ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΡΡΑΣ θνητάριο και μπετά

Έχοντας καλή γνώμη για την προηγούμενη δουλειά του Δημήτρη Καρρά, το LP «Οι Σχιζοφρενείς δεν Χασμουριούνται Σχεδόν Ποτέ» [Studio Pazl, 2011], ξεκίνησα με ενδιαφέρον την ακρόαση του νέου του CD «Θνητάριο» [Studio Pazl], που περιέχει ως bonus και όλα τα κομμάτια των «σχιζοφρενών», παρασυρόμενος, ίσως από τη «νεκρική» φωτογραφία του εξωφύλλου και βεβαίως από τους τίτλους (των κομματιών) και τους (τυπωμένους) στίχους.

Υπάρχει μία πεισιθανάτια ατμόσφαιρα στο άλμπουμ, όχι με την έννοια της ανεδαφικής «νταρκίλας», αλλά (με την έννοια) μιας ποιητικότητας ενσωματωμένης στο τώρα «Poe-ικής» και ελληνο-παραδοσιακής προέλευσης. Η σύζευξη αυτών των δύο «κόσμων», που υπερβαίνει τον λόγο, και που επεκτείνεται στις μουσικές (μέσω της συνύπαρξης του rock και του εγχώριου φολκλορικού στοιχείου), στις ερμηνείες (Δημήτρης Καρράς, Χαράλαμπος Γαργανουράκης, Ελένη και Σουζάνα Βουγιουκλή), και ακόμη στις ενορχηστρώσεις (συμμετέχουν ο Κώστας Στεργίου από τους Misuse, οι Skull & Down και διάφοροι άλλοι οργανοπαίκτες που χειρίζονται φαγκότο, κλαρινέτο, κόρνο, σαξόφωνα, λαούτο κ.λπ.) είναι όχι απλώς το ενδιαφέρον στοιχείο του άλμπουμ, αλλά κι εκείνο που τοποθετεί το «Θνητάριο» μεταξύ των ωραιότερων ελληνόφωνων CD (και LP, αφού κόπηκαν και 200 αριθμημένες κόπιες με παραπάνω κομμάτι) του τελευταίου καιρού. Κι ενώ θα μπορούσε να ανακαλέσει κάποιος στην τραγουδοποιία του Καρρά στοιχεία από τους Χαΐνηδες και τα Διάφανα Κρίνα π.χ. (για να πω δύο κάπως αντιδιαμετρικά ονόματα), είναι εν τέλει το προσωπικό όραμα του συνθέτη που συνενώνει τους δύο «κόσμους» σε έναν καινούριο, αισθητικώς αυτάρκη, παρέχοντας τον πιο σημαντικό λόγον ύπαρξης στο άλμπουμ.

Μία άλλου τύπου κυκλοφορία είναι, πάντως, το 45άρι «Όλοι για τα μπετά δουλεύουμε/ …Μισαλλοδοξία» [Pazl/ Music Corner/ B-Other Side]. Εδώ, ο Δημήτρης Καρράς επιχειρεί προς την κατεύθυνση του «εντέχνου», φέρνοντας κοντά τους Σωκράτη Μάλαμα και Βασίλη Καρρά. Δεν θα βάλω θαυμαστικό, γιατί, κατά τη γνώμη μου, οι δυο τους (ο Μάλαμας και ο Καρράς εννοώ) θα μπορούσε να είχαν συνεργαστεί και νωρίτερα. Μάλιστα, όπως διάβασα προσφάτως στο δίκτυο (αναδημοσίευση από το Ποντίκι), ο Καρράς υπήρξε ο μόνος καλλιτέχνης που κάλεσε στο τηλέφωνο τον Μάλαμα, για να του ζητήσει τη γνώμη του στην απόδοση της «Πριγκιπέσσας»· κάτι, βεβαίως, που εξετίμησε δεόντως ο τελευταίος. Μάλαμας και Καρράς λοιπόν, σε μουσική και στίχους Δημήτρη Καρρά, τραγουδούν την λαϊκή μπαλάντα «Όλοι για τα μπετά δουλεύουμε» (σε ενορχήστρωση Νίκου Γύρα), κομμάτι που καταλαμβάνει την πρώτη πλευρά ενός single 45 στοφών (εδώ θα ταίριαζε, ίσως, το θαυμαστικό) και 1000 αντιτύπων. Ένα απλό, κατανοητό, θυμοσοφικό, λαϊκό τραγούδι, με όλα τα φόντα να γίνει εκείνο που λέμε «επιτυχία». Ok o Μάλαμας, αλλά ο Καρράς είναι εκείνος που δείχνει, πιο πολύ, πως το… σακάκι του δεν τον χωρεί και πως θέλει κι άλλα πράγματα να πει. Το flip-side είναι ένα εντελώς διαφορετικό τραγούδι. Ηχητικώς κοντά στο folk και το folk-rock, διαθέτει στίχους πολιτικοκοινωνικούς, μαζί με μιαν ιδέα «Δημοσθένους λέξις» του σήμερα (όχι μόνο λόγω της συγκεκριμένης κιθαριστικής συνοδείας, αλλά και του ευρύτερου πλάνου) και με μιαν ερμηνεία που δεν θα ήταν «εκτός» αν την χαρακτήριζα «μαλαμική». Ενδιαφέρον τραγούδι. Δεν του αξίζει να πέσει στη σκιά των «μπετών».

Επαφή: www.musiccornerstore.gr, www.b-otherside.gr