Για τους «άγιους των Εξαρχείων»…

Είδα χθες το βράδυ στη ΝΕΤ την εκπομπή «Mηχανή του χρόνου», την οποίαν επιμελείται και παρουσιάζει ο δημοσιογράφος Χρίστος Βασιλόπουλος. Θέμα της ήταν τα Εξάρχεια. Νόμιζα πως η εκπομπή θα αφορούσε στην ιστορία της συνοικίας. Νόμιζα… Γιατί στην πορεία εξελίχθηκε σε μιαν υμνογραφία για τον Παύλο Σιδηρόπουλο. Μιλάμε, για άλλα αντί άλλων. Πώς, δηλαδή, από 2-3, κουτσά-στραβά ιστορικά στοιχεία φθάσαμε στο «ελληνικό ροκ» και τον «Μπάμπη το Φλου» δεν το κατάλαβα. Ας έκανε μιαν εκπομπή (αχρείαστη θα ήταν δηλαδή, αν κρίνω από το πώς χειρίστηκε το θέμα) για τον Σιδηρόπουλο, ο Βασιλόπουλος, κι ας άφηνε τα Εξάρχεια κατά μέρος. Πουλάνε όμως τα Εξάρχεια… κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Δεν το ξέχασε, βασικά, ο δημοσιογράφος. Αλλά για να πάμε και πιο μέσα… Κατ’ αρχάς εγώ ρωτώ. Ποία η σχέση του Σιδηρόπουλου με τα Εξάρχεια; Καμμία. Ούτε εκεί είχε γεννηθεί ο άνθρωπος, ούτε εκεί έμενε. Δηλαδή, όποιος πίνει καφέ στα Εξάρχεια, πάει σε κάνα σινεμά, ψωνίζει κάνα δίσκο, επισκέπτεται κάνα φίλο του, που μένει προς τα ’κει, ή πάει και σε κάνα κλαμπ, έχει σχέση με τα Εξάρχεια; Δηλαδή, επειδή ο Σιδηρόπουλος έπαιξε live σε μαγαζί της περιοχής, αυτό το αδιάφορο γεγονός τον μετατρέπει αυτομάτως σε Εξαρχειώτη; Μιλάμε για αστειότητες, για λόγια και συμπεράσματα της πλάκας. Εκτός κι αν γίνεται κάποιος Εξαρχειώτης ανεβαίνοντας στα πάλκα μεθυσμένος, βρίζοντας τον κόσμο και μη ξέροντας τι λέει (δυστυχώς τα 'χα δει κι αυτά). Έχει φτιαχτεί ένας μύθος (εδώ και χρόνια δηλαδή) γύρω από τον Σιδηρόπουλο (αφήνω τα Εξάρχεια), ο οποίος δεν τιμά ούτε τον μακαρίτη, ούτε το λεγόμενο «ελληνικό ροκ». Κάποτε –τώρα δεν έχω όρεξη να το ξανακάνω, αν και δεν τρώει χρόνο– κάθισα και μέτρησα πόσα τραγούδια είχε γράψει ο Παύλος Σιδηρόπουλος, που να είναι πράγματι αξιόλογα και ν’ αφορούν την κοινωνία, τους πολλούς – όχι τα φάρμακα και το περιθώριο. Νομίζω, τα είχα βρει δώδεκα ή δεκατρία. Δεν υποτιμώ το νούμερο, γιατί ακόμη κι ένα καλό τραγούδι να έχει γράψει κάποιος είναι προς τιμήν του, όμως οφείλουμε κάθε φορά να ξέρουμε γιατί πράγμα συζητάμε.
Ο Σιδηρόπουλος υπήρξε ένας άνθρωπος, από καλή οικογένεια όπως λέμε, και με ταλέντο. Θα μπορούσε, δε, να είχε γράψει πολύ περισσότερα κομμάτια, που ν’ αφορούν – το ξαναλέω – σε περισσότερο κόσμο, κι όχι σε μια δράκα ανθρώπων. Δεν το έκανε. Για τους δικούς του λόγους. Ας το εξετάσει αυτό με τρόπο –γιατί αγγίζουμε βαθειές προσωπικές επιλογές–, η δημοσιογραφία, κι ας αφήσουμε κατά μέρος τις αγιοποιήσεις.
