CHANTS CORSES... plus FABRIZIO DE ANDRE

Μένοντας σ’ ένα πρώτο επίπεδο... απόλαυσης, θα έλεγα πως η συλλογή “Chants Corses” [Wagram Music] είναι ό,τι αρτιότερο κυκλοφορεί, γύρω από τη σύγχρονη κορσικανική μουσική. Δεν είναι μόνον τα ονόματα, με τις όποιες μικρές ή μεγάλες «αποχές» – ως γνωστόν, μια συλλογή ποτέ δεν μπορεί να περιλαμβάνει τα πάντα – είναι κυρίως οι «επιλογές» των Xavier Tavera και Michel Solinas, που κατορθώνουν να διατηρήσουν, από τραγούδι σε τραγούδι, το ίδιο υψηλό φρόνημα. Αν και στον τομέα της πληροφόρησης τα πράγματα δεν λειτουργούν «σωστά», αφού το σύντομο κείμενο που παρατίθεται είναι μόνο στην κορσικανική και τη γαλλική, την ώρα που απουσιάζουν παντελώς κάποια, έστω και λίγα, στοιχεία για τα γκρουπ και τους καλλιτέχνες, είναι τέτοια η ψυχική πληρότητα που αποκομίζει ο ακροατής από το διπλό αυτό CD, ώστε άπαντα τα υπόλοιπα να μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα.

Μία πτωχή μουσικολογική παρατήρηση θα τόνιζε την ισχυρή παράδοση της πολυφωνίας στις ηχογραφήσεις, το θρησκευτικό αίσθημα, αλλά παραλλήλως και την μονωδία, όπως και την ανάγκη δημιουργίας θεμάτων με κοινωνικό και... εθνικό ενδιαφέρον. (Ως γνωστόν, η ανάπτυξη, το... revival του κορσικανικού τραγουδιού στα seventies, συνδέθηκε και με τον αγώνα για την ανεξαρτησία της νήσου). Ακόμη, επεκτείνοντας αυτή την παρατήρηση, θα μιλούσαμε για εμφανείς «συγγένειες» του κορσικανικού τραγουδιού μ’ εκείνου της Σαρδηνίας (προφανώς του βορειότερου τμήματός της), και βεβαίως για την παρουσία μιας σειράς παραδοσιακών οργάνων, ανάμεσα στα υπόλοιπα «δυτικά», τα οποία τα συναντούμε παραλλαγμένα και σε άλλες νησιωτικές ή μη περιοχές της Μεσογείου (τύποι μαντολίνου, οργανέτο, ποικίλα πνευστά και κρουστά). Τα ονόματα που συμμετέχουν στο “Chants Corses”; Πολλά και μεγάλα. Μεγαλύτερα όμως είναι τα τραγούδια, όπως π.χ. το “Ghjochi” (2004) των Diana Di L’Alba (θυμίζει τα καλύτερα του Fabrizio De Andre από τα early 70s), το “Kyrie e Criste” (2005) των Voce Ventu με τους απίθανους τραγουδιστές, το “U razu biancu” (1994) μιας «μορφής» της τοπικής σκηνής, του Petru Guelfucci (γνωστές οι συνεργασίες του και με έλληνες μουσικούς), το “Furtunatu” (2001) του Tony Toga, το “A cursita” (1989) των Muvrini, ενός από τα παλαιότερα γκρουπ του κορσικανικού prog folk (επίσης δημοφιλείς στη χώρα μας). Κι επειδή μιλήσαμε για «αποχές» στην αρχή, να προσθέσουμε ένα μόνον όνομα... μια γέφυρα με το «κάποτε». Rialzu· κορσικανικό γκρουπ και άλμπουμ συναρπαστικού zeuhl-folk, από το 1978. Ψάξτε το.

Ακούστε το "Ghjochi" των Diana Di L'Alba http://www.youtube.com/watch?v=ZIduNWLuGIs

Aνέφερα τον Fabrizio De Andre πιο πάνω, έναν μέγιστο, ως γνωστόν, ιταλό singer-songwriter. Θυμήθηκα έτσι το άλμπουμ του "La Buona Νοvella" (1970), που τό'χα αγοράσει από το παλιό-παλιό δισκάδικο του Πετρουλάκη στη Μαντζάρου, με το "θρησκευτικό" εξώφυλλο, και το οποίο ξαναγόρασα πέρυσι στο Μοναστηράκι από τους Γύφτους - τζάμπα - με το original(;) ασπρόμαυρο cover που βλέπετε.Τι να τα κάνεις όμως τα... παλιόχαρτα μπροστά στο συγκλονιστικό "Via della croce"; (Ακούστε το: http://www.youtube.com/watch?v=VPUPNEslZ7Y). Αν μιλάμε δηλαδή για... canzoni immortale.