ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΕΡΜΕΝΟΓΛΟΥ blue black blues με τον Ηλία Ζάικο

Ωραία CD-book έκδοση από το ΣΑΙΞΠΗΡΙΚόΝ της Θεσσαλονίκης, υπό τον τίτλο “Blue Black Blues”, που κυκλοφόρησε σε 500 αντίτυπα τον Νοέμβριο του 2017. Κλείνει χρόνος δηλαδή, αλλά κανένα πρόβλημα, εννοείται, για μας εδώ στο δισκορυχείον. Περί τίνος ακριβώς πρόκειται; Για μιαν ειδικού σκοπού συνεργασία ανάμεσα στον ντράμερ (και συγγραφέα) της jazz, του improv, του blues και του rock Χρήστο Γερμένογλου και τον επίσης γνωστό μας κιθαρίστα των Blues Wire Ηλία Ζάικο (στο ένα από τα τέσσερα tracks του CD ακούγεται και ο ηχολήπτης Τίτος Καργιωτάκης σε φωνητικό μπάσο).

Το βιβλίο, μέσα στο οποίο εσωκλείεται το δισκάκι, περιλαμβάνει τέσσερις μικρές ιστορίες του Γερμένογλου, που αναφέρονται στις τέσσερις εποχές του χρόνου (ξεκινώντας από ένα φθινόπωρο… που δεν ήρθε και καταλήγοντας στο καλοκαίρι), έτσι όπως τις βιώνει ο ήρωάς του – μια διαλυμένη φιγούρα που ζει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, διατηρώντας, όμως, τις ευαισθησίες του.

Το άλμπουμ ανοίγει μ’ ένα κομμάτι 8:30 λεπτών, που φέρνει κάπως στη μνήμη τούς Black Keys και ίσως όχι αδίκως. Σε πολύ… επικοινωνιακό mood οι δύο μουσικοί, δίνουν ένα εκκωφαντικό blues-rock, που τα σπάει (όπως λέμε). Το δεύτερο 4λεπτο track είναι ένα πιο τυπικό rhythm n’ blues (στο ύφος του Hound Dog Taylor), με τον Ζάικο στον… κλασικό ρόλο του, και με τον Γερμένογλου να «γεμίζει» με ξερά χτυπήματα (και επίσης με τον Καργιωτάκη σε μπάσο με το στόμα). Δυναμίτης κι αυτό! Ακολουθεί το τρίτο 15λεπτο track, που είναι όμως κάτι άλλο – αν υποθέσουμε πως συνδέεται με την άνοιξη, την… άνοιξη που προσπέρασε, όπως κάθε φορά που ο κύκλος της συναντάει την από πόνο ερμητικά κλειστή στο φως ψυχή σου. Και οι δύο παίκτες, εδώ, έχουν το χώρο και το χρόνο να αυτοσχεδιάσουν ελεύθεροι από συγκεκριμένους περιορισμούς, δημιουργώντας ένα ψυχεδελικής τεχνοτροπίας track, με φοβερά παιξίματα στα δύο όργανα (καλά, αυτό εννοείται), που σε παρασύρει σ’ ένα δικό του κόσμο. Μόνο και μόνο γι’ αυτή την εγγραφή τους βγάζεις το καπέλο! Απίστευτος ο Γερμένογλου με συνεχή σφυροκοπήματα και breaks, και… εκτός τόπου και χρόνου ο Ζάικος, να παίζει σόλι σε στυλ… improv-δημοτικά –απ’ αυτά που θα μπορούσε, ίσως, να έπαιζε και ο Σπάθας στο Κύτταρο το 1971-72– πριν τον «χάσεις» εντελώς (τον Ζάικο) μέσα στην… ομίχλη. Κορυφαία και πλήρης εγγραφή (δύο ανθρώπων), που πρέπει να την ακούσουν και να την… διαβάσουν οι πάντες.

Το άλμπουμ θα ολοκληρωθεί με το τελευταίο 8λεπτο track, που θα μας επαναφέρει σε μια πιο γήινη blues-rock πραγματικότητα ικανή να συντρίψει όλα τα ντραμς-κιθαριστικά duos που παρεπιδημούν τριγύρω. Και υπάρχουν πολλά απ’ αυτά δίπλα μας και μακριά μας τα τελευταία χρόνια…

Για να μαθαίνουν οι νέοι. Και να παθαίνουν οι γέροι…

(Το άλμπουμ είναι υποχρεωτικό να τυπωθεί και σε βινύλιο)

Επαφή: https://www.facebook.com/saixpirikon/