ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ – ΕΚΤΟΣ ΕΛΕΓΧΟΥ

Το ελληνικό punk της δεκαετίας του ’80 ξαναζεί. Εννοώ πως οι τότε έφηβοι και σήμερα πάνω-κάτω 50ρηδες ξαναστέκονται μπροστά στον κόσμο, επανερμηνεύοντας το υλικό τής νιότης τους. Ακούω και μαθαίνω για διάφορα συγκροτήματα του τότε, που επανήλθαν ή πρόκειται να επανέλθουν στο προσκήνιο, και σκέφτομαι πως ένα νεότερο κοινό (πιθανώς αγέννητο πριν 30 χρόνια) είναι εκείνο που ψάχνει στο παρελθόν προκειμένου να βρει τους ήρωές του, μεταγγίζοντας νέα προωθητική δύναμη στα παλαιά ονόματα. Αν είναι έτσι, ok... Είκοσι χρόνια μετά τη διάλυσή τους, το 1989, ένα από τα καλύτερα punk γκρουπ που εμφανίστηκαν στην Ελλάδα των 80s, η Γενιά του Χάους, ξανάσμιξε για δύο live στο Gagarin 205, το διήμερο 24-25/4 του 2009, επανεκτελώντας τα παλαιά τραγούδια και παρουσιάζοντας καινούρια. Το αποτέλεσμα, η ουσία εκείνων των βραδιών, καταγράφεται σ’ ένα άλμπουμ (LP+DVD), το τρίτο τους, που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό από τις Wipe out, Labyrinth of Thoughts και B-Otherside.

Έχω γράψει παλαιότερα, με κάποια άλλη σχετική αφορμή, πως τα δύο καλύτερα ελληνικά punk άλμπουμ των eighties (δεν χρειάζεται να πω «κατά τη γνώμη μου», εννοείται) είναι το πρώτο τής Γενιάς του Χάους (1986) και το «Παιδιά στα Όπλα» (1987) των Panx Romana. (Και για να εξηγούμαι, και να μην παρεξηγούμαι, αναφέρομαι σε «προσωπικούς» δίσκους, δεν αναφέρομαι σε συλλογές, σε live-παρουσίες ή σε οτιδήποτε άλλο). Έχουμε λοιπόν την… προ 4ετίας Γενιά του Χάους, δηλ. τους Θοδωρή Ηλιακόπουλο φωνή, Κώστα Χατζόπουλο κιθάρα, Άκη Αμπράζη μπάσο και Μπάμπη Πετσίνη τύμπανα (μόνον ο τελευταίος δεν ήταν «ιστορικό» μέλος) ν’ ανεβαίνει στη σκηνή του αθηναϊκού club, να ξαναλέει την «Μπασταρδοκρατία» από την συλλογή «Διατάραξη Κοινής Ησυχίας» [Enigma, 1984], τα «Ηλίθια αθώοι», «Πόσο μακριά», «Στίγμα» «Τα παράσημα του παραδείσου» από το LP «Γενιά του Χάους» [Δικαίωμα Διάβασης, 1986] και τα «Εισαγωγή στο ρέκβιεμ», «Για τώρα και για πάντα», «Ρέκβιεμ», «Το μήνυμα της ήττας», «Δόγμα» από το «Ρέκβιεμ» [Δικαίωμα Διάβασης, 1989], διανθίζοντας το set με νέα παλαιά κομμάτια, αλλά και με άλλα που γράφτηκαν για ’κείνο το επετειακό live. Τo αποτέλεσμα, έτσι όπως καταγράφεται στο «Γενιά του Χάους», είναι ικανοποιητικό. Η μπάντα παίζει με αληθινή όρεξη, ο ήχος (καθότι και live) είναι αρκούντως καθαρός (και σκληρός, κινούμενος ενίοτε στα όρια του… heavy-punk), τα λόγια ακούγονται τις πιο πολλές φορές σε real time (δεν χρειάζεται να τα διαβάσεις στο ένθετο), τα παλαιά κομμάτια επανατοποθετούνται σε νέες βάσεις (απόλαυσα τα «Παράσημα του Παραδείσου»), τα άγνωστα («Τα λόγια») δεν ακούγονται ως κάτι άλλο – απεναντίας αποδεικνύουν πως η Γενιά του Χάους δεν έχασε στο πέρασμα του χρόνου τη δύναμη να δίνει ξεχωριστά τραγούδια («Ο κήπος με τ’ αγάλματα»). Απορώ, πάντως, για την μη ύπαρξη στο άλμπουμ του τραγουδιού «Γενιά του χάους» (από το πρώτο LP), ίσως το καλύτερο που ηχογράφησε ποτέ η αθηναϊκή μπάντα (πιθανώς να μην ήταν από τεχνικής πλευράς έτοιμο).

