ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 131

29/11/2018
Άκουγα χθες ένα πρόσφατο (σχετικά) ελληνικό άλμπουμ, παντελώς ανεξάρτητο, του… ποιητικού έντεχνου. Λίγα πράματα. Μου θύμισε, δε, κάτι δίσκους που έβγαιναν στα seventies, από ελάσσονες εταιρείες, ανεξάρτητες κι εκείνες, που επιχειρούσαν να κάνουν «έντεχνο» τραγούδι, πάνω στα διδάγματα του Θεοδωράκη και των υπολοίπων, άτεχνα όμως και με στόμφο. Να, όπως αυτό το LP που βλέπετε στη φωτό, από το 1976, σε μουσικές Γιώργου Γεωργιάδη (είχε κάνει το εκπληκτικό «Δώδεκα Βράδυα» με τη Λίτσα Σακελλαρίου μερικά χρόνια νωρίτερα) και ποίηση του κομμουνιστή αγωνιστή Νίκου Οικονομίδη ή Παλιού (αδελφού του Γιώργου Οικονομίδη). 

Το άλμπουμ αυτό το είχα αγοράσει κάποτε από τις «προσφορές» λόγω εξωφύλλου κι αν εξαιρέσεις ένα κομμάτι, το B5, που θα το χαρακτήριζα… εντεχνολαϊκό-progressive, δεν έχει κάτι άλλο να επιδείξει, παρά τις σωστές προθέσεις των δημιουργών του. Το «χτύπησα» μάλιστα και στο discogs για να δω «τι παίζει» (το πουλάνε από 23 ευρώ μέχρι 40 – εγώ δεν θα έδινα πάνω από 5 ευρώ γι’ αυτόν το δίσκο) και είδα, εκεί, τον φίλο «moutso» να γράφει πως το track B6 είναι ένα «almost afrobeat track». Ουδεμία σχέση (έβαλα το δίσκο και τον άκουσα τώρα). Δεν υπάρχει τίποτα το αφρόμπιτο σ’ αυτό το LP.
Θέλω, όμως, να πω και τούτο. Βλέπουμε στο εξώφυλλο το… χέρι με τα γαμψά νύχια και τις λέξεις «ιμπεριαλισμός – φασισμός». Πολύ σωστά. Έτσι μεγαλώσαμε. Αυτό σήμαινε φασισμός στα νιάτα μας. Αλλά τώρα; Τώρα γάμησέ τα... Γιατί, άμα φωνάξεις… έξω οι ιμπεριαλιστές από τα Βαλκάνια, από τα Σκόπια π.χ. –καθώς καμμία «συμφωνία», που αναβαθμίζει τη νατοϊκή εξάρτηση στην περιοχή δεν μπορεί να γίνεται αποδεκτή από την Αριστερά–, μπορεί κάτι... αντίφες της δεκάρας να σε πούνε και φασίστα! 

28/11/2018

Πολύ μεγάλη περίπτωση, για τη βρετανική τζαζ, ο ινδός κιθαρίστας Amancio D'Silva. Τον είχα τσεκάρει από τα nineties ήδη, κι έτσι, όταν ξανατυπώθηκε σε CD, το 2004, το άλμπουμ του “Integration” από το 1969 το αγόρασα αμέσως.  

Απίστευτο session, με τρομερές συνθέσεις και παιξίματα. Κι έχει κι αυτό το πρώιμο ethnic jazz groove, σε μεγάλες αλλά σοβαρές δόσεις, πολύ πριν καταστεί μανιέρα, που μας φτιάχνει (εμάς εδώ στην Αραπιά). Δίπλα στον… Αμάνθιο κάποιοι από τον αφρό της british jazz της εποχής, σαν τους Ian Carr τρομπέτα, Don Rendell σαξόφωνα, Dave Green μπάσο και Trevor Tomkins ντραμς, που αληθινά μεγαλουργούν.
Το CD το πουλάνε στο discogs από 20 μέχρι και 45 ευρώ (είναι ακριβό πια), αλλά υπάρχει και LP-reissue (από πέρσι) με λιγότερα! Το είχα δει το βινύλιο στα δισκάδικα, αλλά δεν μ’ ενδιέφερε αφού είχα ήδη το CD…

