ROBERT SIN & THE HUCKLEBERRIES το δεύτερο άλμπουμ της αθηναϊκής μπάντας

Το δεύτερο άλμπουμ των Robert Sin & The Huckleberries, μετά το παρθενικό τους “…and the Ghosts in Between” [G.O.D. Records, 2016], είναι γεγονός. Ο τίτλος του είναι “Dot the Map” [Private Pressing / Sound Effect Records, 2019], περιλαμβάνει εννέα tracks και αποτελεί ανεξάρτητη παραγωγή, με διανομή από την Sound Effect Records. Να σημειώσουμε, σε τούτα τα εισαγωγικά, πως η line-up τού γκρουπ παραμένει η ίδια τρία χρόνια μετά (Robert Sin δηλ. Λάμπρος Καράμπαλης φωνές, κιθάρες, πιάνο, φυσαρμόνικα, ukulele, Στέλιος Χαμπίπης κιθάρες, Θοδωρής «Θείος» Καράμπαλης πλήκτρα, Εύη Χασαπίδου-Watson μπάσο, φωνητικά, Δημήτρης Μπουρούσας ντραμς), με τη βασική προσθήκη του John Hardy σε pedal steel κιθάρα και ακόμη την guest τού κιθαρίστα Νίκου Φυσάκη (από Dustbowl, Thee Holy Strangers) σ’ ένα τραγούδι. Περαιτέρω να υπενθυμίσουμε πως ο Χαμπίπης έπαιζε κιθάρα στους Libido Blume, πως η Εύη Χασαπίδου είναι φυσικά η Εύη των No Man’s Land, Echo Tattoo κ.λπ. και πως ο Μπουρούσας ήταν κι αυτός στους Libido Blume. Επίσης ο John Hardy ακούγεται σε εγγραφές των Penny Dreadful, Thee Holy Strangers κ.λπ. Έχουμε να κάνουμε λοιπόν, για μιαν ακόμη φορά, με μιαν ομάδα πεπειραμένων μουσικών, που έχουν ξεκινήσει από παλαιά (οι περισσότεροι απ’ αυτούς) και που εξακολουθούν να προσφέρουν στο χώρο.

Αισθητικά και το νέο CD των Robert Sin & The Huckleberries δεν διαφέρει και τόσο από το προηγούμενό του. Μάλλον θα λέγαμε πως αποτελεί μιαν αναμενόμενη συνέχειά του. Ίσως οι στίχοι να είναι κάπως πιο φιλοσοφικοί εδώ, γραμμένοι με απλά και κατανοητά αγγλικά, αλλά από μουσικής πλευράς εξακολουθεί να κυριαρχεί αυτό το ύφος της haunted americana. Που μάλλον γίνεται και πιο έντονο εξαιτίας της τακτικότερης παρουσίας της pedal steel. Το κλίμα των συνθέσεων παραμένει, πάντα, απλό και σωστά πλαισιωμένο σε όλα τα επιμέρους, στηριγμένο σ’ ένα μεστό επαρκές παίξιμο, που συνοδεύεται από το ίδιο καλές ερμηνείες (στις οποίες πάντα χωρά βελτίωση).

Το “Dot on the Map” είναι ένα από εκείνα τα ροκ άλμπουμ, που γίνονται για τη χαρά της συνεύρεσης και της (γενικότερης) δημιουργικής φάσης. Αποτίνει φυσικά φόρους τιμής στους… μεγάλους παλαιούς (Bob Dylan, Byrds, Gram Parsons, Neil Young κ.ά.), προσθέτοντας όμως στα κλασικά country-rock μονοπάτια, εκείνα τα ηχητικά στρώματα, που θα το φέρουν πιο κοντά στο rock, και βεβαίως στην εποχή μας. Και στην ελληνική εποχή μας, που τόσο λατρεύει, σ’ αυτό το παράλληλο επίπεδο, τούτο τον αμερικανικό ήχο.

Υπάρχουν εξαιρετικά κομμάτια εδώ, και ο κάθε ακροατής μπορεί, οπωσδήποτε, να διαλέξει τα δικά του αγαπημένα. Όμως, ένα τουλάχιστον στέκεται υπεράνω κριτικής. Είναι το τραγούδι “False pattern recognition”. Και δεν είναι το μόνo εν τέλει... 

Επαφή: www.soundeffect-records.gr