NAFTULE’S DREAM αίμα

Οι Naftule’s Dream είναι γνωστοί από τα άλμπουμ τους στην Tzadik στα late 90s, όταν επιχείρησαν με πολύ επιτυχημένο, ομολογουμένως, τρόπο να συνδυάσουν την παραδοσιακή εβραϊκή μουσική, το klezmer, με την jazz, το rock, τις γενικότερες μουσικές της Ανατολής και τον αυτοσχεδιασμό. Το αποτέλεσμα είχε καταγραφεί τότε σε τέσσερα τουλάχιστον CD (τρία στην εταιρεία του John Zorn και ένα στην Innova), για ν’ ακολουθήσει, έκτοτε, ένα μεγάλο διάστημα δισκογραφικής αποχής, το οποίο «σπάει» τώρα, μετά από 14 χρόνια. Και «σπάει» με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, καθότι το “Blood” [Naftule’s Dream Recordings, 2016] είναι ένα εξαιρετικό άλμπουμ, ένα από τα καλύτερα που έφθασαν στ’ αυτιά μου τους τελευταίους μήνες.

Να πούμε, κατ’ αρχάς, τα ονόματα των μουσικών που αποτελούν σήμερα τους Naftule’s Dream. Τούτοι είναι: ο κλαρινίστας Glenn Dickson, ο κορνετίστας Gary Bohan, ο ακορντεονίστας Michael McLaughlin, ο κιθαρίστας Andrew Stern, ο τουμπίστας Jim Gray και ο ντράμερ Eric Rosenthal. Μάλιστα, τέσσερις απ’ αυτούς (McLaughlin, Dickson, Rosenthal, Gray) συμμετείχαν και στην τελευταία ως σήμερα εγγραφή τού γκρουπ από το 2002, πράγμα που σημαίνει πως ο ήχος των Naftule’s Dream, γενικώς, είναι ο «αυτός», παρά τις προσθήκες του τουμπίστα και του ακορντεονίστα.

Ένα δεύτερο που πρέπει να πούμε είναι πως και τα εννέα tracks του “Blood” είναι πρωτότυπα. Αυτό δεν είναι κάτι σύνηθες, για ένα γκρουπ που μπορεί να κινείται στο klezmer/ rock/ jazz/ ethnic σκηνικό – και τούτο επειδή είναι πολύ μεγάλος ο πειρασμός να «πειράξεις» κάτι πασίγνωστο, κάτι παραδοσιακό. Οι Naftules’s Dream το αποφεύγουν… και καλώς πράττουν. Είναι τόσο πολλά εκείνα τα δικά τους που θέλουν και πρέπει να πουν, οπότε κάθε τι άλλο δεν μπορεί παρά να περισσεύει. Οι συνθέσεις τους, φυσικά, μπορεί να έχουν παραδοσιακές άκρες –κάποια έχει τίτλο “Calabria”, κάποια άλλη “Turkisher”, η “Boss shabbos” είναι πέρα για πέρα βαλκανική (η μελωδία μπορεί να είναι από ρουμάνικη μέχρι σμυρνέικη), η “Klez spiritual” συνενώνει klezmer και gospel εις σάρκαν μία–, όμως εκείνο που μετράει είναι το «προσωπικό» τους δόσιμο, η  ανάγκη να εκφράσουν τη σύγχρονη πολιτισμική βαβέλ με όρους αισθητικούς, που υπαγορεύονται από τους κλασικούς τρόπους επικοινωνίας των παραδόσεων και όχι από κίβδηλα ιδεολογήματα (με στόχους ανεξακρίβωτους). Έτσι, το αποτέλεσμα στο “Blood”, και σε κάθε περίπτωση, καταγράφεται ως εξαιρετικό, ου μην αλλά και εξωφρενικό, καθώς σε ουκ ολίγα από τα κομμάτια είναι σαν να τρέχεις στην… κατηφόρα (του γλεντιού) με λυμένα φρένα…

Επαφή: www.naftulesdream.com