EDITION RECORDS φοβερή τετράδα υπερ-τζαζ CDs από μια εκλεκτική βρετανική εταιρεία

DANIEL HERSKEDAL: Voyage [Edition Records, 2019]

Ο Daniel Herskedal είναι ένας νορβηγός τουμπίστας (στο πιο πρόσφατο άλμπουμ του χειρίζεται και μπάσo-τρομπέτα), που τα τελευταία χρόνια διαγράφει ξεχωριστή πορεία στα πέραν τής jazz πεδία. Εννοούμε πως οι συνθέσεις τού Herskedal μπορεί να εκκινούν από την jazz ή από… κάπου εκεί κοντά, αλλά, στην πορεία, ενσωματώνοντας στοιχεία classic, ethnic, new-age κ.λπ., καταλήγουν να ακούγονται, συχνά, σαν κάτι νέο. Ή και απλώς νέο. Έχουμε γράψει ήδη πολύ καλά λόγια, εδώ στο δισκορυχείον, για ένα προηγούμενο CD τού Herskedal (το “The Roc” του 2017), κάτι που θα πράξουμε και τώρα, για το έσχατο “Voyage” (τυπωμένο, και αυτό, για τη βρετανική Edition).

Τούμπα (και μπάσο-τρομπέτα) μπορεί να έχουν εδώ τον πρώτο ρόλο, αλλά ως εξ ίσου σημαντική κρίνεται και η παρουσία των υπολοίπων μουσικών (Bergmund Waal Skaslien βιόλα, Eyolf Dale πιάνο, Helge Andreas Norbakken κρουστά, Maher Mahmoud ούτι), οι οποίοι με τη μοναδική οργανοπαικτική συνεισφορά τους προσθέτουν επιπλέον ποιότητες στις ήδη σοβαρές μελωδίες του Herskedal.

Το άλμπουμ έχει χάρισμα. Έχει βασικά έναν εμπνευσμένο συνθέτη, που γνωρίζει τον τρόπο, μετερχόμενος ποικίλες αναφορές, να παρουσιάζει κάτι άμεσο, εξαιρετικό και συναρπαστικό. Ο τίτλος, θέλω να πω, δεν είναι τυχαίος, μα προγραμματικός. Προαναγγέλλει, δηλαδή, εκείνο που θ’ ακούσεις, με το που ρίξεις το CD στο player. Η αίσθηση, σε κάθε περίπτωση, του «ταξιδιού» είναι κάτι παραπάνω από εμφανής από την αρχή, όπως και ο τρόπος που έχει ο Νορβηγός να εμφανίζει αυτή τη μουσική περιπέτεια κοντά σε κάτι νέο ή και εντελώς νέο.

Μείξη, λοιπόν, δυτικών και ανατολικών στοιχείων, σε πρώτη και τελευταία φάση, και από ’κει και κάτω μια σειρά απολύτως μεστών και εντυπωσιακών συνθέσεων, που κρατούν το ενδιαφέρον, πάντα ψηλά, έως και το τελευταίο track.

Δεν υπάρχει κάτι, που θα πρέπει να ξεχωρίσεις στο “Voyage” ώστε να δείξεις το ένα ή το άλλο. Όλο το άλμπουμ ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος με απόλυτη άνεση και μόνιμη ευχαρίστηση.

CHRIS POTTER: Circuits [Edition Records, 2019]

Από τους μεγάλους σαξοφωνίστες, που γεννήθηκαν μετά το 1970, ο Αμερικανός Chris Potter έχει τώρα καινούριο άλμπουμ για τη βρετανική Edition, που τιτλοφορείται “Circuits”. Το άλμπουμ περιλαμβάνει εννέα tracks, όλα συντεθιμένα από τον Potter εκτός των “Koutomé” (της Orchestre-Poly-Rythmo de Cotonou-Dahomey – μπράβο επιλογή!) και “Pressed for time”, που είναι σύνθεση του κιμπορντίστα του James Francies. Να προσθέσουμε επίσης, στα προκαταρκτικά, πως πέραν του ιδίου (τενόρο, σοπράνο, κλαρινέτο, φλάουτο, σαμπλ, κιθάρες, πλήκτρα, κρουστά) και του James Francies, στην ηχογράφηση συνδράμουν ακόμη οι Eric Harland ντραμς και Linley Marthe ηλεκτρικό μπάσο (σε τέσσερα tracks).

