THE CALLAS with LEE RANALDO

The Callas (Άρης Ιωνάς κιθάρες, φωνή, Λάκης Ιωνάς μπάσο, φωνή, Χρυσάνθη Τσουκαλά ντραμς, φωνή, Μαριλένα Πετρίδου κρουστά) και Lee Ranaldo (ο κιθαρίστας των Sonic Youth, όπως όλοι γνωρίζουν) βρέθηκαν για πρώτη φορά με αφορμή το σάουντρακ της ταινίας των πρώτων The Great Eastern το 2016 – κάτι που επαναλαμβάνεται και στο άλμπουμ “Trouble and Desire”, την τρίτη long-play κυκλοφορία του γκρουπ για την Inner Ear.

Να πούμε, για αρχή, πως η παρουσία του Ranaldo στο συγκεκριμένο LP είναι κάπως σαν να… ευλογεί, καθώς τα επτά μικρής διάρκειας κομμάτια του (έχει γράψει μουσική), υπό τους τίτλους “Octopus No.1” έως και “7”, αποτελούν εισαγωγές κατά βάση στα επτά τραγούδια των Callas (τρία αγγλόφωνα, ένα γαλλόφωνο-αγγλόφωνο και τρία ελληνόφωνα), που κάθε φορά ακολουθούν. Ένα «κόλπο», ας το πούμε έτσι, που λειτουργεί «μια χαρά», δίνοντας στο “Trouble and Desire” μιαν επιπλέον διάσταση – κάπως πιο αφαιρετική, improv και cinematic. Όμως, και σε κάθε περίπτωση, τα επτά τραγούδια των Callas είναι εδώ το κυρίαρχο υλικό και επ’ αυτών μπορεί να γίνει, πιο πολύ, κουβέντα.

Το “The magic fruit of strangeness” που ξεκινά τη σειρά, είναι ένα τραγούδι με έντονο drumming και γενικότερα ρυθμικό τμήμα, που κινείται κοντά, θα λέγαμε, στους Nick Cave & The Bad Seeds των μέσων του ’80. Η επαναληπτικότητά του είναι προφανής, με τις κιθάρες και τη φωνή να γεμίζουν την εγγραφή – αν και θα χρειαζόταν άλλη τόση διάρκεια, ενδεχομένως, ώστε να λειτουργούσε (το τραγούδι) ακόμη περισσότερο εκστατικά. Η «Μελανιά» έχει ελληνικούς στίχους προφανώς, με το γενικότερο concept, ιδίως στο ρεφρέν, να με παραπέμπει στους Εν Πλω, που θα αποτελούν πάντοτε τρανή αναφορά, για όποιον θέλει να συνδυάσει ροκ μονοτονία, με δυνατά κιθαριστικά breaks και μιαν ιδέα (ή και περισσότερες) ελληνικότητας (και ελληνικούς στίχους εννοείται). Πολύ καλό τραγούδι, με αξιοπρόσεκτη, και εδώ, ρυθμική δουλειά. Το φερώνυμο “Trouble and desire”, που θα κλείσει την Side A είναι σίγουρα το ωραιότερο της πλευράς, μια ροκιά, ψυχεδελικής διάστασης, με αγγλικές, κατ’ αρχάς, late sixties παραπομπές… Syn, Rupert’s People, Attack και τα ρέστα, αλλά και με αμερικάνικη πάνκικη ολοκλήρωση (άκου Alley Cats, X και τα συναφή). Δεν ξέρω ρε παιδί μου, αλλά και αυτό το κομμάτι τελειώνει γρήγορα – ενώ θα μπορούσε να πηγαίνει ένα-δυο λεπτά ακόμη.

Και η Side B ανοίγει φυσικά μ’ έναν σύντομο Lee Ranaldo και με την Τσουκαλά να αφήνει τα λόγια πάνω σ’ ένα χαλί drone-κιθαρισμών, πριν χτυπήσει το “Miroir” με τα γαλλικά λόγια και την επωδό στα αγγλικά. Και αυτό το τραγούδι, όπως και όλα τής πρώτης πλευράς, έχει κάτι που σε ξεσηκώνει. Στέκεται, δηλαδή, πολύ καλά σ’ ένα πρωτογενές rock επίπεδο ή και punk (τα όρια δεν είναι σαφή), βάζοντας γερά θεμέλια για όλη την πλευρά. Το «Πετώ», που ακολουθεί, είναι το πιο παράξενο και ιδιόμορφο τραγούδι του άλμπουμ, με τους Ιωνάδες να δείχνουν την αγάπη τους για το ρεμπέτικο πρώτα-πρώτα συν ό,τι άλλο (όχι μόνο στη μουσική, στον ήχο, αλλά και στο λόγο, που είναι απλός και πριμιτίβ, σημερινός μεν, αλλά και με μιαν απλότητα, άλλων εποχών, να τον σκεπάζει). Το “Acid books” είναι το προτελευταίο τραγούδι τού “Trouble and Desire” και είναι δυναμίτης. Μου αρέσουν πολύ τα φωνητικά, εδώ έτσι όπως εναλλάσσονται από αντρικά σε αντρικά/γυναικεία κ.ο.κ., με τις κιθάρες να σκοτώνουν, αλλά και με το τραγούδι γενικότερα να κινητοποιεί σε όλη του την έκταση. Θα ξαναπώ, όμως, πως και εδώ μου λείπει ο χρόνος (ο περισσότερος χρόνος).

Το LP θα κλείσει με το «Γλυκιά μου όμορφη», που είναι κι αυτό… ρεμπετοειδές, σε πιο αργό τέμπο, αλλά και με ανεβασμένες κιθάρες.

Συνοψίζοντας θα έλεγα πως το “Trouble and Desire” είναι το καλύτερο έως σήμερα LP των Callas (για να μην πω… το καλύτερο με διαφορά), καθώς έχει κομματάρες μέσα, τις οποίες ασυζητητί τις γουστάρεις κι έτσι όπως είναι (εννοείται). (Πέραν δηλαδή από τις όποιες δικές μου ψιλο-παρατηρήσεις).

Επαφή: www.inner-ear.gr