ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 156

9/4/2019

Όλη αυτή η ιστορία με τους Rotting Christ και το black metal με έχει κουράσει. Τελικά θα παίξουνε στην Πάτρα και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Ίσα-ίσα, θα πάνε και περισσότεροι τώρα για να τους ακούσουνε…
Ξεφυλλίζω ένα παλιότερο Metal Hammer και ρίχνω μια ματιά σ’ ένα αφιέρωμα στο occult rock, με παλιά και καινούρια ονόματα. Σέβομαι και ορισμένα καινούρια γκρουπ (όπως τους Burning Saviours για παράδειγμα), αλλά μπροστά στα παλιά δε βγαίνει κανένα καινούριο. Ποιος να βγει δηλαδή μπροστά στους Jacula ή στους Coven; Τέλος πάντων, από το αφιέρωμα του Metal Hammer λείπουν τα καλύτερα – ως συνήθως.
Όποιος λοιπόν δεν έχει ακούσει αυτό το κομμάτι του Twink από το 1970 δεν ξέρει τι σημαίνει… sinister rock. Για μένα το “The coming of the One” είναι το πιο ανατριχιαστικό κομμάτι, που έχει φθάσει ποτέ στ’ αυτιά μου. Και δεν έχω ακούσει ποτέ κάτι πιο δυσοίωνο απ’ αυτό…

9/4/2019

H Μαρία Μήτσορα τα έχει πει αυτά, σε φάση αυτοκριτικής. Για να ξέρουν ορισμένοι, που χάσκουν με το παραμικρό, τι σημαίνει σήμερα underground...

>>Από τους πρώτους που μου είχε ζητήσει συνέντευξη ήταν ο Γιώργος Λιάνης, μετέπειτα υπουργός. Μόλις είχα γράψει το πρώτο μου βιβλίο. Θα ήταν για το «Βήμα» και του είπα ότι θα το πάρω να δω πώς είναι σαν εφημερίδα και θα του απαντούσα. Φυσικά δεν εμφανίστηκα. Πολύ μεγαλύτερη άρχισα να βγαίνω και να μιλάω για τα βιβλία μου, μικρή ήμουν σκληροπυρηνική και καχύποπτη. Δεν έχω μετανιώσει.(…)
Τώρα βέβαια έγινε της μόδας το underground, και μένα με τα χρόνια μού κόλλησαν την ετικέτα «ιέρεια του underground».(…)
Αισθάνομαι, μερικές φορές, πως έχω δουλέψει χωρίς να το θέλω σαν πράκτορας υπέρ της παγκοσμιοποίησης. Και αυτό με βαραίνει. Όσα πιστεύαμε τότε και ήμασταν πρωτοπόροι, σήμερα εισχώρησαν υποβολιμαία στο κοινωνικο-πολιτικό σύστημα. Η επαναστατικότητα εκείνη νοθεύτηκε, έγινε αυτό που μας επιβάλλεται<<

8/4/2019

Είναι το πρώτο, σπάνιο βιβλίο τής σημαντικής ποιήτριας Μαρίας Λαϊνά από την Πάτρα (μάλλον αποκηρυγμένο από την ίδια). Εκδόσεις Νέα Ζωή, από το 1968.
Κάνουν εντύπωση κατ’ αρχάς το ελαφρώς… ψυχεδελικό εξώφυλλο, με τα φιλόδοξα, δηλαδή αδέξια, balloon γράμματα και βεβαίως κάποια ποιήματα, έστω και πρωτόλεια (η Λαϊνά ήταν τότε 20-21 ετών), τα οποία διαθέτουν σπέρματα ενός στοχασμού (με φιλοσοφικές, μεταφυσικές και λυρικές προεκτάσεις), που θα γίνει περισσότερο εμφανής (ως πιο ολοκληρωμένος) στην αμέσως επόμενη συλλογή της («Επέκεινα», 1970).

ΙΙΙ

Μια εφησύχαση κρατεί τη σκέψη μου

όταν με την ιδέα του θανάτου ασχολείται•

μια κατανόηση για την αντίδραση των άλλων, 

μια ηρεμία, ας πούμε, φιλοσόφου.

Η φωνή μου τότε ακούγεται αβίαστη,

το βλέμμα μου δεν αποφεύγει,

τα δάχτυλά μου παύουν να ταράζονται

και η ζωή των είκοσί μου χρόνων,

γεύεται απολαυστικά το πέρασμά της! 

8/4/2019

Το πιο λούμπεν κόμμα από καταβολής ελληνικού κοινοβουλίου είναι η σημερινή Νέα Δημοκρατία. Αυτοί που την υποστηρίζουν στα σόσιαλ μίντια και στα σχόλια των πορνοφυλλάδων (Πόρνο Φλέμα, ιπορνοφημερίδα κ.λπ.), κάτι ναζιστοκουτσαβάκια άθλια και αγράμματα, μπροστά στα οποία οι κλασικοί νταβατζήδες μοιάζουν με πανεπιστημιακούς, είναι απλώς ο καθρέφτης της. 

8/4/2019

Υπάρχουν κάποιοι κουρελο-δημοσιογράφοι του λεγόμενου πολιτικού ρεπορτάζ που ειρωνεύονται το παλιό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, πρώην υπουργό, βουλευτή κ.λπ. Στέφανο Τζουμάκα, με αφορμή τη σύνδεσή του με τον ΣΥΡΙΖΑ. Φοβάμαι πως ο Τζουμάκας μετατρέπεται σε θύμα, από τους κουρελο-δημοσιογράφους, λόγω του επωνύμου του (να ένας ιδιότυπος ρατσισμός), που ακούγεται σαν (αρνητικό) επίθετο, γειτνιάζοντας ακουστικά ή κάνοντας ρίμα και με τη λέξη «μαλάκας».
Και όμως ο Τζουμάκας υπήρξε ένα από τα καλά στελέχη του ΠΑΣΟΚ (χωρίς κηλίδες στη δημόσια πολιτεία του), με ιστορία μεγάλη στο φοιτητικό κίνημα (είχε υπάρξει και πρόεδρος της ΕΦΕΕ αν δεν με απατά η μνήμη μου), ενώ δεν ψήφισε ποτέ μνημόνια (δεν ήταν και βουλευτής τότε εξάλλου). 

[Στη φωτό, στην πρώτη πορεία για το Πολυτεχνείο, 17/11/1975, ο Τζουμάκας, μπροστά-αριστερά, κρατάει τη σημαία του Πολυτεχνείου] 

7/4/2019

«Και σας ρωτώ για ποιαν αιτία εμείς με όρασην αρτία να 'χουμε αόμματο οδηγό…» 
Συγκλονιστική... ελληνική τζαζ από το 1970. Προέρχεται από τον Πλούτο του Αριστοφάνη κι έχει λόγια του Ιάκωβου Καμπανέλλη και μουσική του Νίκου Μαμαγκάκη.