funk και blues απ’ την Ευρώπη

Θα πρέπει να μας παραξενεύει το γεγονός (ερώτηση κάνω) πως ένα jazz και jazz-funk σεξτέτο από το Torp της Νορβηγίας «κατεβαίνει» στην Νέα Ορλεάνη τον Απρίλιο το 2013, προκειμένου να ηχογραφήσει ένα… θερμό κρεολικό CD; Μάλλον όχι. Αντιθέτως, θα πρέπει λιγάκι να μας… παραξενεύει πόθεν οι Βορειοευρωπαίοι Funky Butt (David Gald τούμπα, Kåre Nymark Jr. τρομπέτα, Even Kruse Skatrud τρομπόνι, Håvard Fossum σαξόφωνα, Knut Lothe ντραμς, κρουστά, Anders Aarum πιάνο, fender rhodes, Β3) διδάχτηκαν όχι απλώς την… ύλη, αλλά και το… πνεύμα των μουσικών του βάλτου, αποδίδοντας ωσάν αυτόχθονες τα ιδεώδη νεο-ορλεανικά vibes.

Με δέκα ολοδικές τους συνθέσεις που απλώνονται στο “Shaft” [Schmell!!, 2013], με απόλυτη οργανοπαικτική επάρκεια (που έχει να κάνει με το δέσιμο και την μεταξύ τους επικοινωνία, την βιρτουοζιτέ των σόλι και βεβαίως τα φλογισμένα «περάσματα» απ’ όλα ανεξαιρέτως τα όργανα – δεν ξέρεις από πού να φυλαχθείς δηλαδή…), με αξιοθαύμαστο ρυθμικό/funky προφίλ, αλλά και με μελωδικές, μοναδικής ευαισθησίας, στιγμές (“Mrs. Ippi”), οι Funky Butt δημιουργούν την «έκπληξη»· μιαν «έκπληξη» που μένει φυσικά να ανακαλυφθεί και να αξιολογηθεί (ως τέτοια) μέσα στον ωκεανό της δισκογραφίας. Στα τρία… rolling blues τραγούδια του άλμπουμ συνοδεύει τους νορβηγούς μουσικούς η Tricia Boutté, ενώ σε δύο instros παίζει πιάνο και όργανο ο Paul Longstreth (γνωστός, εξ όσων αντιλήφθηκα, πιανίστας/ διασκεδαστής των μπιστρώ της πόλης). «Ζεστή», χορευτική μουσική από ένα πλήρως κατατοπισμένο σχήμα.

Επαφή: www.funkybutt.no

Αντιγράφω από το μέσα μέρος του άλμπουμ “Blues Gumbo - Down in Pianorleans” [Luleymusic, 2013]: «Ο Jan Luley έχει σπουδάσει τζαζ πιάνο στην Ολλανδία, έχοντας δουλέψει επαγγελματικά σε όλη την Ευρώπη τα τελευταία 30 χρόνια. Είτε σόλο, είτε με την μπάντα του, είτε συνοδεύοντας διαφόρους μουσικούς, ο Jan έχει δώσει περισσότερα από 1400 σώου και κονσέρτα σε ονομαστά φεστιβάλ και σε φημισμένα κλαμπ, έχοντας εμφανισθεί πολλές φορές στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Δεξιοτεχνία, διασκέδαση και δημιουργικότητα συνυπάρχουν στις παραστάσεις του, που αποτελούνται από swing, blues, boogie-woogie, modern jazz και καραϊβικούς ρυθμούς , άπαντες περασμένοι μέσα από ένα νεο-ορλεανικό αίσθημα. Από το 1999 έως το 2009 ο Jan ήταν μέλος της γερμανικής μπάντας The Barrelhouse Jazzband, ενώ το 2013 γιόρτασε τα 30 χρόνια του στη σκηνή».

Με συνθέσεις δικές του, συν κάποια στάνταρντ των Jelly Roll Morton, W.C. Handy, Melvin Lastie, Dr. John, James Booker και Duke Ellington, ο Jan Luley μόνος με το πιάνο του (σε δύο κομμάτια τον συνοδεύει σε σαξόφωνο/ κλαρινέτο ο Thomas L ‘Etienne) χειρίζεται με γνώση το… piano-rolling ρεπερτόριο, προσφέροντας ένα απλό, αλλά μεστό CD, που ξεκουράζει τον ακροατή με την σαφή και αισθητικώς άψογη προοπτική του. «Σαφή», όσον αφορά στο κοινό που απευθύνεται (αν σκεφθούμε, περαιτέρω, πως το… ρολάρισμα, ήταν πάντα δημοφιλές στην… Αυστροουγγαρία), και «αισθητικώς άψογο» λόγω τής εμπράκτου αγάπης και του ενδιαφέροντος του Luley γι’ αυτού του τύπου τα ηχοχρώματα. Επαφή λοιπόν: www.luleymusic.com

Από τα πιο σκληρώς εργαζόμενα (όπως λέμε) ιταλικά blues συγκροτήματα της τελευταίας 20ετίας, οι Morblus (Roberto Marbioli φωνή, κιθάρα, Daniele Scala hammond, πλήκτρα, Stefano Dallaporta μπάσο, Diego Pozzan ντραμς) έχουν έτοιμο (έχουν από πέρυσι τον Σεπτέμβριο δηλαδή) καινούριο CD, το οποίον τιτλοφορείται “Green Side” [jazzhaus, 2013]. Με φήμη που απλώνεται σε όλη την Κεντρική Ευρώπη, οι Morblus υποστήριξαν το άλμπουμ τους με συνεχή live σε Ολλανδία, Γερμανία, Δανία, Ελβετία, Βέλγιο και Αυστρία το φθινόπωρο που μας πέρασε (και τον χειμώνα που διανύουμε), δίχως να έχουν στο καρνέ τους την Ελλάδα (η οποία έχει κόψει, εξάλλου, τις σχέσεις της με το blues εδώ και καιρό).

Το “Green Side” είναι ένα CD, από εκείνα που αρέσκεται να ακούει ο κόσμος. Καλοφτιαγμένο, με γερό ήχο, ωραίες συνθέσεις, παραπάνω από ανεκτό τραγούδισμα, ελκυστικά παιξίματα και κυρίως με μιαν άποψη στην οποίαν έχουν θέση πλείστες όσες «μαύρες» αναφορές. Εκτός από το blues, δηλαδή, οι Morblus δείχνει πως έχουν καλές σχέσεις με την soul (παρότι απουσιάζουν τα πνευστά) και το funk (ιδίως αυτό), μα ακόμη και με ποικίλα rock παρακλάδια, όπως το latin rock π.χ., που πρωταγωνιστεί και στο φερώνυμο instro. Περαιτέρω, έχοντας πρωτότυπο υλικό να παρουσιάσουν (από τα 14 tracks του άλμπουμ τους, μόνο το “I believe to my soul” του Ray Charles… καλύπτεται), οι Ιταλοί δεν πλασάρονται ως δημιουργοί είναι δημιουργοί καταγράφοντας προσωπικό στυλ και ύφος, «λευκής» οπωσδήποτε blues-groove απόχρωσης. Ευχάριστοι το δίχως άλλο.

Επαφή: www.jazzhausrecords.com