PERIGEO ιταλικό progressive fusion

Τι είναι περισσότερο σύνηθες; Μουσικοί της jazz να επανδρώνουν στην πορεία rock γκρουπ ή το αντίστροφο; Σχεδόν πάντα ένα πρώτο ενδιαφέρον είναι δεδομένο, ιδίως στις περιπτώσεις εκείνες στις οποίες το παρελθόν των μουσικών συνομιλεί με το (εκάστοτε) παρόν τους, σπρώχνοντάς τους σε αληθινά δημιουργικές καταστάσεις. Τους Perigeo έχω στο νου μου γράφοντας τούτο, ένα συγκρότημα που απέκτησε τεράστια φήμη στην Ιταλία των seventies (παίζοντας το δικό του fusion, που είχε άκρες όμως και σ’ εκείνο των δεύτερων Soft Machine), κατορθώνοντας να γίνουν γνωστοί ακόμη και στην Αμερική.

Αναμφισβήτητα γκρουπ της εποχής του, οι Perigeo σχηματίστηκαν στη Ρώμη το 1971 από τους Franco D'Andrea πιάνο, Giovanni Tommaso μπάσο, Bruno Biriaco ντραμς, Tony Sidney κιθάρα και Claudio Fasoli σαξόφωνα. Απ’ αυτούς οι Franco D'Andrea και Giovanni Tommaso ήταν ήδη αναγνωρισμένοι μουσικοί, έχοντας ηχογραφήσει το 1964 ακόμη και με τον (άγνωστο τότε) Gato Barbieri (αναφέρομαι στο LP “Night in Fonorama”, στην τετράδα του οποίου συμμετείχε και ο Franco Ambrosetti), με τον D'Andrea να οδηγεί από τα τέλη των sixties ένα ακόμη σχήμα, το Modern Art Trio (ηχογράφησαν ένα πολύ καλό LP στην Vedette το 1970). Δίπλα του ο μπασίστας Bruno Tommaso (ξάδελφος τού Giovanni Tommaso), καθώς και ο ντράμερ/τρομπετίστας Franco Tonani. Τέλος πάντων… Μ’ αυτά και μ’ αυτά οι Perigeo ήταν έτοιμοι να γράψουν ένα πρώτο άλμπουμ το 1972 –έχοντας την jazz και το rock σε ίσες πλέον αποστάσεις–, το κλασικό για την ιταλική σκηνή “Azimut” [RCA], με τον Tommaso να χειρίζεται όχι μόνο κοντραμπάσο και bass-guitar, αλλά και να τραγουδά, και βεβαίως τον Sidney να ροκάρει πολλές φορές αγρίως. 

Την επόμενη χρονιά (1973) οι Perigeo ετοιμάζουν την καλύτερη μάλλον δουλειά τους, το έξοχο LP “Abbiamo Tutti un Blues da Piangere”. Πρόκειται για τον πιο βαθιά συναισθηματικό δίσκο τους και την ίδια στιγμή τον πιο πειραματικό, με ωραία δουλειά από τον Tommaso στο moog synthesizer και τον Fasoli στο σοπράνο. Ο συνδυασμός έχει σημασία εδώ, όπως αποτυπώνεται στο έσχατο και κορυφαίο κομμάτι του άλμπουμ “Vento, pioggia e sole”.

Το “Genealogia” [RCA, 1974] απεδείχθη το πιο δημοφιλές LP τους στην Ιταλία κι εκείνο που θα τους έκανε την ίδιαν ώρα περισσότερο γνωστούς στο εξωτερικό. Κάτι που θα συμβεί περαιτέρω μετά τον ερχομό του περκασιονίστα Toni Esposito και την ηχογράφηση του “La Valle dei Tempi” [RCA, 1975], το οποίο θα κυκλοφορούσε και στην Αμερική. Το τελευταίο καλό τους άλμπουμ “Non è Poi Così Lontano” [RCA, 1976], αντανακλά τα γνωστά αισθητικά προβλήματα του jazz-rock, εκεί προς τα μέσα των seventies, παρ’ όλη τη θερμή υποδοχή που είχε στην άλλη μεριά του Ατλαντικού (γνωστό εκεί και ως “Fata Morgana”).

Οι Perigeo θα επανεμφανισθούν στις αρχές του ’80 πια, αν και κανείς δεν θέλει αυτό να το θυμάται. Όλοι θέλουν να θυμούνται, όμως, τον Franco D'Andrea και τις τζαζ ηχογραφήσεις του στα καλύτερα ιταλικά labels της εποχής [Red Record, Splasc(h), Philology κ.λπ.]…