Το “Circuits” είναι φοβερό CD – οπωσδήποτε ανάμεσα στα πέντε τζαζ-ωραιότερα, που έχω ακούσει αυτούς τους πρώτους μήνες του 2019. Ο Potter είναι μεγάλος… δηλαδή ένας πολύ ενδιαφέρων συνθέτης, πέραν από εξαιρετικός παίκτης – κάτι που το αποδεικνύει παντού και συνεχώς σ’ αυτό το άλμπουμ. Έχει δε στο κεφάλι του, κάτι το οποίον και υλοποιεί με τρομερή ενάργεια, μια πλήρη εικόνα της ιστορίας της τζαζ και μιαν υπερ-πλήρη από το 1970 και μετά, συγκεράζοντας ποικίλα στυλ, με δημιουργικό και εντυπωσιακό τρόπο. Ναι, η ηλεκτρική jazz έχει πρώτη θέση εδώ, όχι μόνο λόγω των έξοχων παιξιμάτων στα πλήκτρα, αλλά και της γενικότερης ορμής της, που… πανικοβάλει, θα λέγαμε, σε κάποιες στιγμές τον ακροατή.

Οι άπιαστες μελωδίες, οι συνεχείς επιταχύνσεις των ποικίλων patterns, με το ένα να αντικαθιστά το άλλο, μέσα από μια τελείως μελετημένη προσέγγιση-προσαρμογή και φυσικά όλες αυτές οι σύγχρονες νύξεις με τα σαμπλ, τα ηλεκτρονικά και τους ρυθμούς του κόσμου (η επιλογή κομματιού των Poly-Rythmo δεν είναι τυχαία) αναγορεύουν το “Circuits” σε μια πληθωρική, και ταυτοχρόνως καθόλου μεγαλεπήβολης λογικής, σημερινή τζαζ-πρόταση, που δεν απέχει καθόλου απ’ ό,τι θα ονομάζαμε χοντρικά «αριστούργημα».

ANTON EGER: Æ [Edition Records, 2019]

Ο Anton Eger, όπως ήδη θα γνωρίζετε, αλλά το λέω και σε όσους ενδεχομένως δεν γνωρίζουν, είναι ο ντράμερ των Phronesis – ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σχήματα της jazz του σήμερα. Για τους Phronesis έχουμε γράψει κάμποσες φορές στο blog, αλλά τώρα είναι η ώρα να γράψουμε για ένα προσωπικό CD του Eger, το πρώτο του, που έχει τίτλο “Æ”, αυτό το παράξενο κολλημένο ΑΕ, που αποτελεί ξεχωριστό γράμμα κάποιων βορειοευρωπαϊκών αλφαβήτων. Τι θέλει να δηλώσει με το Æ ο Eger δεν είμαι σίγουρος. Ίσως ότι είναι Νορβηγός; Πιθανώς... Αλλά μπορεί και όχι…

Τέλος πάντων εδώ ο Eger παραθέτει δέκα συνθέσεις, στις οποίες έχει βάλει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο το χέρι του. Άλλες είναι αποκλειστικώς δικές του, άλλες γραμμένες μαζί με τον κιμπορντίστα του (Petter Eldh) και τον κιθαρίστα του (Matt Calvert) κ.λπ. Και οι δέκα συνθέσεις, εν τω μεταξύ, αναφέρονται στη βασική αισθητική προβληματική τού Eger (στο συγκεκριμένο άλμπουμ εννοούμε) να εμφανίσει μια σύγχρονη jazz άμεσα εξαρτημένη από τα ηλεκτρονικά και τα πλήκτρα. Το κάνει. Και το κάνει με το δικό του ωραίο τρόπο, παρότι ορισμένες φορές η synth-jazz του φέρνει στη μνήμη μας εκείνα τα ακαταλόγιστα ψευτο-τεχνοκρατικά (όσον αφορά στην jazz) eighties.

