ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 357

30/3/2021
Σπουδαία τραγουδίστρια η Γεωργία Λόγγου. Από τις καλύτερες γυναικείες φωνές των σέβεντις. Δεν έκανε την πορεία που θα της άρμοζε και ξεχάστηκε γρήγορα. Ευτυχώς υπάρχουν τραγούδια της στο YouTube, για να την ακούμε...
[το τραγούδι είναι του Μιχάλη Καρρά, και θυμίζει το “Day after day” (του Καρρά) που είχε πει ο Σιδηρόπουλος το 1972-73]
https://www.youtube.com/watch?v=MUzOJpU1QKM

30/3/2021
Φαν της Ακρίτα δεν ήμουνα ποτέ. Δεν μου άρεσε από παλιά ούτε το χιούμορ της, ούτε τα χιουμοριστικά βιβλία της (έχω ένα-δύο από τα έιτις, το «Από την Έλενα με χαμόγελο», το «Ραντεβού με την Έλενα», ως προϊόντα της εποχής, όπως λέμε), και τα τελευταία χρόνια δεν την μπορώ καθόλου ως πολιτική σχολιάστρια.
Δεν κρίνω αν αυτά που λέει είναι σωστά ή όχι –κάποια σίγουρα είναι σωστά– απλώς δεν μου πάει το στυλ της, δεν μου πάει η μονομανία της. Το ότι είναι διαρκώς στο κόκκινο, δίχως να χαλαρώνει. Αυτή η διαρκής βεβαιότητα τού αντιδεξιού «κήνσορα» γενικώς με εκνευρίζει.
Πριν κάτι μήνες, σε φιλικό τοίχο, παρεξήγησε στον μέγιστο βαθμό, κάτι που είχα γράψει για τον Γιώργο Οικονομίδη, σε σχέση με τους στίχους του στο θαυμάσιο τραγούδι «Χαρά μου» (του Τάκη Μωράκη), αλλά και σε σχέση με την εμπλοκή του στις Ολυμπιάδες Τραγουδιού, τις οποίες (η Ακρίτα) είχε μπερδέψει (όπως τόσοι άλλοι) με τις γελοίες Γιορτές τής Πολεμικής Αρετής των Ελλήνων κ.λπ. (συγκεκριμένα είχα σημειώσει: «oι "Αρετές" ήταν για εσωτερική κατανάλωση, ενώ οι Ολυμπιάδες είχαν διεθνές κύρος, και δεν είχαν ούτε παρελάσεις, ούτε άρματα, ούτε άλλες τέτοιες φαιδρότητες»).
Νόμιζε λοιπόν πως είχα χαρακτηρίσει «θαυμάσιο τραγούδι» τον ύμνο της χούντας(!!) και όταν της υπέδειξα, ευγενικά, το λάθος της, πως το «θαυμάσιο» αφορούσε το τραγούδι «Χαρά μου» και όχι τον «ύμνο» φυσικά, τότε εκείνη δεν ενδιαφέρθηκε να ζητήσει συγγνώμη, παρά μου έκοψε την κουβέντα!!
Την κατάλαβα αμέσως... και την αντιμετώπισα στωικά. Δεν εκνευρίστηκα θέλω να πω.
Έχει πολλά στο μυαλό της η Ακρίτα και δεν μπορεί να τα επεξεργαστεί όλα, δεν προλαβαίνει, και γι’ αυτό την πατάει συχνά – και σε πολλά θέματα. Είναι θύμα της εικόνας της, βασικά. Και η εικόνα της είναι εκείνη που την πληγώνει πρώτα-πρώτα, όχι οι άλλοι.

30/3/2021
Το ότι βγήκε προχθές ο Μητσοτάκης να ανακοινώσει την επιστροφή του Ράλλυ Ακρόπολις είναι από τα άγραφα – και καλά κάνανε και του την πέσανε, όσοι του την πέσανε. Κάτι που θα μπορούσε να το κάνει η ΓΓ Αθλητισμού ή το υπουργείο Τουρισμού, το έκανε ένας ΠΘ, που ψοφάει για να αποδείξει, με στρακαστρούκες πάντα, ότι δουλεύει για τη χώρα, ενώ η χώρα, κατά βάση, πάει με αυτόματο πιλότο.
Προσωπικά, ήθελα να γράψω κάτι για το Ράλλυ Ακρόπολις και για την διαχρονική σχέση του με τον τουρισμό, αλλά το μετάνιωσα, το ανέβαλα, γιατί προέκυψε κάτι άλλο πιο ενδιαφέρον...