27/11/2018

Σήμερα συμπληρώνω δύο χρόνια στο facebook. Μου το υπενθύμισε το ίδιο το facebook –μ’ ένα χαζό βίντεο, που δεν υπήρχε ουδεμία περίπτωση να το κοινοποιήσω– κι έτσι… είπα να πω κάτι.
Ούτε κρύο, ούτε ζέστη αυτά τα δύο χρόνια, αν και οι απογοητεύσεις είναι μάλλον πιο πολλές… Τέλος πάντων…
Αν είναι να δώσω μια υπόσχεση είναι πως θα συνεχίσω να προβάλλω θέματα σχετικά με την Τέχνη και γύρω από τα «κεφάλαια» που μ’ ενδιαφέρουν (μουσικές, βιβλία, ταινίες, περιοδικά και λοιπά και λοιπά), ενώ θα περιορίσω τα τρέχοντα «πολιτικοκοινωνικά» (τα οποία πάνε ούτως ή άλλως κατά διαόλου) στο ελάχιστο δυνατό, αν δεν καταφέρω να τα εξαλείψω (εντελώς), καθώς ο σχολιασμός τους δεν προσφέρει απολύτως τίποτα. Δεν πιστεύω στις «μάχες» και στις «ευαισθησίες» μέσα από το ίντερνετ – καθώς τα θεωρώ όλα τούτα ανούσια εν πολλοίς και στο βάθος-βάθος επικίνδυνα.
Έχω και… δωράκι για τα «δύο χρόνια», αλλά θα σας το δώσω αύριο. Είναι ένα κείμενο, που ήθελα εδώ και 15-20 χρόνια να το κάνω, αλλά, τελικά, αποφάσισα να στρώσω κώλο (όπως λέμε) μόλις χθες και να το ολοκληρώσω. (Το «δώρο» ήταν το κείμενο για τον Περικλή Χαρβά, που ήδη ανέβηκε). Αγάπη ρε…

26/11/2018

Διάβασα ένα e-mail, που μου έστειλε ένας φίλος πριν από λίγη ώρα σχετικό με τη "Θαλασσογραφία" του Σαββόπουλου, στο οποίο μου έλεγε πως αποκλείεται να παίζουν τα Μπουρμπούλια σ' αυτό το κομμάτι, επειδή είναι πολύ "προσεκτικό", χωρίς ουσιαστικό ροκ παίξιμο κ.λπ. Του είπα πως το έχουμε συζητήσει αυτό το θέμα και πως είναι κομματάκι αδιευκρίνιστο το... ποιοι ακριβώς έχουν λάβει μέρος στη συγκεκριμένη ηχογράφηση. Του πρότεινα, μάλιστα, ν' ακούσει την καλύτερη εκτέλεση αυτού του κομματιού, που δεν είναι του Σαββόπουλου, αλλά του Δημήτρη Ψαριανού... Τον τρέλανα ε;

24/11/2018

Πέθανε ο σκηνοθέτης Νίκολας Ρεγκ, στα 90 του.
Πολύ ιδιαίτερη περίπτωση δημιουργού, με ταινίες τελείως προσωπικές, που, ωστόσο, δεν μπαίνουν όλες κάτω από την ίδια στέγη (αυτές τουλάχιστον που έχω δει εγώ), ο Ρεγκ υπήρξε ένας σημαντικός… ροκ σκηνοθέτης, όχι γιατί κινηματογράφησε τον Mick Jagger και τον David Bowie, αλλά γιατί συν-σκηνοθέτησε το φεστιβάλ Glastonbury του 1971 (Glastonbury Fayre), απαθανατίζοντας στο φιλμ μεγάλες στιγμές των Arthur Brown, Gong, Family, Fairport Convention, Quintessence κ.λπ.
Οι καλύτερες ταινίες του, απ’ αυτές που έχω δει εγώ, ήταν οπωσδήποτε το υποβλητικό θρίλερ Don’t Look Now (με τη Τζούλι Κρίστι και τον Ντόναλντ Σάντερλαντ) και το παραισθητικό (αυστραλιανό) οικολογικό road movie (ας το πω έτσι) Walkabout, που μάλλον επηρέασε τον Peter Weir στα δικά του αριστουργήματα (Το Τελευταίο Κύμα κ.λπ.).  

Η τελευταία ταινία του Νίκολας Ρεγκ που έχω δει (και μάλιστα σε πρώτο χρόνο) ήταν το Μια Νύχτα με τη Μέριλυν από το 1985 (Ασημαντότητα ο πρωτότυπος τίτλος), που περιέγραφε μια φανταστική συνάντηση ανάμεσα στον Αϊνστάιν, τη Μέριλυν, το γερουσιαστή Μακάρθι και τον αθλητή του μπέιζμπολ Joe DiMaggio! Ποια ήταν η… ασημαντότητα, σ’ αυτή την εντελώς ιδιότυπη ταινία; Μάλλον η ευτέλεια της φήμης, που θα οδηγήσει, όμως, σε μια καταστροφή…