Από τις Wipe out και Labyrinth of Thoughts επανεκδόθηκε πριν από μερικούς μήνες το μοναδικό LP των Εκτός Ελέγχου από τη Θεσσαλονίκη. Το 8-tracks LP είχε βγει από την Lazy Dog το 1994 (ηχογράφηση στο Αγροτικό στούντιο, το 1990), ενώ, τώρα, ξανατυπώθηκε με δύο επιπλέον live tracks του 1986. Στο ένα απ’ αυτά –κι ας ξεκινήσω από ’κει– το «Κανείς δεν είναι αθώος», παρουσιάζεται ο αλήστου μνήμης Χρήστος Τσουτσουβής κάπως σαν… λαϊκός ήρωας! Βάζει όμως τα πράγματα στη θέση τους ο μπασίστας του γκρουπ Αργύρης Γεωργουλής, ο οποίος, σ’ ένα σημερινό σημείωμα, ξεκαθαρίζει τη θέση του λέγοντας πως εκείνοι οι στίχοι (του ’86) δεν τον εκφράζουν πια. Αυτή η δήλωση είναι σημαντική, τόσο γιατί προέρχεται από ένα μέλος του συγκροτήματος, όσο και γιατί πηγαίνει κόντρα σε ορισμένες διαδεδομένες αντιλήψεις που ακόμη κατατρύχουν το χώρο.

Οι Εκτός Ελέγχου κατά τα λοιπά είναι ένα καλό punk συγκρότημα, με τον δίσκο τους ν’ ακούγεται (σήμερα) στ’ αυτιά μου… ακόμη καλύτερος. Εννοώ πως το σύνολο βγαίνει πάνω από τα άτομα, από τον κάθε μουσικό ξεχωριστά, προτείνοντας (το σύνολο) ένα μανιασμένο rock n’ roll, το οποίο χρωστά πολλά στη φωνή του Αποστόλη Δαδάτση (ακόμη και όταν θυμίζει με τον τρόπο που τραγουδά, καμμιά φορά, τον Στέλιο Σαλβαδόρ από τα Μωρά στη Φωτιά). Θα έλεγα, μάλιστα, πως ο ήχος των Εκτός Ελέγχου θα μπορούσε να προκύψει από μία μείξη Μωρών στη Φωτιά και Τρυπών (συν κάτι ακόμη…), πράγμα που δεν το θεωρώ μειωτικό. Απεναντίας το βρίσκω πολύ λογικό δύο από τα καλύτερα συγκροτήματα που έβγαλε η Θεσσαλονίκη στα eighties να επηρεάσουν ένα σύγχρονό τους σχήμα. Τώρα, βεβαίως, μπορεί να βρεθούν κάποιοι και να πουν πως οι Εκτός Ελέγχου (που υπάρχουν από το 1982) ήταν εκείνοι που επηρέασαν τις Τρύπες και τα Μωρά στη Φωτιά… τέλος πάντων. Αυτά δεν έχουν και τόσο σημασία. Η ουσία είναι πως το μοναδικό δισκάκι τους –που είναι, πλάκα-πλάκα, 22-23 χρόνια παλαιό– δεν έχει απολέσει ίχνος από τη ζωντάνια και την ενέργειά του. Και αυτό κρατώ.

Επαφή: www.wipeout.gr,  www.labyrinthofthoughts.gr,  www.b-otherside.gr