Τετάρτη 24 Απριλίου 2019

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 159

23/4/2019
Εν τω μεταξύ «κομμουνισμός» για κάτι φιλελέρες, σαν αυτόν τον ηλίθιο τον Βέμπερ, μπορεί να είναι και οι ειδικές διατάξεις μέσω των οποίων μοριοδοτούνται οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες.

23/4/2019
Στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ underground [μάλλον δηλαδή (γέλια)] και αυτό που εννοούν κάποιοι ως underground τις πιο πολλές φορές ήταν (είναι) μια μπούρδα και μισή. Να, πάρτε για παράδειγμα τον Λεωνίδα Χρηστάκη, που θεωρείται από τους «πάντες» ως μια αρχέτυπη φιγούρα του… ντόπιου underground. Παραμύθια!
Το απόκομμα που βλέπετε προέρχεται από το περιοδικό Ο Ταχυδρόμος, κάποιο τεύχος τού 1976 και έπεσε τώρα στην αντίληψή μου, ψάχνοντας για κάτι άλλο.
Πείτε μου λοιπόν πώς δικαιολογείται να παραπονιέται ο Χρηστάκης, επειδή δεν τον «παίζει» Ο Ταχυδρόμοςένα κάτι παραπάνω και από mainstream περιοδικό τού Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη– και την ίδιαν ώρα να θεωρείται (ο Χρηστάκης)… underground;
Κανονικά, άμα ήσουν underground, δεν θα έπρεπε να έχεις ουδεμία σχέση με τέτοιου τύπου έντυπα. Το underground των αμερικανικών μεγαλουπόλεων π.χ. είχε δικούς του διαύλους επικοινωνίας, έξω από την στενή (και στυγνή συχνά) καταναλωτική δημοσιογραφία, την οποία και «έφτυνε» με την πρώτη ευκαιρία.  
Υ.Γ. Και για να μην υπάρξει παρεξήγηση. Τη φράση “greek underground” την χρησιμοποιώ-αποδίδω, σχεδόν πάντα, για λειτουργικούς λόγους, πιο πολύ σαν «ετικέτα» στο blog δηλαδή (για να βρίσκω εύκολα τις σχετικές αναρτήσεις)

22/4/2019
ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ
Για να κάνεις σήμερα καριέρα στο τραγούδι (ας μείνουμε σ’ αυτό) δεν απαιτείται μόνο υπέροχη φωνή, στυλ, σκηνική γοητεία, άποψη, μα και ένα κάποιο ελαστικό ήθος. Γνωστά πράγματα λέω.
Πρέπει να ξέρεις να λες «ναι» όταν δεν χρειάζεται, να μπορείς να πλασάρεις τον εαυτό σου ως κάτι άλλο πέραν εκείνου που είσαι, να έχεις μάθει να επιπλέεις και να ελίσσεσαι σε διαφορετικές καταστάσεις (πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές…) και να έχεις από κοντά κι έναν μάνατζερ-σουπιά για να σε σπρώχνει στα κυκλώματα (της δισκογραφίας παλιότερα, των μαγαζιών, των ΜΜΕ κ.λπ.), όταν ξεκινάς – γιατί μετά δεν θα τον χρειάζεσαι. Θα χρειάζονται οι μανατζαραίοι εσένα.
Τέλος πάντων, αυτό το παιδί χάθηκε. Και δεν είναι το μόνο…

22/4/2019
Εντάξει, για το Μέγαρο Μουσικής έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά, αλλά για μένα τώρα λειτουργεί «μια χαρά», μακριά από τους… Λαμπράκηδες και τις Λαμπράκισσες που το φέσωσαν, για να κάνουν το κέφι τους, καταδείχνοντας τη δική τους τάχα… πολιτισμική ανωτερότητα. 
Έχω επισκεφθεί το πλέον «λαϊκό» (έτσι θα το αποκαλούσα) Μέγαρο ήδη τρεις φορές σ’ αυτή τη σεζόν –κάτι που δεν το είχα ξανακάνει ποτέ στο παρελθόν– και αν πάω ακόμη μία, μέσα στο Μάιο, μπορεί και να κοντράρει στη συνείδησή μου (το Μέγαρο) άλλους ναούς, του ροκ-να-πούμε, από τους οποίους δυσκολεύομαι πια να περάσω έστω και απ’ έξω.

