7-ODDS garage-punk από την Αθήνα που φυσάει

Garage-punk μπάντα από την Αθήνα, με «προσωπικό» ήχο, που δε γλείφει τα sixties ξεπατικώνοντάς τα, και με ωραία γενικότερα χαρακτηριστικά (μουσικά, στιχουργικά, τραγουδιστικά), οι 7-Odds έχουν τώρα έναν μεγάλο δίσκο να παρουσιάσουν, που τιτλοφορείται “What are the Odds?” [Ikaros Records, 2018] και που έρχεται τρία χρόνια μετά από το παρθενικό EP τους. Το γκρουπ, να πούμε, είναι πενταμελές (Boy Racer Nick μπάσο, φωνητικά, M.P. Kouk κιθάρες, φωνητικά, Αλέξανδρος Μιρσιλιάδης πλήκτρα, φωνητικά, Georgy P. φωνή, Marios 2 ντραμς modular σύνθι), ενώ στην ηχογράφηση υπάρχουν και επιπλέον βοήθειες σε φωνές και φλάουτο, με το αποτέλεσμα να αθροίζεται σε μια δεκάδα τραγουδιών και δύο ορχηστρικά, που σπάνε κόκκαλα…

Ξαναλέω, πως οι 7-Odds, που, ανάμεσα σε άλλα, έχουν βρεθεί να παίζουν support  για τους Sonics (Απρίλιος, 2017) και για τους Godfathers (Δεκέμβριος, 2016), είναι ένα γκρουπ με δικό του στυλ, που δανείζεται garage-punk και punk «λογικές» από τρεις τουλάχιστον δεκαετίες (sixties, seventies, eighties) τις οποίες και ανακατεύει, προκειμένου να παρουσιάσει το δικό του χαρμάνι. Στο οποίο «χαρμάνι» βασικό ρόλο παίζουν… τα πάντα. Οι συνθέσεις κατ’ αρχάς, που ορισμένες φορές, αγγίζουν και τα τέσσερα και τα πέντε και τα έξι λεπτά, άρα ξεφεύγουν από την κλασική δίλεπτη συνταγή (κάνοντάς το, πάντα, με γνώση), παρέχοντας χώρους για ωραίες και γόνιμες αναπτύξεις, εν συνεχεία οι στίχοι, που είναι επίσης καλοί (στην αγγλική εννοείται), με μιαν αίσθηση «δρόμου», ωραίας αλητείας, μέσα στην ευαισθησία τους, έπειτα οι ενοργανώσεις, που δεν είναι τυπικές (και με τα σύνθια τους και με το φλάουτό τους – στο τελευταίο track το φλάουτο), που προσθέτουν μια νέα ζωντάνια στα κλασικά garage ηχοχρώματα, έπειτα η φωνή που είναι κι αυτή καλή, και τέλος, και πάνω απ’ όλα θα έλεγα, η ορμή και η σκληράδα, που βγαίνει από τα αυλάκια αυτού του βινυλίου, και που ουκ ολίγες φορές πλησιάζει, πιάνει και ξεπερνάει το «κόκκινο».

Υπάρχουν έξοχα κομμάτια στο “What are the Odds?” και με πολλή δυσκολία θα διάλεγα δυο-τρία ως τα καλύτερα του δίσκου – γιατί όλα είναι από «πολύ καλά» έως «άριστα». Ας πούμε λοιπόν πως στα «άριστα» θα κατέτασσα το… αυθάδες “Don’t wanna talk about it” (με πολύ την ωραία χρήση φωνής-φωνητικών), το ορχηστρικό “Swag stomp” (για καθαρή… party φάση), το “Too bitter to win” που έφερε στη μνήμη μου τους Pinnacle (“Assassin”), όπως και το έσχατο “Right ahead”, για τα έξι γεμάτα λεπτά του και το οποίο φλερτάρει με πιο… γκαραζοψυχεδελικές καταστάσεις (Purple Overdose ίσως;).

Αν σ’ αυτά τα κομμάτια βάζω «δέκα» ή «σχεδόν δέκα», στα υπόλοιπα βάζω «εννέα» με «εννέα και μισό». Το λέω, για να μην υπάρχουν παρανοήσεις…

Επαφή: www.ikarosrecords.gr