ΤΑΚΗΣ ΜΠΑΡΜΠΑΓΑΛΑΣ αυγερινός – αποσπερίτης

Τον Τάκη Μπαρμπαγάλα τον ξέρουμε όλοι. Έτσι νομίζω. Και τον ξέρουμε από τα τέσσερα βασικά συγκροτήματα στα οποία έχει συμμετάσχει τα τελευταία 30 χρόνια. Τη Λευκή Συμφωνία, τους Red Mist, τους Will-O-The Wisp και τους Manticore’s Breath. Τώρα θα τον γνωρίσουμε ακόμη καλύτερα, έτσι (ξανα)νομίζω, από το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του που έχει τίτλο “Phosphorus-Hesperus” και που κυκλοφορεί από τις WOW Records και Missing Vinyl σε διάφορες μορφές βινυλίων και σε 665 συνολικώς αντίτυπα.

Τι κάνει το “Phosphorus - Hesperus”, ή επί το νεοελληνικότερον «Αυγερινός - Αποσπερίτης», ξεχωριστό; Το γεγονός πως ο κιθαρίστας και συνθέτης Μπαρμπαγάλας βρέθηκε, εδώ, σε εξαιρετική φόρμα, ξεπερνώντας εαυτόν. Αυτό το απλό.

Ο Μπαρμπαγάλας προτείνει ένα υλικό που σφραγίζεται βασικά από την πείρα και τη συνθετική… σωφροσύνη του, έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί αυτά τα δύο μέσα από την ενασχόλησή του με το progressive – τα διδάγματα του οποίου δεν τα έχει απλώς κατανοήσει, αλλά και απλώσει βαθιά μεσ’ στη ψυχή του. Έτσι, εκείνο το οποίον βγαίνει προς τα έξω, κάθε φορά, σε κάθε σύνθεσή του, είναι το, στον ίδιο βαθμό, άψογο στη δομή του και επαρκέστατο στο συναισθηματικό φορτίο του. Και αυτό είναι το δύσκολο. Να γράψεις progressive rock, που να ρέει δίχως ζόρια, και ταυτοχρόνως να σε δονεί και να σε φτιάχνει.

Έχει δώσει κι άλλους ενδιαφέροντες ή και πολύ ενδιαφέροντες δίσκους ο Μπαρμπαγάλας (με τα γκρουπ εννοώ), δεν υπάρχει λόγος, κανένας τους όμως δεν φθάνει στο ύψος του “Phosphorus-Hesperus”. Έτσι φρονώ. Δεν είναι «καλά λόγια» και… εξυπηρέτηση προς τον Τάκη αυτό – με τον οποίον, αν και τον ξέρω φυσιογνωμικώς εδώ και πολλά χρόνια (από τα δισκάδικα πρώτα-πρώτα), έχω συζητήσει μαζί του μόνο μια φορά (για το Jazz & Τζαζ) πριν από μια δεκαετία και βάλε. Είναι η… ψυχρή εντύπωσή μου, έτσι όπως διαμορφώθηκε αυτή από το άκουσμα ενός… θερμού-θερμότατου άλμπουμ, που σε «πιάνει».

Κιθαριστικό progressive είναι το στυλ του Μπαρμπαγάλα στο “Phosphorus - Hesperus”, διανθισμένο με στοιχεία ψυχεδελικά όπως και γερμανικού rock (όχι kraut αναγκαστικώς), που μπορεί να άρχεται από τους Pink Floyd ας πούμε συναντώντας, όμως, στην πορεία το «βαρύ» των Τευτόνων και από ’κει τα πιο dreamy psych γκρουπ της ίδιας σκηνής. Μάλιστα, όλα τούτα συνυπάρχουν στην τελευταία 17λεπτη σύνθεση του άλμπουμ, που αποτελεί από μόνη της έναν ύμνο του σύγχρονου progressive (ελληνικού και όχι).

Ας αναφέρουμε και τα ονόματα των υπολοίπων μουσικών, αφού χωρίς αυτούς δεν νοείται «αποτέλεσμα». Έχουμε και λέμε λοιπόν (μερικοί είναι γνωστοί από τους Manticore’s Breath κ.ά.): Κώστας Κωστόπουλος ντραμς, κρουστά, Κώστας Παγώνας μπάσο, Κώστας Συνοδινός farfisa, Αμαλία Κουντούρη φλάουτο, Άγγελος Γερακίτης φωνή, Ειρήνη Μπαρμπαγάλα φωνή.

Συμπέρασμα. Θέλει κότσια, δυνατότητες (εσωτερικές και άλλες) να κάνεις ένα άλμπουμ σαν το “Phosphorus - Hesperus”. Ένα άλμπουμ, που ενώ πατάει στο παρελθόν, έχει αύρα και λόγο προσωπικό – και τούτο επειδή πατάει καλά, χωρίς να μετεωρίζεται.

Επαφή: στα καλά καταστήματα