η ΡΟΖΑ ΙΜΒΡΙΩΤΗ για τους hippies

Για το ποια ήταν η παιδαγωγός και μεγάλη προσωπικότητα της Αριστεράς (από το ΕΑΜ στην ΕΔΑ και αργότερα στο ΚΚΕ) Ρόζα Ιμβριώτη (1898-1977) δεν χρειάζεται να πούμε πολλά – υπάρχουν, εξάλλου, τα βιογραφικά της στο δίκτυο και μπορεί ο καθείς να τα συμβουλευτεί. Η δράση τής Ιμβριώτη για τα θέματα της νεολαίας και της παιδείας υπήρξε κάτι παραπάνω από ουσιαστική και αξιοσημείωτη και προς τούτο μαρτυρά το κοινωνικό έργο της και βεβαίως τα βιβλία της, όπως Το Κατηγορώ της Νεολαίας, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Διογένης, τον Ιούλιο του 1972. Να μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα, που σχετίζονται με τους hippies:

«Οι νέοι όλου του κόσμου έχουν την πεποίθηση, ότι οι μεγαλύτεροί τους έχουν προσχεδιάσει γι’ αυτούς μια ζωή που αναπόφευκτα θα αντικρύσουν την πυρηνική καταστροφή είτε τώρα αμέσως, είτε στο άμεσο μέλλον.(…) Καταλήγουν τα νιάτα να θέλουν να καταστρέψουν τα πάντα. Ακόμα και η αυτοκαταστροφή τούς φαίνεται προτιμότερη απ’ αυτή την κόλαση που ζούνε. Γίνονται σκληροί κατήγοροι, όπως διαβάζω σ’ ένα περιοδικό των χίπις: ‘Τι κάνατε για μας; Μας οδηγείτε στο θάνατο συνειδητά και προγραμματισμένα… Ε λοιπόν εμείς θέλουμε μια ζωή χαρούμενη και υπεύθυνη και όχι μια ζωή στο χείλος του γκρεμού’. Και σε άλλη εφημερίδα τους ‘Ο Ρεαλισμός’ κηρύττουν: ‘Ο διάλογος τελείωσε, δε χρειάζονται πια άλλα λόγια και πορείες, τώρα ο σκοπός μας είναι να γκρεμίσουμε μια άρρωστη κοινωνία’».  

Αυτά έγραφε η Ρόζα Ιμβριώτη όταν ήταν 74 ετών!! Και πιο κάτω… 

«(…) Όπως το φαινόμενο των χίπις, που κι αυτοί όμως κλίνουν προς μια ζωή γεμάτη και πλούσια από νόημα. Διαμαρτύρονται μέσα στην οικογένεια, στο σχολείο, στο γύρω τους περιβάλλον. Θέλουν να διαθέτουν τον εαυτό τους αδέσμευτοι, χωρίς καμιά ευθύνη. (…) Ακόμα νομίζω πως κι αυτή η ξεγυμνωμένη από κάθε ερωτικό συναίσθημα υπερ-σεξουαλικότητα πρέπει να αποδοθεί στην ψυχολογία του άγχους. Οι γενειάδες, η ελευθερία στο σεξ, τα διάφορα σύμβολά τους, ακόμα και η έλλειψη καθαριότητας είναι η πεισμωμένη διέξοδο και αντίσταση. Αντιστέκονται στον καθωσπρεπισμό και στην υποκριτική κοινωνία και σε κάθε προγραμματισμό με τη φαντασία τους και την απάθεια. Καταφεύγουν στις ηδονές, σε νέες θρησκείες, που είναι η φυγή από την πραγματικότητα, και ξέφρενα ζητούν νέα ήθη, νέες απόψεις, νέες αντιλήψεις για τη ζωή».

Βεβαίως, στη συνέχεια, η Ιμβριώτη εφιστά την προσοχή στον «ξεσηκωμό» που μπορεί να οδηγήσει στην «τρέλα» ή στα «εγκλήματα» (αναφέρει τον Charles Manson και άλλα τινά), για να επανέλθει: 
«Άλλες ομάδες νέων σέρνονται στα κλαμπ, κάνουν ωτοστόπ στους μακρινούς δρόμους, κρατούν την κιθάρα τους, κάθονται στα πεζοδρόμια και τραγουδάνε. Κι άλλοι Χίπις ονειρεύονται να στήσουν μέσα σ’ αυτή την τέλεια εκβιομηχανισμένη κοινωνία της αφθονίας ένα βασίλειο φτώχειας, ονείρου και αλληλεγγύης».

Και εν συνεχεία… 

«(…) Είναι οι έφηβοι που ψάχνουν να βρουν τον εαυτό τους, που αποφεύγουν την οικογένειά τους, έχουν άγχος και φτάνουν στην απάθεια και στη ‘φυγή’. Βρίσκουν κάποια ανακούφιση, κάποια λύτρωση –έτσι τουλάχιστον νομίζουν– στο σεξ και τα ναρκωτικά. Όλοι και όλα τους φταίνε. Απ’ εδώ βγαίνουν οι χίπις.(…) Και τέλος οι πιο ώριμοι –κι αυτοί που είναι περισσότεροι– ζητούν ν’ απαλλαγούν από τα γρανάζια της οικογένειας, αλλά και ολόκληρης της κοινωνικής μας ζωής.(…) Είναι οι νέοι που ποθούν να πάρουν μέρος στη διαμόρφωση της μοίρας των συνανθρώπων τους. Οι περισσότεροι είναι παιδιά από ευκατάστατες οικογένειες. Παίρνει το κίνημά τους κοινωνικό χαρακτήρα.(…) Σ’ αυτούς ανήκει η Νέα Αριστερά».

Νομίζω πως είναι αρκετά…