Σημαντικός πιανίστας της jazz, για τον οποίον δεν έχουμε γράψει ποτέ κάτι παραπάνω στο δισκορυχείον. Ο λόγος για τον Αμερικανό Kenny Werner, που είναι πια στα 67
του, αλλά εξακολουθεί να δίνει ενδιαφέροντα άλμπουμ. Γνωστός από τη μεγάλη
προσωπική δισκογραφία του φυσικά (σε πολλές και ποικίλου διαμετρήματος εταιρείες
– έχει περάσει και από την Blue Note),
αλλά και από πολλές και εξαιρετικές συμμετοχές-συνεργασίες (Joe Lovano, Alex Riel, Andy Statman, Maria
Schneider,
Nils Wogram…),
o Werner
είναι ένας πιανίστας αρκετά ιδιοσυγκρασιακός θα έλεγα. Στο έσχατο CD του “The
Space”
[Pirouet,
2018] αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Και ως προς την ιδιαιτερότητά του ως piano
player,
αλλά και σε σχέση μ’ εκείνο το… space,
που αποτελεί, όπως διαβάζω, το μουσικό νόημα της ζωής του.
Space κατά τον Werner σημαίνει το… να
υπάρχεις σε μια δεδομένη στιγμή, το να είσαι εκεί (όπως επίσης το λέμε), κάτι
που μεταφράζεται περαιτέρω στο να είσαι στην κατάλληλη διάθεση στον κατάλληλο
χρόνο. Γενικώς, παίζει με τις διαθέσεις και με τους χρόνους ο Werner στο “The
Space”,
κάτι που ακούγεται εμφανώς στο εισαγωγικό και μεγαλύτερο σε διάρκεια track του CD του, το 16λεπτο
φερώνυμο – το οποίο και αποτελεί ένα πιανιστικό παλίμψηστο θα λέγαμε, καθώς
πίσω από κάθε νότα του Werner,
πίσω από κάθε συγχορδία, πίσω από κάθε μικρό ή μεγαλύτερο σόλο, κρύβονται
«κομμάτια» της τζαζ ιστορίας του οργάνου. Άλλοτε αργός τελετουργικός και με
ήπιο τουσέ, με τις νότες να πέφτουν σποραδικά, σχεδόν τελετουργικά, και άλλοτε
ταχύς, σκληρός, με συγκοπτόμενο παίξιμο, φανερά εντυπωσιακός (σαν πιανίστας) και
αρκετά «προχωρημένος», ο Werner στο “The Space”, σχηματίζει,
καταγράφει, μια επίτομη ιστορία του οργάνου μέσα από τρία δικά του θέματα, δύο
συνθέσεις του συνοδοιπόρου του στην Pirouet γερμανού σαξοφωνίστα Jason
Seizer,
διασκευάζοντας περαιτέρω το “Encore from Tokyo”
του Keith Jarrett,
το στάνταρντ “If I should lose you”,
καθώς και το “You must believe in spring”
του Michel Legrand.
Σε όλα καίριος, σε όλα εντυπωσιακός!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου