το βινύλιο δεν είναι μόδα, αλλά μπορεί να γίνει το CD ίσως (στο μέλλον)

Από πού και έως πού γίνεται, ξανά, μόδα το βινύλιο ρε μάγκες; Γιατί αυτό το «μόδα» εγώ το ακούω συνεχώς τα τελευταία 20 χρόνια – και έχω αποδείξεις επ’ αυτού. Μόδα και το ’98, μόδα και το 2005, μόδα και το ’10 και το ’15 και το ’18;

Παπάρια μόδα. Τα καινούρια βινύλια στην Ελλάδα τυπώνονται σε 300 αντίτυπα (κατά μέσο όρο) και απευθύνονται σε τριακόσιους, το πολύ, ανθρώπους… γνωστοί όλοι με ονόματα και με διευθύνσεις.

Εκτός αν θεωρούμε «μόδα» τον κάθε… αβάπτιστο, που θα πάει σ’ ένα παζάρι για ν’ αγοράσει Scorpions, Σιδηρόπουλο και Nick Cave, πληρώνοντας κανα εικοσάρι και νομίζοντας έτσι πως κάτι κάνει – καθώς θα τον δουν και οι υπόλοιποι αβάπτιστοι, αναφωνώντας όλοι μαζί… είμαστε βινυλιάδες! Αν είναι έτσι… τότε ok.

Μάγκες, χέστε τα τα βινύλια. Όσοι μεγαλώσαμε μ’ αυτά, και δεν έχουμε ακόμη εγκαταλείψει το σπορ, είμαστε αρκετοί και δε χρειαζόμαστε άλλους... απίθανους στο κόλπο. Γιατί περί «κόλπου» πρόκειται.

Κάνετε, λοιπόν, κάτι και για το CD. Παζάρι-CD εννοώ, γιατί έχει πέσει τελείως στην αφάνεια στην Ελλάδα (το compact disc εννοώ) και είναι πολύ κρίμα.

Χρειάζεται ένα σωστό σπρώξιμο, θέλω να πω, χωρίς τις μπούρδες-εκδόσεις των εφημερίδων και των κωλοπεριοδικών (εξαιρούνται τα CD του Jazz & Τζαζ, του ZOO, κάποια του Διφώνου και μετρημένα στα δάκτυλα απ’ όλα τ’ άλλα) και με στόχευση στο καλό και δυνατό υλικό. Και με… πορτιέρη στην είσοδο, εννοείται, ο οποίος θα ελέγχει τους πωλητές, ξεσκαρτάροντας τη σαβούρα. (Το ίδιο, φυσικά, θα πρέπει να γίνεται και στα βινυλιοπάζαρα).

Να πουληθούν CD των Mode Plagal, των Άβατον, των Zoolixo Λίγο, των Iasis, των καλών ελληνικών εταιρειών της εποχής (Ano Kato, Ankh, Libra, Cast-a-Blast κ.ο.κ). Δυσεύρετα πράγματα και καλά, που δεν εντοπίζονται εύκολα πια, και που ο νεότερος κόσμος τα αγνοεί, γιατί είναι… χαζός (καθώς τρώει τη δήθεν «μόδα» του βινυλίου) και δεν καταλαβαίνει.

Σκεφτείτε μόνον πως σ’ εκείνο τον οδηγό, που είχα φτιάξει για το Jazz & Τζαζ, τον… περί την Ελληνική Τζαζ Δισκογραφία, από τα 800+ άλμπουμ που ανθολογούνται εκεί, περισσότερα από 600(!) είναι τυπωμένα μόνο σε CD. Αναλογιστείτε, δηλαδή, τι σπουδαίο υλικό υπάρχει στη συγκεκριμένη φόρμα (και μόνο σ’ αυτό το ελληνικό jazz plus… είδος), που τούτη τη στιγμή το τρώει η μαρμάγκα. Δεν ασχολείται κανείς μ’ αυτό.

Και φυσικά, δίπλα σ’ αυτά τα ελληνικά, υπάρχουν τα άπειρα ξένα CD, οι reissues των σπάνιων jazz, blues, country, pop, rock ψυχεδελικών γκρουπ, progressive, soul, funk, folk, punk, new-wave, electro, avant, experimental κ.λπ. (που δεν επανεκδόθηκαν σε βινύλιο ή, αν επανεκδόθηκαν, είναι ήδη πανάκριβες οι επανεκδόσεις τους) και φυσικά όλες οι ανάλογες παραγωγές από το ’90 και μετά που κόπηκαν μόνο σ’ αυτή τη φόρμα.

Ακούστε τι σας λέω, γιατί σε λίγα χρόνια το CD θα ανέβει… και στην εκτίμηση του κόσμου και στην τιμή, κοντράροντας ακόμη και το ακριβό LP (ή το single). Το κάνει ήδη σε κάποιες περιπτώσεις και έχω κάμποσα τέτοια παραδείγματα, από το discogs, για να προβάλλω. Να δύο…

https://www.discogs.com/Satya-Sai-Maitreya-Kali-Apache-Inca/release/1537731

https://www.discogs.com/Igor-Wakh%C3%A9vitch-Donc/release/511948