BLUES REVIVAL

Κάτω από τον τίτλο BLUES REVIVAL είχα δημοσιεύσει μια σειρά άρθρων στο περιοδικό Jazz & Τζαζ, από τον Οκτώβριο του 2001 (τεύχος 103), έως τον Φεβρουάριο του 2004 (τεύχος 131). Τα άρθρα εκείνα αποτελούνταν από μικρές, ας τις πούμε έτσι, αλλά στοχευμένες βιογραφίες μουσικών του blues, μαζί με την… revival δισκογραφία τους από τα χρόνια του ’60 (κυρίως).

Με τον όρο “blues revival” εννοούνται οι επανεμφανίσεις, στα τέλη της δεκαετίας του ’50 και στη δεκαετία του ’60, ξεχασμένων bluesmen από τα twenties και τα thirties, που επιχείρησαν έτσι να κάνουν, στην Αμερική και αλλαχού, μια δεύτερη καριέρα. Τους παροπλισμένους εκείνους τραγουδοποιούς σχεδόν πάντα τους ανακάλυπταν λευκοί blues-θιασώτες (ερευνητές, δημοσιογράφοι, rockers της εποχής κ.ά.), φέρνοντάς τους ξανά στην επικαιρότητα, επηρεάζοντας βαθειά και επί της ουσίας την popular μουσική κατεύθυνση (σε Αμερική και Βρετανία) στη δεκαετία του ’60. Το rock και το blues-rock, εννοώ, χρωστάει πολλά στο blues revival, και όχι σπάνια μεγάλες blues μορφές των παλαιών δεκαετιών βρέθηκαν να ηχογραφούν δίπλα στα νέα (τότε) ονόματα (δίπλα στον Arthur “Big Boy” Crudup βρέθηκαν μέλη των Manfred Mann και των Bluesbreakers, δίπλα στον Sleepy John Estes βρέθηκε ο Michael Bloomfield, δίπλα στον Lightnin’ Hopkins βρέθηκαν μέλη των 13^th Floor Elevators κ.λπ.).

Αυτή τη σειρά των άρθρων θα την μεταφέρω, ξεκινώντας από σήμερα, και στο δισκορυχείον. Δεν θα δημοσιεύω ένα άρθρο κάθε μέρα σώνει καλά, αλλά πάντως θα το πράττω τακτικά. Έτσι, και όταν θα συμπληρωθεί η σειρά, θα έχουμε όλοι μας μία πλήρη (θέλω να υποστηρίζω) εικόνα τού τι ακριβώς σήμαινε το blues revival στα sixties, και πώς ακριβώς διαμόρφωσε το rock και το blues-rock, που αγαπάμε όλοι μας ακόμη και σήμερα.