LUCAS PINO θαυμαστός «ζεστός» τζαζ ήχος

Διακεκριμένος τενορίστας / μπάσο κλαρινετίστας και με αξιοπρόσεκτες συμμετοχές σε δουλειές τρίτων (άκου και βλέπε reviews, στο δισκορυχείον, σε CD των Rafał Sarnecki και Nick Finzer – αμφότεροι συμμετέχουν κι εδώ), ο Lucas Pino έχει τώρα καινούριο δικό του άλμπουμ (το τρίτο) με το συγκρότημά του, τους Lucas Pino’s No Net Nonet. Εννέα οργανοπαίκτες (και με τον Pino δέκα), που ερμηνεύουν βασικά συνθέσεις του αρχηγού (καταγράφονται και δύο των μελών του νονέτου, όπως και μία ενός… αγνώστου) και που, όλοι μαζί, αναγορεύουν το “That’s a Computer” [Outside in Music, 2018] σ’ ένα από τα πιο αξιόλογα jazz CD, που μας ήρθαν εσχάτως από την Αμερική.

Τι το ξεχωριστό έχει το “That’s a Computer” (που πήρε την ονομασία του από μια περιπαικτική φράση ενός διάσημου δασκάλου του Pino στο Juilliard, ο οποίος απέρριπτε τις δουλειές συναδέλφων του μ’ αυτές τις λέξεις); Έχει, κατ’ αρχάς φοβερή ενότητα σαν άλμπουμ και έξοχη ηχογράφηση-παραγωγή. Προσωπικώς, και για δίσκους jazz, σπανίως αναφέρομαι σε τεχνικά θέματα, επειδή είναι σχεδόν αδύνατον ν’ ακούσεις κάτι που να πέφτει κάτω από το «πολύ καλό», αλλά εδώ έχουμε κάτι το «άριστο». Άφθαστος στο αυτί, «ζεστός» και ζωντανός ήχος (Jon Davis, Dave Darlington, σε ηχογράφηση, μίξη και μάστεριν, Bunker Studios, Brooklyn, NY) και ακόμη μια όχι σπάνια, αλλά τέλος πάντων διακριτή ενότητα σ’ ένα άλμπουμ που πάλλεται από ορμή και ζωντάνια.

Φυσικά, η παρουσία ενός νονέτου (με «όλα» τα πνευστά εντός και ακόμη κιθάρα, πιάνο, μπάσο, ντραμς, φωνή) είναι μια πρώτη αρχή, αλλά, εδώ, εκείνο που μετράει πολύ (πέραν της παραγωγής και των αυταπόδεικτων τέλειων παιξιμάτων) είναι οι συνθέσεις.

Το άλμπουμ ανοίγει με το “Antiquity” του αλτίστα του νονέτου Alex LoRe. Ένα ματζόρε, και κάπως εύθυμο track, με δυναμικά ντεμαράζ, και με παιξίματα στα πνευστά στα άκρα (του στυλ… μελωδίες της ευτυχίας), με το “Horse of a different color”, που ακολουθεί, να συνταράζει με τον bop / blues παλμό του, στηριγμένο σε μια «σφιχτή» μπασογραμμή (άπιαστος ο Desmond White) και με συνεχή breaks από σαξόφωνα, τρομπέτα, τρομπόνι και πιάνο. Το “Film at 11” είναι ένα αργό κομμάτι, απ’ αυτά που λέμε μπαλάντες και το οποίο σε κερδίζει με την αυθεντικότητά του, με το “Look into my eyes”, που ανεβαίνει σε τέμπο, να διατηρεί την ίδιαν ακρίβεια στην καταγραφή ωραίων αισθημάτων (βοηθά, εννοείται, η φανταχτερή ενορχήστρωση των πνευστών, όχι μόνο στις φάσεις των soli, αλλά και στα ομαδικά «γεμίσματα»). Το “Frustrations”, που έχει κι αυτό 7λεπτη διάρκεια, όπως σχεδόν όλα τα tracks του CD, διαθέτει φωνή, όχι τραγούδι (η Χιλιανή Camila Meza ex-Ryan Keberle & Cathrasis κ.λπ.), κάτι που το κάνει εξ αρχής ξεχωριστό, με το “Sueno de gatos” (του Sarnecki), που έχει κι αυτό φωνή να εξελίσσεται στην πιο contemporary σύνθεση του άλμπουμ, ένα γρήγορο track με συνεχείς «συνομιλίες», «αλλαγές» και «εκπλήξεις» και με ρυθμική γραμμή, που διαμορφώνει συνεχώς νέα περιβάλλοντα.

Το “That’s a Computer” θα ολοκληρωθεί με το “Baseball simulator 1000”, που είναι σύνθεση… αγνώστου και προέρχεται από το… soundtrack κάποιου παιγνιδιού της Nintendo. Το ότι μπαίνει εκεί, στο τέλος, και το ότι διαρκεί μόλις ενάμισι λεπτό, μόνον ως ένα γενικότερο σχόλιο μπορεί να εκληφθεί. Και είναι κατανοητό.

Επαφή: www.lucaspino.com