28/3/2021

Λογικά το βίντεο είναι γυρισμένο τότε που ο Πανούσης είχε ρίξει LSD στη λίμνη του Μαραθώνα κι είχαν πλημμυρίσει τα υδραγωγεία με διαιθυλαμίδια. Ανεξέλεγκτες καταστάσεις... Η Αννούλα έπινε από εμφιαλωμένο κι ήταν «καθαρή».
https://www.youtube.com/watch?v=JKFPgWrFmjY

27/3/2021
Διαβάζοντας για Μόνικες, Καβάκους, σοπράνες κ.λπ. σού δημιουργείται, αυτοστιγμεί, η ανάγκη να πάρεις τα πράγματα και πάλι από την αρχή. Τάκης Καρναβάς...

27/32021
Το πρόβλημα με το τραγούδι της Μόνικας δεν είναι ότι καταπιάνεται με «σύμβολα» εθνικά, ούτε ότι είναι εμπνευσμένο από την παρέλαση (που διοργανώθηκε επί Μητσοτάκη), όπως διάβασα σ’ ένα ό,τι-να’ναι κείμενο στο protagon.
Το πρόβλημα είναι πως πρόκειται για ένα τραγούδι τουρλουμπούκι. Για ένα τραγούδι αχαρακτήριστο, χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Για ένα κακό τραγούδι.
Στην αρχή νομίζεις ότι θ’ ακούσεις διασκευή σε Βέμπο («Παιδιά της Ελλάδος παιδιά»), αλλά γρήγορα προσγειώνεσαι σε κάτι ψευτο-βυζαντινό, σε στυλ «Ωδές» με Ειρήνη Παπά (που σαν ιδέα, τότε, είχε κάτι να πει), μετά σε κάτι λυρικό, ψευτο-χατζιδακικό εποχής Μανταλένας (πιάνω κάτω ψευτομαντολίνα ανάμεσα) και μετά σε κάτι ψευτο-επικό θεοδωρακικό (σαν Κότσιρας να τραγουδάει Άξιον Εστί να πούμε).
Όλα ψεύτικα. Όλα σούπα. Ένας αχταρμάς, που δείχνει μόνον άγχος – την αγωνία τού να ’σαι ταυτοχρόνως τα πάντα, αλλά στην πράξη να μην είσαι τίποτα.

ΔΗΜΟΣ ΒΡΥΖΑΣ η νέα απόπειρα (σε κασέτα) του βιολιστή-αυτοσχεδιαστή

Για τον βιολιστή-αυτοσχεδιαστή Δήμο Βρύζα (Dimos Vryzas) είχαμε γράψει προσφάτως (τον προηγούμενο Σεπτέμβριο), με αφορμή το άλμπουμ του “Really Short and Tonal” (2020) στην πορτογαλική Creative Sources Recordings. Τώρα έχουμε μπροστά μας μια κασέτα του Δήμου Βρύζα, στην ελληνική ετικέτα Submersion Records, τυπωμένη σε 50 μόλις αριθμημένα αντίτυπα (φυσικά, η εγγραφή διατίθεται και ψηφιακά), η οποία αφορά σε μια νέα ολοκληρωμένη δουλειά τού αυτοσχεδιαστή, η οποία αποκαλείται “Blue Line Sequence”.

