ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 159

23/4/2019

Εν τω μεταξύ «κομμουνισμός» για κάτι φιλελέρες, σαν αυτόν τον ηλίθιο τον Βέμπερ, μπορεί να είναι και οι ειδικές διατάξεις μέσω των οποίων μοριοδοτούνται οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες.

23/4/2019

Στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ underground [μάλλον δηλαδή (γέλια)] και αυτό που εννοούν κάποιοι ως underground τις πιο πολλές φορές ήταν (είναι) μια μπούρδα και μισή. Να, πάρτε για παράδειγμα τον Λεωνίδα Χρηστάκη, που θεωρείται από τους «πάντες» ως μια αρχέτυπη φιγούρα του… ντόπιου underground. Παραμύθια!

Το απόκομμα που βλέπετε προέρχεται από το περιοδικό Ο Ταχυδρόμος, κάποιο τεύχος τού 1976 και έπεσε τώρα στην αντίληψή μου, ψάχνοντας για κάτι άλλο.

Πείτε μου λοιπόν πώς δικαιολογείται να παραπονιέται ο Χρηστάκης, επειδή δεν τον «παίζει» Ο Ταχυδρόμος –ένα κάτι παραπάνω και από mainstream περιοδικό τού Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη– και την ίδιαν ώρα να θεωρείται (ο Χρηστάκης)… underground;

Κανονικά, άμα ήσουν underground, δεν θα έπρεπε να έχεις ουδεμία σχέση με τέτοιου τύπου έντυπα. Το underground των αμερικανικών μεγαλουπόλεων π.χ. είχε δικούς του διαύλους επικοινωνίας, έξω από την στενή (και στυγνή συχνά) καταναλωτική δημοσιογραφία, την οποία και «έφτυνε» με την πρώτη ευκαιρία.  

Υ.Γ. Και για να μην υπάρξει παρεξήγηση. Τη φράση “greek underground” την χρησιμοποιώ-αποδίδω, σχεδόν πάντα, για λειτουργικούς λόγους, πιο πολύ σαν «ετικέτα» στο blog δηλαδή (για να βρίσκω εύκολα τις σχετικές αναρτήσεις)

22/4/2019

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ
Για να κάνεις σήμερα καριέρα στο τραγούδι (ας μείνουμε σ’ αυτό) δεν απαιτείται μόνο υπέροχη φωνή, στυλ, σκηνική γοητεία, άποψη, μα και ένα κάποιο ελαστικό ήθος. Γνωστά πράγματα λέω.
Πρέπει να ξέρεις να λες «ναι» όταν δεν χρειάζεται, να μπορείς να πλασάρεις τον εαυτό σου ως κάτι άλλο πέραν εκείνου που είσαι, να έχεις μάθει να επιπλέεις και να ελίσσεσαι σε διαφορετικές καταστάσεις (πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές…) και να έχεις από κοντά κι έναν μάνατζερ-σουπιά για να σε σπρώχνει στα κυκλώματα (της δισκογραφίας παλιότερα, των μαγαζιών, των ΜΜΕ κ.λπ.), όταν ξεκινάς – γιατί μετά δεν θα τον χρειάζεσαι. Θα χρειάζονται οι μανατζαραίοι εσένα.
Τέλος πάντων, αυτό το παιδί χάθηκε. Και δεν είναι το μόνο…

22/4/2019

Εντάξει, για το Μέγαρο Μουσικής έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά, αλλά για μένα τώρα λειτουργεί «μια χαρά», μακριά από τους… Λαμπράκηδες και τις Λαμπράκισσες που το φέσωσαν, για να κάνουν το κέφι τους, καταδείχνοντας τη δική τους τάχα… πολιτισμική ανωτερότητα. 

Έχω επισκεφθεί το πλέον «λαϊκό» (έτσι θα το αποκαλούσα) Μέγαρο ήδη τρεις φορές σ’ αυτή τη σεζόν –κάτι που δεν το είχα ξανακάνει ποτέ στο παρελθόν– και αν πάω ακόμη μία, μέσα στο Μάιο, μπορεί και να κοντράρει στη συνείδησή μου (το Μέγαρο) άλλους ναούς, του ροκ-να-πούμε, από τους οποίους δυσκολεύομαι πια να περάσω έστω και απ’ έξω.

21/4/2019

Αυτό το τραγούδι με άλλη ενορχήστρωση θα γοήτευε. Εδώ, μ' αυτά τα μαλακισμένα σβιούν-σβιούν, πέφτει πολύ. Κρίμα, για τον Ιπποκράτη...

20/4/2019

Συμπαθητική είναι η Billie Eilish, συμπαθητικότερη από κάτι άλλα ποπ-χιπχόπ εκτρώματα των charts (κι ας βουτάει και από Doors - εξάλλου από Doors βουτάει, δεν βουτάει κι από Nirvana) και καλά κάνουν τα παιδιά και την ακούνε. Κάθε ηλικία έχει τους δικούς της μουσικούς ήρωες. Πρέπει να έχει τους δικούς της ήρωες.
Όμως το ότι παρουσιάζεται από κάποιους... γεροντότερους, η Eilish, ως η 17χρονη, που... και τα λοιπά... εμμένοντας, αυτοί οι κάποιοι, στο νεαρό της ηλικίας της, ως κάτι εντυπωσιακό και πρωτόφαντο, με ξεπερνά.
Θα συμβούλευα λοιπόν όλους αυτούς να δουν τι ηλικία είχαν κάποιοι άνθρωποι, όταν έγραψαν την αληθινή ιστορία της ποπ στα σίξτις. Κι ας σκεφθούν, όλοι αυτοί, τι βαθύτερο νόημα είχε το να ήσουν 16άρης, το 1966, και να γράφεις αριστουργήματα (με ό,τι παραστάσεις, ακουστικές ή άλλες θα μπορούσε να έχει ένα παιδί των σίξτις) και τι νόημα έχει σήμερα (όταν όλα υπάρχουν στο πιάτο, με το πάτημα ενός κουμπιού).

Τέλος πάντων εγώ δεν θα βάλω εδώ πέρα τραγούδι της 17χρονης Billie Eilish, γιατί δεν με διαβάζουν παιδιά –και δεν θέλω να με διαβάζουν παιδιά, θέλω να με διαβάζουν άνθρωποι της ηλικίας μου, αυτούς εκφράζω–, εκείνο που μ’ ενδιαφέρει είναι να θυμίσω ένα ελληνικό τραγούδι από τα σίξτις, που το είχε γράψει 16χρονος...

https://www.youtube.com/watch?v=w3vPSU-0Lbk