η ΜΑΡΘΑ ΦΡΙΝΤΖΗΛΑ σε τραγούδια άλλων

Το διπλό CD της Μάρθας Φριντζήλα "2 Νύχτες στα Μέγαρα" [Μικρός Ήρως] περιέχει κομμάτια, αποκλειστικώς, σε δεύτερη εκτέλεση (και τρίτη και τέταρτη εννοείται). Με διεθνείς όρους θα το αποκαλούσα ethnic. O χαρακτηρισμός δεν είναι κακός, ούτε υποτιμητικός – το ζήτημα είναι αν πρόκειται για περίπτωση καλού ή λιγότερο καλού ethnic, κι αυτό θα προσπαθήσω να διερευνήσω. Να πω, κατ’ αρχάς, πως πρόκειται για ζωντανή ηχογράφηση από το Αίθριο των Μουσών, του Μεγάρου Μουσικής, και πως το πρώτο CD (The Kubara Project), περιέχει, κυρίως, τραγούδια επωνύμων (Medioni, Σουγιούλ, Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Λάγιου, Carosone, Ζαμπέτα, Πλέσσα, Λαύκα, Χιώτη, Θ. Παπακωνσταντίνου…), ενώ το δεύτερο (Παράδοση κατ’ οίκον) κυρίως παραδοσιακά. Κανονικά, για να είμαι ακριβής, θα έπρεπε να γράψω 35 (ή έστω… 18) γνώμες για κάθε μία από τις δασκευές. Δεν είναι εφικτό κάτι τέτοιο. Συνοψίζοντας λοιπόν θα έλεγα το προφανές(;). Αλλού τα πράγματα είναι καλύτερα, και αλλού όχι τόσο καλά. Μου κάνει, δε, εντύπωση το γεγονός πως στα «ξένα» κομμάτια η Φριντζήλα και το συγκρότημα που την συνοδεύει (Ανδρέου, Καρατζάς, Μαντζούκης, Μαράτος, Κώστας Νικολόπουλος, Τσεβάς) στέκονται πολύ ψηλά, αποδίδοντας με πραγματική μαεστρία το «Κλάμα του εμιγκράντου», το “Bienvenue abiadi”, το “Angelitos negros”, το “Chant des canons”, το “Maruzzella”… Αντιθέτως «δαγκώνομαι» στον «Τζώνυ το μπόγια». Μου αρέσει η «blues-οποίηση» του τραγουδιού, όμως η ερμηνεία νομίζω πως θα έπρεπε να είναι χαμηλότονη, χωρίς λαρυγγισμούς, με εσωτερική ένταση και μετρημένο πάθος. Στον «Τζακ Ο’ Χάρα» μετράει η εκτέλεση του Ζαμπέτα κατ’ εμέ και όχι τόσο της Βίκυς Μοσχολιού, πάνω στην οποία στηρίχθηκε η Φριντζήλα. Η ειρωνία και το πικρό γέλιο δεν αναβλύζουν, απεναντίας υποβαθμίζονται, για να τονιστεί (υπερβολικώς) η δραματικότητα. Μα και στο «Μακρυά σου ένα χρόνο» (Πλέσσας-Σακελλάριος) η αραχνοΰφαντη, τρεμάμενη ερμηνεία της Καρέζη αντικαθίσταται από μία «ανοιχτή», δυναμική εκφορά, που δεν συνάδει με τον «πόνο» των λόγων. Εν ολίγοις, το συγκεκριμένο, δεν είναι το καταλληλότερο τραγούδι για τη φωνή της Φριντζήλα. Για το δεύτερο CD δεν έχω ιδιαίτερες ενστάσεις – δεν είμαι και τόσο εξοικειωμένος με τα δημοτικά της Κύπρου, του Καστελόριζου, της Καππαδοκίας ή της Καρπάθου. Αισθάνομαι όμως «κοντά» την ορχήστρα (τσέλο, νέι, πιάνο, ούτι, κιθάρα…).
Συνοψίζοντας, θα έδινα εύσημα, πρώτα-πρώτα στους οργανοπαίκτες. Μα και στην Μάρθα Φριντζήλα (με τις καταγεγραμμένες ενστάσεις) για το θάρρος της να αναμετρηθεί με τόσο διαφορετικά άσματα. Καλός δίσκος. (Ξεχάστε και το ethnic, αν ενοχλεί).