Σ’ αυτή την εγγραφή ο Δ. Βρύζας είναι ξανά μόνος του, όπως και στο CD τής Creative Sources Recordings, αλλά όχι... εντελώς μόνος του, γιατί και εδώ έχει πάντα δίπλα του τα πεντάλια και το στούντιο – το μανιπουλάρισμα δηλαδή σε ορισμένους πρωτογενείς ήχους, που δεν αφορούν μόνο στο βιολί, μα και σε άλλα όργανα, τα οποία, όμως, δεν αναφέρονται κάπου (πιάνο, ας πούμε, κρουστά, πιθανώς και άλλα, που δεν είναι εύκολο να προσδιοριστούν λόγω της γενικότερης επεξεργασίας).
Το αποτέλεσμα θα το χαρακτηρίζαμε με μία λέξη «εντυπωσιακό». Και αυτό όχι γιατί δεν έχει ξανασυμβεί κάτι τέτοιο φυσικά, μα γιατί το σύνολο, στο “Blue Line Sequence”, λειτουργεί έξοχα στην ολότητά του.
Γιατί ένα άλμπουμ αυτού του στυλ, 45λεπτης περίπου διάρκειας, για να σε «κρατήσει» σαν ακροατή, σημαίνει πως διαθέτει κι άλλα στοιχεία, που ξεπερνούν τα προφανή.
Υπάρχει ηχητικό concept, δηλαδή, εδώ, με τα tracks να διαδέχονται το ένα το άλλο, δημιουργώντας ένα συνολικό περιβάλλον –και ναι, το minimal και το ambient είναι δύο βασικοί χαρακτηρισμοί για το “Blue Line Sequence”– με τις επιμέρους αναφορές, από το rock, την avant-garde και την experimental music (με απόηχους, όχι ήχους, από ηλεκτροστατισμούς, «ανάποδες» ταινίες κ.λπ.), μέχρι το folk και την free-improv να προσφέρουν, συνεχώς, στο ρέον άκουσμα, την βεβαιότητα ενός ηχητικού ταξιδιού, μέσω του οποίου, όλες οι παλαιές ανακαλύψεις, αποκτούν, ξανά, μια νέα λειτουργική μορφή.
Πολύ δυνατά όλα τα tracks, αλλά μένουμε στο “6 loosened ropes” από την πρώτη πλευρά και στο “Almost got a techno beat” από την δεύτερη... έτσι, ως δύο συνθέσεις του Δήμου Βρύζα, που μπορούν να περιγράψουν καίρια το τι συμβαίνει εδώ, σ’ αυτό το «εντυπωσιακό», το ξαναλέμε, άλμπουμ.
Επαφή: www.dimosvryzas.bandcamp.com/album/blue-line-sequence

ο «Μπάλλος» του Διονύση Σαββόπουλου κυκλοφόρησε τέτοιες μέρες πριν από 50 χρόνια – ιστορίες για το άλμπουμ και γύρω από το άλμπουμ, που αποτελεί ένα ροκ-ορόσημο της ελληνικής δισκογραφίας

Σε προσωπικό επίπεδο τρέφω απέραντη εκτίμηση για τον «Μπάλλο» του Διονύση Σαββόπουλου, έχοντας την ίδια γνώμη από τότε που τον πρωτάκουσα, μαθητής στο Γυμνάσιο ακόμη, στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Πρόκειται για ένα εκπληκτικό ροκ άλμπουμ. Ίσως το κορυφαίο στην ιστορία του ελληνικού ροκ.
Υπάρχει η αντίληψη πως αν εξετάζεις τον Διονύση Σαββόπουλο μέσα στο χώρο τού ελληνικού ροκ, τον υποτιμάς. Πως ο Σαββόπουλος υπερβαίνει συγκυρίες, στεγανά, είδη μουσικά κ.λπ. και πως πρέπει να αντιμετωπίζεται κατά μόνας μέσα στο ελληνικό τραγούδι γενικότερα, σαν ξεχωριστή οντότητα. Δεν είναι λάθος αυτό.
Όπως δεν είναι λάθος αν υποστηρίξει κάποιος πως η ροκ περίοδος του Σαββόπουλου, και βασικά τα άλμπουμ «Μπάλλος» και «Το Βρώμικο Ψωμί», αποτελούν από μόνα τους κάτι ξεχωριστό, κάτι μεγάλο και πολύ σοβαρό και πως κάπου θα... χαθούμε στο μέτρημα, αν δεν εξάρουμε τη συμβολή τού ροκ στην δημιουργία τους.
Μάλιστα, τα δύο αυτά άλμπουμ συνδέονται και με κάτι άλλο, που τους δίνει –τους έδωσε τότε, στην εποχή που βγήκαν– μια ξεχωριστή δυναμική. Είναι το γεγονός πως αποτελούν συστατικά στοιχεία των ροκ σκηνών, που διαμορφώνονταν εκείνα τα χρόνια (1969-1972) στην Αθήνα, στα κλαμπ Rodeo και Κύτταρο. Ο «Μπάλλος» φτιάχτηκε, δυνάμωσε και δραπέτευσε μέσα από το Rodeo, ενώ «Το Βρώμικο Ψωμί» μέσα από το Κύτταρο.

