REVEREND ORGANDRUM Hi-Fi Stereo

Τρεις άνθρωποι, ο κιθαρίστας Jim Heath, ο χαμοντίστας Tim Alexander και ο ντράμερ Todd Soesbe, οι Reverend Organdrum δηλαδή, κάνουν τον πιο σιξτις-φίλ δίσκο της χρονιάς (ποιας χρονιάς; – μα του 2007...), προσδοκώντας στη χαλαρή κριτική των συναδέλφων τους, του κόσμου, άιντε και των κριτικών, αυτών καθ’ αυτών· καθότι, αν πιάνεις τον άλλον απ’ τα πόδια (και τα χέρια) μηδενίζεται η διάθεσή του να... γκρινιάξει ή να τα «χώσει». Το rock n’ roll, όσον αφορά στην προβολή του στο επίπεδο του προφανούς, είναι ένα-δυο ουσιώδη πράγματα (και πολλά λέμε). Αν αποφασίσεις να κινηθείς εκεί, πετάς από πάνω σου κάθε «πολυτέλεια», αδιαφορείς για το «προσωπικό», στυλιζάρεσαι και προχωράς σε... “Hi-Fi Stereo” [Yep Roc]. Μάλιστα, δεν απαιτείται να γράψεις τίποτα δικό σου (ε, άμα θέλεις γράφεις), αφού πάντα θα υπάρχει διαθέσιμον ένα “C jam blues”, ένα “I got a woman”, ένα “Hang ’em high”, ένα “James Bond theme”, ένα “Strollin’ with bones”, ένα “A shot in the dark” (Mancini φίλοι μου), προκειμένου να κερδίσεις άμεσα την εύνοια του ακροατηρίου· κάπως σαν τις σχολικές εκδρομές. Όποιος έπαιζε μισό ακόρντο στην κιθάρα έβγαζε γκόμενα... Τόσο απλά...