρίζοντας την επίθεση στη Σερβία, την επέμβαση στο Ιράκ, καθώς και όλη την υπόλοιπη εγκληματική πολιτεία (αλητεία ήθελα να πω) της πολεμοχαρούς ελίτ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου