ANΤΩΝΗΣ ΛΙΒΙΕΡΑΤΟΣ νέο άλμπουμ, μετά από πολλά χρόνια

Πόσα χρόνια είχε να κυκλοφορήσει ολοκληρωμένο προσωπικό άλμπουμ ο Αντώνης Λιβιεράτος (από τα σχήματα Κεφάλαιο 24, Dr.Atomik, Sigmatropic, Illegal Operation κ.λπ.); Δέκα έξι; Από το “Mother Tongue” [Hitch-Hyke] του 2002; Πιθανώς ή μάλλον σίγουρα. Να λοιπόν τώρα στο player το «4 ½», ένα πλήρες CD δεκατριών tracks (έντεκα τραγούδια, δύο ορχηστρικά) που τυπώνεται από την Puzzlemusik και που έρχεται να καλύψει το, οπωσδήποτε, μεγάλο κενό (χωρίς να ξεχνάμε τους Dr.Atomik και άλλα τινά που μεσολάβησαν εν τω μεταξύ) μ’ έναν ορμητικό τρόπο.

Τα τραγούδια του Λιβιεράτου είναι πυκνά, πολυεπίπεδα, και σ’ αυτό συντελούν τόσο οι στίχοι, όσο και οι μουσικές τους. Δεν συντελεί, πάντως, η ενοργάνωσή τους, που παραμένει λιτή, σχεδόν στοιχειώδης (ας την πούμε lo-fi), καθώς λίγα όργανα έρχονται για να καλύψουν εκείνο που συμβαίνει – βασικά τα πλήκτρα, οι κιθάρες, το μπάσο και η πρώτη φωνή (όλα από τον Λιβιεράτο) κι εδώ κι εκεί κάποια ντραμς (Ηλίας Λιβιεράτος, Γιάννης Τρυφερούλης)  ή σαξόφωνα (το τενόρο του Τάσου Κάτσαρη σε δύο tracks) ή κάποιες έξτρα φωνές-φωνητικά (Νεφέλη Λιβιεράτου, Άκης Μπογιατζής). Έτσι, λοιπόν, το πρώτο που έχεις να παρατηρήσεις σε σχέση με το «4 ½» είναι αυτή η… αντίφασή του. Σύνθετα, παράξενα, όχι αναμενόμενα τραγούδια, που αποτυπώνονται, όμως, μ’ έναν απλό τρόπο.

Τώρα που το σκέφτομαι (κι ας έχω ν’ ακούσω πολλά χρόνια συνθέσεις τού Λιβιεράτου) αυτό είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό της τέχνης του (από την εποχή των Chapter 24 ήδη). Εδώ θ’ ανακαλέσω πρώτον απ’ όλους –το λέω, επειδή είχα την ευκαιρία να ξαναδώ κάτι που είχα γράψει στο Jazz & Tζαζ, για ένα παλαιό CD τού Λιβιεράτου– τον Peter Hammill του “The Future Now” (1978) και του “pH7” (1979), έναν καλλιτέχνη που έχει επιδράσει αποφασιστικώς (έτσι νομίζω), στον τρόπο που σκέφτεται ο Λιβιεράτος, καθώς οικοδομεί βήμα-βήμα τα δικά του άσματα. Εντάξει, ο καθένας μπορεί να «πιάσει» κι άλλες ηχητικές αντανακλάσεις (ακόμη και Residents για παράδειγμα), αλλά εκείνο που παίζει τον πιο μεγάλο ρόλο στο «4 ½» είναι η προσπάθεια να… σχηματιστεί ελληνικό τραγούδι (με ελληνικά λόγια εννοώ), που να αντιμάχεται τα πάσης φύσεως κλισέ – να μην εξαντλείται στις απλούστερες των δομών, διατηρώντας όμως τη συνοχή του σε κάθε επίπεδο (νοηματικό, συνθετικό, ερμηνευτικό). Εννοώ πως δεν πρόκειται για εκείνη την περίπτωση της avant ή abstract αφήγησης, αλλά για κάτι απολύτως λογικό, ρασιοναλιστικό, που διατυπώνεται με… καθαρές κουβέντες.

Να, όπως συμβαίνει με τα «Εξαίσια πτώματα», ένα τραγούδι γραμμένο για κείνη την αφ’ υψηλού κάστα, που κρίνει με όρους στεγνά αισθητικούς, αποκομμένη απ’ οτιδήποτε πηγαίο και αληθινά πρωτοπόρο, που μπορεί να γεννιέται και να εξελίσσεται ή με τον «Καύσωνα» (που «χτυπάει κόκκινο» σ’ ένα αστικό περιβάλλον – πολύ ωραίες οι κιθάρες εδώ) ή με τον «Μυστικό κήπο» (που ξεπροβάλλει «…απρόσμενα σ’ ένα πλάτωμα, πίσω από μια συστάδα στύλων της ΔΕΗ») ή με το «Πέφτω ξανά» (σχετικό με τα τείχη, που υψώνουν οι «λίγοι κι εκλεκτοί» στον σημερινό… brave new world).

Φυσικά, και πέραν των κοινωνικών, υπάρχουν και πιο προσωπικά τραγούδια στο «4 ½» (υπαρξιακά να τα πούμε ή σχέσεων), τα οποία, όλα μαζί, έτσι όπως εναλλάσσονται, δημιουργούν ένα στέρεο τραγουδοποιητικό σώμα, πυκνό και πολυεπίπεδο (το ξαναγράφω), που χρειάζεται να του δώσεις χρόνο, αρκετό, για να σε ανταμείψει. Και τότε θα το κάνει…

(Στα συν της έκδοσης το triple-folded cover, κυρίως λόγω των αναγραφόμενων στίχων. Έτσι έπρεπε να γίνει).

Επαφή: www.puzzlemusik.com