Υπάρχει πολύ πλήκτρο και ηλεκτρονικό θέλω να πω εδώ με τη σέσουλα (synth, live drum processing, wurlitzer, prophet 12, juno 60, polysix και άλλα διάφορα), που κάνει σε κάθε περίπτωση τη διαφορά, φλερτάροντας και με τον τεχνοκρατισμό όσο να ’ναι, αλλά βαστώντας σχεδόν πάντα και τις ισορροπίες.

Το αποτέλεσμα έχει, σε κάθε περίπτωση, ενδιαφέρον, έως πολύ ενδιαφέρον. Οι συνθέσεις τού Eger και των υπολοίπων είναι πολύ «ζωντανές», συνήθως γρήγορες, με επάλληλους πληκτρονισμούς και, οπωσδήποτε, με ωραία γεμίσματα από τα υπόλοιπα όργανα (βασικά τις κιθάρες του Calvert και δευτερευόντως τα σαξόφωνο, τη φυσαρμόνικα κ.λπ.).

Ένα άλμπουμ παράξενο είναι τελικώς το “Æ”, σχετικώς ασυνήθιστο και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο το ακούς από την αρχή μέχρι το τέλος με… τεντωμένα αυτιά!

JEFF BALLARD: Fairgrounds [Edition Records, 2019]

Αυτή η εξαιρετική τετράδα CDs της Edition θα κλείσει μ’ ένα ακόμη πολύ σοβαρό άλμπουμ. Το “Fairgrounds” του ντράμερ και περκασιονίστα Jeff Ballard. Ποιος είναι ο Jeff Ballard; Να πούμε τι επ’ αυτού; Ίσως μόνον πως από το 2005 και μετά είναι μέλος τού τρίο του Brad Mehldau. Αν θέλετε να το πάμε και πιο πίσω χρονικώς ή και αλλού, τότε θα πρέπει να μιλήσουμε για συνεργασίες με Chick Corea, Pat Metheny, Joshua Redman, Kurt Rosenwinkel και τόσους άλλους. Με λίγα λόγια…  μορφή.

Το “Fairgrounds”, τώρα, ίσως να είναι το πρώτο αυστηρώς προσωπικό CD τού Ballard (με μόνο το όνομά του γραμμένο στο εξώφυλλο), ένα άλμπουμ που ολοκληρώνεται με τις παρουσίες και των Lionel Loueke κιθάρες, φωνή, Kevin Hays πιάνο, πλήκτρα, φωνή, Reid Anderson ηλεκτρονικά και Pete Rende πιάνο, fender rhodes. Τούτη είναι η βασική πεντάδα δηλαδή, γιατί δίπλα, σε μερικά κομμάτια, ακούμε και τα σαξόφωνα των Chris Cheek και Mark Turner.

Fusion, ηλεκτρική jazz λοιπόν, με διεσπαρμένους εδώ κι εκεί και παραπέρα ηλεκτρονισμούς, είναι το πλαίσιο στο οποίο κινείται ο Ballard στο “Fairgrounds”, το οποίο, σημειωτέον, είναι γραμμένο τον Μάρτιο του 2015, «ζωντανά», στις πόλεις Άμστερνταμ, Βερολίνο, Δουβλίνο, Μόναχο, Μόλντε, Οντένσε, Παρίσι, Ρώμη, Τουρ (Γαλλία), Τεράσα (Ισπανία), Βιέννη και  Ζυρίχη (επρόκειτο, προφανώς, για ευρωπαϊκή περιοδεία).

Υπάρχουν πολλά tracks εδώ που χτυπάνε κόκκινο, αλλά εμένα μου άρεσε ιδιαιτέρως το τραγούδι “Hit the dirt”, που είναι λίγο απ’ όλα και συνολικώς… πολλά. Jazz, blues, funk, electro-jazz με ελαφρό ραπάρισμα στα λόγια κ.λπ. Επίσης το “Grungy brew”, που εμφανίζει στοιχεία Canterbury sound και άλλα ακόμη.

Ένα πολύ καλό ντεμπούτο εγώ-θα-το-πω, αν και μπορεί να κάνω λάθος, από τον Jeff Ballard. 

Η Edition Records εισάγεται στην Ελλάδα από την AN Music