ο THEO KAPILIDIS και το NEOPLATONIC TRIO του

Neoplatonic Trio; Πολύ περίεργο όνομα για σχήμα. Για ένα jazz-trio επί του προκειμένου οδηγούμενο από τον κιθαρίστα Θόδωρο Καπηλίδη, που τα τελευταία-αρκετά χρόνια ζει και δρα στην Ελβετία. Εκεί, στη Ζυρίχη, είναι ηχογραφημένο και το πιο πρόσφατο CD του (Ιούλιος 2018, Utogrund Studio), που τιτλοφορείται “TO EN” [Puzzlemusik, 2019]. Δίπλα στον Καπηλίδη, σ’ αυτό το session, συναντάμε τους Florian Egli άλτο σαξόφωνο, άλτο κλαρίνο και Maxim Paratte ντραμς, ενώ και οι τρεις μουσικοί χειρίζονται (και) ηλεκτρονικά εφφέ.

Ο Καπηλίδης είναι από παλαιά γνωστός στην ελληνική τζαζ σκηνή, από την εποχή του Electric Jazz Trio στα τέλη των 80s (ο αδελφός του Νίκος Καπηλίδης ήταν στα ντραμς και ο Γιώτης Κιουρτσόγλου στο μπάσο). Κατά καιρούς είχε υπενθυμίσει και δισκογραφικώς την παρουσία του (προχείρως θυμάμαι το άλμπουμ του “B. J. EX ’ S” από το 1998), αλλά φαίνεται πως τα πιο πρόσφατα χρόνια έχει βρει πιο τακτικούς βηματισμούς, καταγράφοντας συχνότερα τις τζαζ απόψεις του. Και αναφέρομαι σε τρία CD (2014-2016) της καλής ελβετικής εταιρείας Unit, στα οποία ο Καπηλίδης έχει δυνατή συμμετοχή (εξάλλου τα δύο απ’ αυτά τα άλμπουμ αποτελούν προσωπικές δουλειές του).

Στο παρόν ο Καπηλίδης είναι επηρεασμένος από την νεοπλατωνική φιλοσοφική θεώρηση τού Πλωτίνου (203-270 μ.Χ), στη βάση της οποίας βρίσκεται ΤΟ ΕΝ, το Πρώτον, που μπορεί να σημαίνει «Θεός» ή κάτι άλλο τέλος πάντων και που σε κάθε περίπτωση στέκεται πάνω από την Ύλη και το Πνεύμα. Τώρα, βεβαίως, τι μπορεί να σημαίνει τούτο από πρακτικής πλευράς, σε σχέση με ό,τι ακούμε στο CD… μάλλον τίποτα, αλλά δεν έχει σημασία. Κάθε καλλιτέχνης έχει το δικαίωμα να δηλώνει (όσα θέλει να δηλώσει) με τους τίτλους των άλμπουμ ή των συνθέσεών του, από τη στιγμή που μας προτείνει «καθαρή» μουσική και όχι μουσική με λόγο (ώστε να γίνονται πιο σαφείς και οι αναφορές του).

Λοιπόν οι μουσικές του Θόδωρου Καπηλίδη και του Neoplatonic Trio είναι πολύ καλές.

Κατ’ αρχάς το setting χωρίς μπάσο έχει ένα ενδιαφέρον από μόνο του, όπως επίσης ενδιαφέρον έχουν το πώς μελωδούν τα δύο άλτο όργανα και βεβαίως τα… επιστημονικώς χρησιμοποιημένα εφφέ, που είναι αυτά που πρέπει να είναι (δίχως να επηρεάζουν αποφασιστικά το τελικό ακρόαμα – βασικά μιλάμε για κάποιες «ουρές»). Οι συνθέσεις που είναι οκτώ στον αριθμό και που έχουν μάλλον μικρές (για jazz) διάρκειες (υπάρχει ένα επτάλεπτο track, αλλά υπάρχουν και τρίλεπτα και τετράλεπτα), είναι μεστές, με ωραία μελωδική διαχείριση, και κινούνται σε μέσα και αργά tempi. Υπό αυτή την έννοια διαθέτουν μιαν αίσθηση ενατένισης, παραπέμποντας κάποιες φορές στον ECM-ήχο (και υπό αυτή την έννοια ίσως, ίσως λέμε, να αποκτούν κι ένα πιο χειροπιαστό νόημα οι φιλοσοφικές αναφορές του Καπηλίδη).

Στις συνθέσεις του Θόδωρου Καπηλίδη (και οι οκτώ ανήκουν σ’ αυτόν) διακρίνονται επίσης πλείστα όσα παραδοσιακά στοιχεία, τα οποία προβάλλονται τόσο από τον ίδιο στην κιθάρα, όσο και από τον Egli στα πνευστά (άκου το “Pontus Euxinus” π.χ.). Υπάρχουν, επίσης, στιγμές που ηχούν κάπως πιο… cosmic (“Metanoia”) και άλλες που σε κερδίζουν με την απλότητα και την εκφραστικότητά τους (“Memories”).

Τέλος υπάρχει και “TO EN”, το τρίλεπτο έσχατο track του άλμπουμ, στο οποίον ο Καπηλίδης δημιουργεί μόνος του κλίμα και ατμόσφαιρα (με ηχοχρώματα, που φέρνουν στη μνήμη μου Terje Rypdal), κινούμενος σε… αδιάστατα περιβάλλοντα. Ωραίο σαν κλείσιμο!

Επαφή: www.puzzlemusik.com