MAVIS STAPLES δεν το κουνάμε ρούπι...

Είναι γνωστόν πως η Mavis Staples έκανε την επιστροφή της μ’ εκείνο το εξαιρετικό CD (“Have A Little Faith”) στην Alligator το 2004. Έτσι, ένα ακόμη πιο «βαθύ» άλμπουμ φαίνεται πως ετοιμαζόταν στο βάθος του χρόνου, αφού και η ίδια δήλωνε καλλιτεχνικώς παρούσα και το πολιτικο-κοινωνικό περιβάλλον, τής προ-Obama εποχής, ευνοούσε προς μια επανεξέταση των protest songs, με τα οποία η ίδια μεγάλωσε στα χρόνια του ’50.Απλώς, χρειαζόταν ένας ενοργανικός επανακαθορισμός, ο οποίος θα βοηθούσε να ενταχθούν και πάλι αυτά τα κλασικά τραγούδια στα στόματα και τα σπίτια· νέων, κυρίως, μαύρων που ασφυκτιούσαν (τώρα, περισσότερο) στις σύγχρονες συνθήκες της σκλαβιάς και της οικονομικής σύνθλιψης. Ο Ry Cooder θα βάλει το deep επίχρισμα και τα “Eyes on the prize”, “We shall not be moved”, “The little light of mine”, “Down in Mississippi” συν όλα τα υπόλοιπα, θα γίνουν και πάλι «πέτρες» στα χέρια των πολλών. Έγιναν; Αυτό είναι το ερώτημα... Γιατί άλμπουμ όπως το “We’ll Never Turn Back” [ANTI-] δεν κρίνονται στο χαρτί ή την οθόνη, αλλά στο δρόμο.Έχοντας, έτσι, καταστήσει (ξανά) σαφή την παρουσία της στο protest gospel-soul-blues circuit, η Staples, μπαίνει στο Hideout του Σικάγο, την 23η Ιουνίου του 2008, προκειμένου να τρίξει για τα καλά τα δόντια, σε όσους νόμιζαν ότι θα μπορούσε ν’ ασελγούν διαρκώς έναντι της «μαύρης» ιστορίας, δίχως να απολογούνται. Ήταν η εποχή που το «φαινόμενο» ξεκινούσε να φουσκώνει, με τους, όσους και όποιους, ταλαιπωρημένους «έγχρωμους» της αμερικανικής μεγαλούπολης, να βρίσκουν ξανά τη δύναμη να τραγουδήσουν... we shall not to be moved, “for what it’s worth”, “freedom highway” και “will the circle be unbroken”. Κανείς από ’μας, εδώ, δεν μπορεί να ξέρει – ή μήπως ξέρει; – πως είναι σήμερα τα πράγματα, ένα χρόνο μετά την εκλογή του «πρώτου μαύρου προέδρου», όμως, τότε, υπήρχε πραγματική ελπίδα, για να μην πούμε σιγουριά, πως τίποτα δεν θα ήταν ξανά το ίδιο. Το νοιώθεις στον τρόπο που τραγουδά η Staples, στον τρόπο που συνοδεύουν οι Rick Holmstrom κιθάρα, Jeff Turmes μπάσο και Stephen Hodges ντραμς, στην αξία της... προσευχής των φωνητικών συνοδών Yvonne Staples, Donny Gerrard και Chavonne Morris, το αντιλαμβάνεσαι από την κατανυκτική έκρηξη του ακροατηρίου. Βαθύ και αυτόφωτο είναι το “Live, Hope at The Hideout” [ANTI-]. Άδικο να επωμίζεται την όποια μικρή ή μεγάλη διάψευση...