21/4/2019
Αυτό το τραγούδι με άλλη ενορχήστρωση θα γοήτευε. Εδώ, μ' αυτά τα μαλακισμένα σβιούν-σβιούν, πέφτει πολύ. Κρίμα, για τον Ιπποκράτη...

20/4/2019
Συμπαθητική είναι η Billie Eilish, συμπαθητικότερη από κάτι άλλα ποπ-χιπχόπ εκτρώματα των charts (κι ας βουτάει και από Doors - εξάλλου από Doors βουτάει, δεν βουτάει κι από Nirvana) και καλά κάνουν τα παιδιά και την ακούνε. Κάθε ηλικία έχει τους δικούς της μουσικούς ήρωες. Πρέπει να έχει τους δικούς της ήρωες.
Όμως το ότι παρουσιάζεται από κάποιους... γεροντότερους, η Eilish, ως η 17χρονη, που... και τα λοιπά... εμμένοντας, αυτοί οι κάποιοι, στο νεαρό της ηλικίας της, ως κάτι εντυπωσιακό και πρωτόφαντο, με ξεπερνά.
Θα συμβούλευα λοιπόν όλους αυτούς να δουν τι ηλικία είχαν κάποιοι άνθρωποι, όταν έγραψαν την αληθινή ιστορία της ποπ στα σίξτις. Κι ας σκεφθούν, όλοι αυτοί, τι βαθύτερο νόημα είχε το να ήσουν 16άρης, το 1966, και να γράφεις αριστουργήματα (με ό,τι παραστάσεις, ακουστικές ή άλλες θα μπορούσε να έχει ένα παιδί των σίξτις) και τι νόημα έχει σήμερα (όταν όλα υπάρχουν στο πιάτο, με το πάτημα ενός κουμπιού).
Τέλος πάντων εγώ δεν θα βάλω εδώ πέρα τραγούδι της 17χρονης Billie Eilish, γιατί δεν με διαβάζουν παιδιά –και δεν θέλω να με διαβάζουν παιδιά, θέλω να με διαβάζουν άνθρωποι της ηλικίας μου, αυτούς εκφράζω–, εκείνο που μ’ ενδιαφέρει είναι να θυμίσω ένα ελληνικό τραγούδι από τα σίξτις, που το είχε γράψει 16χρονος...

7 σχόλια:

  1. Σχόλια από το fb για το τελευταίο ποστ, περί ηλικίας κ.λπ.

    Alexis Vakis
    Το '50 είναι γεννηθείς ο Γιάννης Κιουρκτσόγλου, Φώντα;

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Ναι, το 1950.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σχόλια από το fb περί Ιπποκράτη Εξαρχόπουλου...

    Ntinos Dimatatis
    Ο Charly πιο γνωστός ,έμπλεξε άσχημα με τα ντραγκς κι΄είχε αυτό το άσχημο τέλος.Το κομμάτι μου άρεζε κι΄μένα όταν βγήκε

    Ανδρέας Ζησόπουλος
    ΜΗΝ ΠΑΡΑΧΑΡΑCETE TA CYNΘΕCAIZEP

    Patritsopoulos Nikos
    τι ιστορια κι αυτη η ζωη του...για ταινια
    της μοδας το moog

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σχόλια από το fb περί Μεγάρου, xian rock κ.λπ.

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    https://theofilosvourliotis.bandcamp.com/track/to-the-beast
    To θηρίο - The beast, by Theofilos Vourliotis
    theofilosvourliotis.bandcamp.com

    Spyros Diastimikos
    Υπάρχουν πλέον "ναοί του ροκ" σήμερα;;;

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Ε κάτι παλιοί που παραμένουν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σχόλια από το fb περί Weber και "κομμουνισμού"...

