ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ δια πυρός...

Δεν μπορώ να ξέρω αν ο Βαγγέλης Κατσούλης έγραψε το “Exile of Dreams” [Blue Note], έχοντας κατά νου την ομάδα μουσικών, με την οποίαν το παρουσίασε στο live της Πάτρας (στο Λιθογραφείο νομίζω, το τριήμερο 23-25/11 του 2007), όμως ακόμη και αν αυτό δε συνέβει είναι τέτοια η ταύτιση του υλικού με το χώρο και τους ανθρώπους, ώστε να μπορείς, τελικώς, να βεβαιώσεις πως η μαγεία της «ζωντανής» μουσικής δεν είναι τίποτ’ άλλο από την ευλογημένη συμβολή του υπερκόσμιου με το δια-κόσμιο, πάνω σε μια φλούδα χρόνου. Προσπαθώ να μεταφέρω νοερώς τον εαυτό μου – ακούγοντας αυτές τις γεμάτες, από καλυμμένη ή ακάλυπτη ένταση, στιγμές του Βαγγέλη Κατσούλη – στο συγκεκριμένο τόπο, τη συγκεκριμένη ώρα. Βλέπω τους θεατές κοντά μου, ακούω την κρατημένη ανάσα, την ανακούφιση που αποθέτουν τα όργανα, όταν η έντασή τους σκεπάζει τον κτύπο της καρδιάς, τη δύναμη του λυτρωτικού χειροκροτήματος· κάπως σαν ξόρκι λευκής μαγείας, στην πορεία προς μια τελετή μυήσεως. Γράφει ο συνθέτης για το συναισθηματικό φορτίο που βάρυνε τα χέρια, το μυαλό του την εποχή των wildfires (καλοκαίρι του ’07). Πως η μουσική τού “exile of dreams” είναι το αποτέλεσμα μιας φορτισμένης περιόδου, μέσα από την οποία αναδύονται αγωνίες, σκέψεις, προβληματισμοί, ελπίδες. Είναι έτσι. Στο χαρτί, στο live και κατ’ επέκτασιν στο άλμπουμ όλα αποκτούν υπόσταση ηχητική. Παίρνουν μορφή δίπλα σε μια διαδικασία σύνθεσης. Κοντά στο σόλο τενόρο του Bendik Hofseth (“What memories of what forgotten moments”), στα φυσήματα του Paolo Fresu (“Endless dream”), στο μπάσο του Arild Andersen (“Tears from the sky”), στα τύμπανα του Paul Wertico (“Farewell”), στα «χρώματα» που αναμιγνύει διαρκώς με τα πλήκτρα του ο Βαγγέλης Κατσούλης σ’ εκείνο το «εξω-πλανητικό» “In vain”, αν κάτι μένει απλησίαστο, αν κάτι εξακολουθεί να υπακούει στους νόμους της δικής του φύσης, τούτο είναι μόνον η δόξα της «δημιουργίας». Η μετάλλαξη των ερεθισμών προς μιαν ιδέα αθανασίας...