BABEL TRIO όταν μιλάμε για ελληνικό ροκ

Εντός του χώρου του ελληνικού ροκ αναγνωρίζουμε μιαν ειδική και πολύ ενδιαφέρουσα κατηγορία, σίγουρα την πιο ενδιαφέρουσα από αισθητικής πλευράς (κατ’ αρχάς), εκείνη των συγκροτημάτων που μετέρχονται ηλεκτρικά όργανα, για να περιγράψουν-ζωντανέψουν ρυθμούς τής παράδοσής μας. Είτε δημοτικούς, είτε λαϊκούς, είτε διασκευάζοντας, είτε γράφοντας δικά τους κομμάτια, ανακατεύοντας φολκλορικά μοτίβα με ηλεκτρικές κιθάρες, μπάσο-ντραμς κ.λπ., κινούμενα στην παράδοση του Διονύση Σαββόπουλου («Μπάλλος», «Το Βρώμικο Ψωμί»), της Μαρίζας Κωχ, του Θανάση Γκαϊφύλλια, ακόμη και των Socrates Drank the Conium, του Σταύρου Λογαρίδη, του Παύλου Σιδηρόπουλου (με τα Μπουρμπούλια ή χωρίς αυτά) κ.ά. Πραγματικά ο κατάλογος είναι πολύ μεγάλος, αφού περνάει από τα eighties (Εν Πλω) και τα nineties (θα πω για τους Mode Plagal και ας είναι… jazz), για να φθάσει στο τώρα (στους Villagers of Ioannina City π.χ.), συνεχίζοντας τη διαδρομή του μέσα στις δεκαετίες… Τούτο σημαίνει κάτι. Πως το rock, όποια μορφή κι αν αποκτά μέσα στα χρόνια, πάντα θα συνδυάζεται με τα δικά μας ηχοχρώματα, δίνοντας ταυτότητα (την πιο αληθινή και αυτή που κοπιάρεται πιο δύσκολα από τους ξένους) σε ό,τι  ονομάζουμε ελληνικό ροκ. Σ’ αυτή τη γραμμή έρχονται να πάρουν θέση τώρα και οι Babel Trio από την Κρήτη. Το “The Island of Cretal” [Labyrinth of Thoughts, 2018] μπορεί να μην είναι το πρώτο άλμπουμ τους (CD), αφού είχε προηγηθεί πέρυσι το “Roots Electrified” (digital), είναι όμως εκείνο, που θα τους δώσει ακόμη μεγαλύτερο ξεπέταγμα.

Να πούμε, για αρχή, πως οι Babel Trio είναι… τρεις, ο Δημήτρης Σιδερής ηλεκτρικό κρητικό λαούτο, ο Μιχάλης Αυλωνίτης ηλεκτρικό μπάσο και ο Trikalero ντραμς, με το “Island of Cretal” να περιλαμβάνει έξι tracks (πέντε τραγούδια και ένα ορχηστρικό). Από τα πέντε τραγούδια τα τέσσερα έχουν παραδοσιακούς στίχους (στο ένα ανακατεύονται, στη γραφή, και οι Δημήτρης & Γιώργος Σιδερής), ενώ ένα έχει στίχους του Διονυσίου Σολωμού (από τον «Λάμπρο»). Το ωραίο και το πρωτότυπο εδώ είναι πως οι Babel Trio δεν διασκευάζουν, τυπικώς, το ριζίτικο «Κόσμε χρυσέ» (“Liar world”), το «Αϊβαλιώτικο ζεϊμπέκικο» (“Aivali”), το «Τούτη η γης που την πατούμε» (“Ikaria”) και το «Ξένος εδώ» (“Xenos”), αλλά επί της ουσίας αναδημιουργούν μια μουσική κάλυψη των παραδοσιακών λόγων, εκμεταλλευόμενοι κάποια βασικά ρυθμικά και μελωδικά μοτίβα, χτίζοντας πάνω σ’ αυτά τις δικές τους μουσικές, αυτοσχεδιάζοντας με γνώση και με σύνεση.

Το ένα είναι αυτό, γιατί το άλλο είναι η ενοργάνωση και ήχος που θέλησαν να προσδώσουν σ’ αυτά τα τραγούδια οι Babel Trio.

Όσον αφορά στο πρώτο, στο “The Island of Cretal” έχουμε το βασικό ρυθμικό τμήμα (μπάσο-ντραμς), με τη διαφορά πως στο ρόλο τού lead οργάνου δεν έχουμε την κλασική ηλεκτρική κιθάρα, αλλά μια… παραφθορά της, ένα ηλεκτρικό κρητικό λαούτο. Αυτό είναι το όργανο, που κάνει τη μεγάλη διαφορά στο άκουσμα (και στο άλμπουμ). Με ήχο ιδιότροπο –προσωπικά μου θύμισε, όταν πρωτοέσκασε στ’ αυτιά μου, φαζαρισμένο μπάσο– και με ρόλο τον γνωστό ηγετικό της ηλεκτρικής κιθάρας, το λαούτο τού Σιδερή είναι εκείνο που χρειάζεσαι, για να πεις πως οι Babel Trio είναι το… κάτι άλλο. Και είναι.

Με ήχο βαρύ λοιπόν, γεμάτο με stoner «σκασίματα», ωραία διαμορφωμένο και άψογα δεμένο με τα φωνητικά, με δίχως πολλές αχρείαστες… παραχωρήσεις προς τη μεριά της παράδοσης (χωρίς τα κλαρίνα π.χ. των Villagers of Ioannina City) και χωρίς την «εντεχνίλα» που κατατρώει, συχνά, άλλες ανάλογες προσπάθειες, οι Babel Trio είναι κάτι ξεχωριστό για τη δική μας σκηνή. Και μακάρι να παραμείνουν έτσι. Οι τρεις τους, χωρίς έξτρα βοήθειες, δίχως άλλα όργανα στο setting τους – καθώς είναι πλήρεις έτσι όπως είναι. Το να βαθύνουν λοιπόν το στυλ τους, σκάβοντας ακόμη πιο κάτω και πιο μέσα, στη θέση που είναι, είναι το μόνο που τους απομένει να κάνουν, ώστε να παραμείνουν στην κορυφή.

Επαφή: www.labyrinthofthoughts.gr