    Γιώργος Γιαννόπουλος
    Ο άνθρωπος λέει τα κατ αυτόν αυτονόητα. Πού να φανταστεί ότι θα παρεξηγηθεί εδώ στην τελευταία σοβιετία. Είπε. Θα φτιάξει ταμείο για όσους "μείνουν πίσω" λόγω της εφαρμογής των επόμενων μεταρρυθμίσεων στην ευρώπη των ονείρων του.

    Aggeliki Marinou
    κανουν μαλθακούς τους ανθρώπους οι διατάξεις και εμποδιζουν με πατερναλιστικό τρόπο την αυτοπραγμάτωσή τους

    Andreas Tsourinakis
    αν το θέμα τους είναι η αυτοπραγμάτωση, κακώς ασχολήθηκαν με την πολιτική. Θα έπρεπε να ασχοληθούν με την ψυχανάλυση.

    Aggeliki Marinou
    ειναι και η πολιτική πάντως ένας τρόπος αυτοπραγμάτωσης

    Lampros Triantafillou
    Το χειρότερο και πιο ανησυχητικό στην πρόταση, δεν είναι ότι θεωρεί τον "κομμουνιστή" πρωθυπουργό πρόβλημα, αλλά το ό,τι είναι το μόνο πρόβλημα που απέμεινε για την Ελλάδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Η εντελώς υποκειμενική μου εκτίμηση είναι πως ο Χρηστάκης υπήρξε μια πολύ ενδιαφέρουσα και πολυδιάστατη προσωπικότητα. Εάν σε κάποιες χρονικές στιγμές της διαδρομής του υπήρξε και mainstream ή «αλληθώριζε» και προς έντυπους ή μη εκφραστές της τρέχουσας νεοελλαδικής κανονικότητας, δεν το βρίσκω και προς θάνατον.

    Από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 πάντως, με την έκδοση Panderma, Κούρου, και κυρίως του Ιδεοδρόμιου, θαρρώ πως υπήρξε εμβληματικός εισηγητής και εκφραστής του εντόπιου underground (εντός ή εκτός εισαγωγικών). Ομολογώ ότι δεν θα μπορούσα αυτό το κομμάτι της διαδρομής του (με όλο το πλαίσιο που το συνόδευε) να το χαρακτηρίσω «μπούρδα».

    Όπως και νάχει, απόψεις είναι αυτές. Θεωρώ πως στη συνολική μας εκτίμηση για το πρόσωπο και το έργο του Χρηστάκη συμβάλλει πολύ η φρέσκια συλλογική έκδοση «Ο πολυπράγμονας Λεωνίδας Χρηστάκης -9+1 κείμενα», εκδόσεις των συναδέλφων. Την βρήκα ενδιαφέρουσα.

    Κ. Βλησίδης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. H "μπούρδα", Κώστα, αφορά στο χαρακτηρισμό "underground", που αποδίδουν πολλοί στα έργα και τις ημέρες μιας συγκεκριμένης παρέας και όχι σ' αυτά καθ' αυτά τα "έργα", που κρίνονται κατά περίπτωση (για το αν αξίζουν ή όχι - και όχι σαν... underground).

      Διαγραφή
  6. Η αλήθεια είναι πως αν κάτσουμε να σκεφτούμε τι μουσικές και τι τραγούδια γράφανε οι δεκαεφτάρηδες τις δεκαετίες του '60 και του '70 μάλλον θα μελαγχολήσουμε ακούγοντας τα σύγχρονα αντίστοιχα. Δεν είναι όμως μόνο θέμα έμπνευσης, αλλά και ύφους. Η νεανική μουσική κουλτούρα των 10'ς, αυτή τέλος πάντων που περισσεύει από τον r & b πολτό, μοιάζει ακατανόητα γεροντίστικη και ναρκισσευόμενα διπολική, το εντελώς αντίθετο δηλαδή απ' ό,τι συνιστούσε εκείνη των χρυσών δεκαετιών του περασμένου αιώνα. Όσο για την Αγγλία, εντάξει εκεί με το ξέσπασμα του πανκ είχαμε κάτι άλλους καταθλιπτικούς εικοσάρηδες που η αγαπητή Billie με το κιάλι της μόνο θα μπορούσε ίσως να τους παρακολουθήσει. Τουλάχιστον επί του παρόντος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή