ΣΥΝΔΡΟΜΟ ο χαμένος δίσκος

Κοιτάζοντας λίγο τα κιτάπια μου και ακούγοντας διάφορα δισκάκια εν τάχει προκειμένου να κατασταλάξω σε μια λίστα με κάποιες 80s… rock & ροκ κυκλοφορίες (ναι, βεβαίως, τα καλύτερα… και είμαι σχεδόν έτοιμος) πέρασα και από τους Σύνδρομο· ένα συγκρότημα –κι ένα άλμπουμ, εκείνο σε ετικέτα Vertigo το 1982–, που θα υπάρχει οπωσδήποτε και στη σχετική 20άδα (ναι, έχω καταλήξει σε μιαν 20άδα με LP και 45άρια). Όμως το Σύνδρομο δεν είχε μόνον ένα άλμπουμ…

Πρωτάκουσα τα έως και σήμερα ανέκδοτα τραγούδια των Σύνδρομο –ορισμένα από εκείνα δηλαδή που θα αποτελούσαν το δεύτερο LP τους–, σε μια ραδιοφωνική εκπομπή του Δευτέρου Προγράμματος, στα μέσα της δεκαετίας του ’80, έχοντας μάλιστα την πρόνοια να ξεπατικώσω κάποια απ’ αυτά σε μια κασέτα (όλα όσα είχαν μεταδοθεί ή όσα πρόλαβα;), τα οποία και άκουσα ξανά, πριν λίγη ώρα, μετά από πολλά-πολλά χρόνια. Ένα θα πω. Αν τα εννέα(;) εκείνα τραγούδια είχαν κυκλοφορήσει στον καιρό τους (mid-80s) θα μιλούσαμε, τώρα, για ένα από τα πιο ώριμα LP της δεκαετίας. Τα τρία από τα εννέα τραγούδια των Σύνδρομο που έχω στη διάθεσή μου και ακούω (πολύ καλά, δηλαδή πάρα πολύ καλά και τα τρία) είναι το… «Με συνάντησες μια νύχτα/ κουβέντα κάναμε από συνήθεια…» (σημειώνω τους πρώτους δύο στίχους – δεν έχω τίτλο), το «Σύνδρομο στέρησης» και το «Βάρος». Δεν είναι οι στίχοι, που είναι αληθινοί (όπως και στο κανονικό LP) και ακόμη καλύτερα προετοιμασμένοι, είναι βασικά οι μουσικές (το συγκρότημα έχει κάνει άλματα προς τα εμπρός) και βεβαίως οι ενοργανώσεις. Πρέπει ο Νίκος Γκίνης και η υπόλοιπη παρέα να άκουγαν πολύ David Byrne και Brian Eno εκείνη την εποχή, αλλιώς δεν εξηγείται το πώς κατάφεραν να μεταφέρουν στα καθ’ ημάς ένα απαιτητικό electro (σύνθια, προγραμματισμός – ουδεμία σχέση δηλαδή με την… ξέφρενη ροκιά του «Σύνδρομο»), ανακατεμένο με οριενταλισμούς και δημοτικά ηχοχρώματα (ok, το πράγμα είχε ξεκινήσει με τις «Ρίζες», αλλά τώρα κορυφωνόταν).

Γι’ αυτό το ανέκδοτο άλμπουμ λοιπόν, που χρωστούσε πολλά στην παραγωγή του Γιάννη Κύρη, είχε γράψει ένας από τους μουσικοκριτικούς της περιόδου, ο Πασχάλης Πλησής, σ’ ένα τεύχος της Μουσικής (έχω στη διάθεσή μου την κριτική, αλλά όχι και το τεύχος): «‘Μελλοντικό Βήμα’ δεν είναι ο τίτλος του τελευταίου δίσκου του Σύνδρομο, αλλά αυτό που θα κυκλοφορήσει αρχές Φθινοπώρου (σ.σ. του ’85;), αν βρεθεί εταιρεία, αλλιώς αν βρεθούν τα φράγκα για ανεξάρτητη δουλειά. Ό,τι άκουσα είναι σε μια κασέτα. Δυο χρόνια δουλειάς κλείνονται μέσα της και πολλά λεφτά ξοδεμένα στο στούντιο. Το αποτέλεσμα δικαιώνει τον Νίκο Γκίνη και το Σύνδρομο. Μετά το πολύ καλό πρώτο τους LP και το maxi single εδώ έχουμε μια πιο μεστή δουλειά σε διαφορετικό ήχο, αλλά με την προσωπικότητα του Σύνδρομο να σφραγίζει το καθετί. Σ’ αυτή τους τη φάση οι Σύνδρομο αποτελούνται από τους Νίκο Γκίνη φωνή, κιθάρα, Γιάννη Κύρη συνθεσάιζερ, προγραμματισμός, Τσίκο ντραμς και Βασίλη Μητρόπουλο μπάσο. Σε ορισμένα τραγούδια τραγουδάνε ο Άγης και η Λένα, στο ‘Σύνδρομο της στέρησης’ παίζει κιθάρα ο Βασίλης Κοροβέσης και στο ‘Έρχονται κάτι στιγμές’ παίζει κλαρίνο η Ελένη Καλατζοπούλου». Στη συνέχεια αναφέρονταν οι τίτλοι των τραγουδιών («Βάρος», «Στρες», «Κυνηγός ηδονής», «Στις διαταγές του παραλόγου», «Έρχονται κάτι στιγμές», «Καφές», «Σύνδρομο στέρησης», «Κοινωνία της μοναξιάς» και πιο κάτω το… «Μια βόλτα στα Παγκράτι»), ενώ έχει νόημα να πω πως ο Πλησής εύρισκε κάπως αταίριαστη τη φωνή της Λένας Πετρή με το κλίμα του δίσκου κι είχε δίκιο· παρέπεμπε σε πιο «έντεχνα» πράγματα και εξ αιτίας της θυμήθηκα ένα LP του Κύρη, που είχε βγει σε ανεξάρτητη παραγωγή τέλη του ’87 με αρχές του ’88, το «Πέμπτο Φεγγάρι».

Πρέπει να ήταν στις αρχές του ’86 όταν είχα δει στο Rodeo τους Σύνδρομο και θυμάμαι πως είχαν τραγουδήσει κάποια απ’ αυτά τα κομμάτια, που αναμέναμε –όσοι τα γνωρίζαμε– πως και πως να εκδοθούν και που, απ’ ό,τι φάνηκε, μείναμε με την όρεξη. Αν υπάρχουν κάπου (λογικώς θα τα έχει ο Γκίνης) ας βγουν έστω και τώρα.

Ένα δείγμα. Δείτε το, αλλά, μετά, ακούστε το και χωρίς να το βλέπετε.