EXTRA LOUNGE σκέψεις για την «ελαφρότητα»

Η lounge music μπορεί να υπήρξε πολύ δημοφιλής σε παλαιότερες δεκαετίες, αν και ποτέ δεν έλειψε, ούτε θα λείψει από την καθημερινότητά μας. Και τούτο γιατί η γέννησή της συνδέθηκε από την αρχή με βαθύτερες ανθρώπινες ανάγκες. Βασικά έχουμε να κάνουμε μ’ ένα είδος μουσικής που δεν αξιολογείται σώνει και καλά με όρους γούστου («μ’ αρέσει - δε μ’ αρέσει»), αλλά με όρους χρήσης. Κατεβαίνει καλύτερα το… πατέ ντε φουά γκρα ακούγοντας ένα ξεπλυμένο «September song» σ’ ένα ρεστοράν, ναι ή όχι; Αυτό είναι το ερώτημα!

Προσωπικά, βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσα αυτή τη χρηστική αντίληψη για τον ήχο, που ισοπεδώνει τις μεγαλοστομίες τού… κάθε πικραμένου περί Τέχνης τοποθετώντας τη μουσική σε βάσεις ρεαλιστικές. Ο Ιάννης Ξενάκης στο βιβλίο «Κείμενα περί μουσικής και αρχιτεκτονικής» [Ψυχογιός, Αθήνα 2001] γράφει επί λέξει: «Αληθινή μουσική υπάρχει όπου βρίσκεται και κάποιο μήνυμα, είτε αισθητικό, είτε συναισθηματικό ή σκέψης.(…) Ο ίδιος άνθρωπος διαλέγει την κατάλληλη μουσική ανάλογα με τις ανάγκες του. Συνήθως όταν χορεύω, προτιμώ να μην σκέφτομαι. Και όταν σκέφτομαι προτιμώ να μην χορεύω».

Αυτές οι απόψεις, που μπορεί να είναι τόσο παλαιές όσο και η Ιστορία, απέκτησαν άλλη διάσταση, ακόμη πιο κυριολεκτική, μέσα στην pop της space-age, τη δεκαετία 1954-1964 δηλαδή, η αρχή της οποίας τοποθετείται στην αυγή του χαϊφιντελισμού και το τέλος της τη χρονιά που οι Beatles πάτησαν πόδι στην Αμερική, μετατοπίζοντας το άπαν. Είναι η εποχή των μεγάλων τεχνολογικών επιτευγμάτων όσον αφορά στην αναπαραγωγή του ήχου με την επέλαση της στερεοφωνίας, και κατ’ επέκταση η προσπάθεια των μαέστρων της εποχής να εκμεταλλευτούν τις νέες δυνατότητες εγγραφής που παρείχαν τα δύο κανάλια, δημιουργώντας πρωτόγνωρες ηχητικές ταπετσαρίες.

Ίσως δεν είναι λάθος αν υποστηριχθεί πως κάθε απόπειρα της τεχνολογίας-αιχμή της περιόδου να ξεπεράσει την ανθρώπινη κλίμακα (βλ. διαστημικά προγράμματα της NASA) εύρισκε πρόσφορο έδαφος εφαρμογής στη βιομηχανία του ήχου. Αυτό το ξεπέταγμα της τεχνικής στα mid-fifties, που θα μπορούσε να συγκριθεί, μέχρι ενός ορίου φυσικά, με το ιντερνέτ και τη ζούρλα των γκάτζετ του καιρού μας, ήταν ο κύριος λόγος των πρώτων αστικών σοκ και συγχρόνως της άμεσης ανάγκης να επινοηθούν τρόποι χαλάρωσης από το κουραστικό κάθε-μέρα. Πολύ πριν τον αναχωρητισμό, που υποβοήθησε μέσω της φόρμας του ένα κομμάτι του rock (κάτι, ας πούμε, σαν το εμπορικό κόλπο «καλοκαίρι της αγάπης») προσανατολισμένο σφόδρα σε ό,τι θα χαρακτηρίζαμε, έτσι γενικά, ως «νεανική κουλτούρα», οι λιγότερο νέοι της αμέσως προηγούμενης γενιάς (late fifties), συνήθως μεσοαστοί με κάποια χρήματα, που μπορούσε να έχουν ακριβό αυτοκίνητο και να τρώνε έξω τα βράδια μετά από μια κοπιαστική μέρα, «ταξίδευαν» και μέσω της μουσικής ακούγοντας Esquivel, Ray Conniff, ή άλμπουμ όπως το «Music for Relaxation» του George Melachrino. Τι απίστευτος τίτλος για ένα άλμπουμ του 1958!

Η συνέχεια εδώ… http://www.lifo.gr/team/music/52675