Αφήνω δε τις βλακείες που ακούστηκαν στην εκπομπή του Βασιλόπουλου – αυτό είναι άλλο κεφάλαιο. Ότι έσπασε, λέει, ο Σιδηρόπουλος το ταμπού του ελληνικού στίχου στο ροκ, ή ότι ήταν ο μόνος που κατάφερε να κάνει ελληνικό ροκ, αφού οι όποιοι άλλοι, απλώς, τραγούδησαν ροκ στα ελληνικά, αλλά μόνον εκείνος ελληνικό ροκ. Ανοησίες, από τις οποίες δεν βγαίνει κανένα συμπέρασμα. Αν άκουγε αυτές τις μπαρούφες ο Πουλικάκος (που ήταν φίλος του Σιδηρόπουλου, ok), μπορεί και νά’σπαγε την τηλεόραση. Και το ίδιο πιθανώς να έκαναν ο Σαββόπουλος κι ο Γκαϊφύλλιας… [Δεν έχω καμία εξουσιοδότηση να μιλάω εκ μέρους τους, αλλά κανείς δεν μπορεί να διαστρέφει την ιστορία. Σιγά μην περίμενε ο Σαββόπουλος τον Σιδηρόπουλο, για να γράψει το «Μωρό» και τη «Δημοσθένους λέξις» ή ο Γκαϊφύλλιας το "Βουνίσιο και θαλασσινό"]. Τι θέλουν οι άσχετοι και ασχολούνται με πράγματα, που όχι απλώς δεν κατέχουν –αυτό δεν είναι έγκλημα–, αλλά το παίζουν και ξερόλες λέγοντας ό,τι τους κατέβει; Κι εκείνο με τ’ όνομα Σπυριδούλα, πάλι; Εντάξει, μπορείς να λέγεσαι όπως γουστάρεις, δεν είναι εκεί το θέμα. Αλλά δεν μπορείς να καταφέρεσαι εναντίον των Olympians, των Idols, των Cinquetti και δεν ξέρω ’γω ποιών άλλων (υπονοώντας ότι είχαν βλακώδη ονόματα), παίζοντάς το προχωρημένος (αν θυμάμαι, ο Νίκος Σπυρόπουλος άφησε κάτι τέτοιο να φανεί). Εμένα, ας πούμε, το όνομα Σπυριδούλα δεν μου αρέσει, για συγκρότημα, όπως δεν μου αρέσει και το όνομα Απροσάρμοστοι. Μου φαίνονται χαζά –πιο χαζά από Idols– για να μην πω ανέμπνευστα. Αλλά δεν μου πέφτει λόγος. Απεναντίας, μου αρέσει το όνομα Εταιρία Καλλιτεχνών, το οποίον όμως ο Βασιλόπουλος το έκανε γαργάρα, αφού είπε ότι μετά τη Σπυριδούλα, ο Σιδηρόπουλος έφτιαξε τους Απροσάρμοστους. Αφήνω το γεγονός ότι το fun που είχαν ορισμένα τραγούδια των προαναφερομένων sixties γκρουπ, ούτε που το άγγιξε η Σπυριδούλα κι ο Σιδηρόπουλος (και δεν αναφέρομαι στα καλά κομμάτια από το «Φλου»). Λέω, με άλλα λόγια, καθαρά, ότι προτιμώ ν’ ακούω χίλιες φορές το «Ένα κορίτσι μου ’χε πει» ή το «Πάντα κοντά μου», παρά το «Η», ή το «Αντεργκράουντ με στρας», που δε μου λένε τίποτα.Και αφού στολίστηκε όσο στολίστηκε ο Σιδηρόπουλος, ο Βασιλόπουλος έριξε τα δίχτυα του και προς τον Νικόλα Άσιμο (τουλάχιστον αυτός ζούσε στα Εξάρχεια), τον άνθρωπο που είχε πει σε συνέντευξή του στη Μουσική (τεύχος 114, 5/1987):
«Ούτε ροκ υπάρχει στην Ελλάδα, ούτε αναρχία, ούτε τρίχες μπλε. Σαβούρα είναι! Δεν υπάρχει περιθώριο, το περιθώριο είναι μια ντρίπλα του συστήματος. Και όσοι νομίζουνε ότι είναι περιθωριακοί να πάνε να πνιγούνε. Άμα φύγανε απ’ τα σπίτια τους, απ’ τους μπαμπάδες και τις μαμάδες τους, άμα αρνήθηκαν οικογένειες, να βάλουν τον κώλο τους κάτω και να τα βγάλουν πέρα μοναχοί τους».
Δεν ξέρω για ποιον χτυπούσε η καμπάνα… Το ζήτημα όμως είναι άλλο. Το τσουβάλιασμα που επιχειρείται προκειμένου να φουσκώσει ο «μύθος» της περιοχής με εκνευρίζει αφόρητα. Δεν είμαι σίγουρος από που ξεκίνησε αυτή η αηδία με τους «άγιους των Εξαρχείων» - νομίζω από τον μακαρίτη Λεωνίδα Χρηστάκη. Είναι απαράδεκτο να τσουβαλιάζονται άνθρωποι όπως η Γώγου, ο Άσιμος κι ο Σιδηρόπουλος – άνθρωποι που δεν είχαν κανένα κοινό σημείο (αν σημαδεύεις στο θάνατό τους είσαι απλώς τυχάρπαστος, για να μην πω κάτι χειρότερο), ούτε έκαναν παρέα, απ’ όσο δύναμαι να ξέρω, ούτε ήταν φίλοι (αμφιβάλλω, δε, αν έλεγαν και «καλημέρα»). Θέλω να πω πως ό,τι αξιόλογο έκανε ο καθένας απ’ αυτούς είναι υπόθεση και χρέος της έρευνας και της κριτικής να το αναδείξει, και όχι άπαντες να τσουβαλιάζονται, υποτίθεται ποιητικώς (τρομάρα μας), προκειμένου να στηριχθούν σάπια συμπεράσματα. Και βεβαίως από το Χρηστάκη, πρέπει να πήρε το τόπι ο Σταύρος Θεοδωράκης, που έκανε μιαν ανάλογη άχρηστη εκπομπή στο Mega, νομίζω πριν ένα-δυο χρόνια, για να περάσουμε στο θεατρικό(;) «Οι Καταραμένοι Ποιητές της Πλατείας», όπου δίπλα στον Άσιμο, τον Σιδηρόπουλο και τη Γώγου κόλλησε και ο Ναπολέων Λαπαθιώτης(!)…, πριν μας αποτελειώσει ο Βασιλόπουλος χθες βράδυ. Αν και νομίζω πως θα υπάρξει και συνέχεια…