Και φυσικά και τα δύο αυτά LP δεν θα ηχούσαν το ίδιο, αν είχαν ολοκληρωθεί έξω από το ροκ περιβάλλον της εποχής, αν δεν είχαν ενσωματώσει στους στίχους, τις μουσικές, τις ενορχηστρώσεις και τις ερμηνείες τους τα διδάγματα του καλύτερου ροκ, που μας ερχόταν σταδιακά από το εξωτερικό, ανακατωμένο με τον ελληνικό λόγο, τα ελληνικά ακούσματα και την ελληνική, γενικότερα, άποψη. Γιατί το ροκ γίνεται ελληνικό, υψηλά ελληνικό, βασικά μέσα απ’ αυτούς τους δύο δίσκους, τον «Μπάλλο» και «Το Βρώμικο Ψωμί».
Το «Περιβόλι του Τρελλού» [Lyra, 1969] προσωπικά δεν το θεωρώ ροκ άλμπουμ, με την έννοια των άλλων δύο δίσκων. Γενικότερα, ναι, είναι ροκ, όπως ροκ μπορεί να είναι πολλά και διαφορετικά πράγματα, αλλά το ροκ, ειδικότερα, λείπει από το «περιβόλι». Το γκρουπ, τα Μπουρμπούλια, είναι από υποβαθμισμένο, έως εξαφανισμένο και οι ενορχηστρώσεις τού Γιώργου Κοντογιώργου μπορεί να είναι άψογες, αλλά δεν έχουν ουδεμία σχέση με το ροκ, έτσι όπως αυτό θα το «τακτοποιούσε» ένα ροκ συγκρότημα.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/o-mpallos-toy-dionysi-sabbopoyloy-kykloforise-tetoies-meres-prin-apo-50-hronia

SATOKO FUJII το πιάνο-σόλο άλμπουμ της “Hazuki”

Ζούμε στην εποχή της covid-19. Τα πάντα έχουν ανατραπεί στον καλλιτεχνικό τομέα, και βεβαίως στον τομέα της μουσικής και φυσικά της jazz – καθότι η jazz ως μουσική από τη φύση της ζωντανή-αυτοσχεδιαστική έχει γνωρίσει πολύ μεγάλο πλήγμα. Παρά ταύτα οι καλλιτέχνες ανθίστανται. Πότε με το live streaming και πότε με τις ηχογραφήσεις στα σπίτια τους κατορθώνουν να σπάσουν τον πάγο, να επινοήσουν νέες πλατφόρμες δημιουργίας, ώστε το σχοινί να μην κοπεί εντελώς, έως ότου επανέλθουμε κάποια στιγμή στην προτεραία κατάσταση.

Το “Hazuki, Piano Solo” [Libra Records, 2020] είναι το πιο πρόσφατο άλμπουμ τής ιαπωνίδας συνθέτριας, πιανίστριας και αυτοσχεδιάστριας Satoko Fujii – μιας μουσικού, που μας απασχολεί σε συχνή βάση στο blog, γιατί συχνές, συχνότατες, είναι και οι κυκλοφορίες της. Αν έχουμε μετρήσει καλώς το “Hazuki” πρέπει να είναι το έβδομο piano-solo άλμπουμ τής Fujii (στο δισκορυχείον υπάρχουν reviews για τα “Solo Piano” τού 2019, “Solo” τού 2018 και “Invisible Hand” τού 2017), ηχογραφημένο αυτή την φορά στο σπίτι της, στην πόλη Kobe της Ιαπωνίας, τον Αύγουστο του 2020.
Είναι ένα άλμπουμ προσωπικό λοιπόν, εντελώς προσωπικό, όχι μόνον γιατί πρόκειται για μια homemade εγγραφή, αλλά και γιατί εμπεριέχονται σε αυτό προσωπικές σκέψεις και απόψεις της συνθέτριας-αυτοσχεδιάστριας, που μετουσιώνονται, βεβαίως, σε νότες.
Πολλά από τα tracks είναι καινούρια, συντεθειμένα αυτούς τους μήνες της covid-19, ενώ κάποια είναι παλαιότερα, που αντιμετωπίζονται όμως ξανά και από την αρχή, μέσα στο νέο πλαίσιο.
Το μεγαλύτερο σε διάρκεια track εδώ είναι το 9λεπτο “Hoffen” (η λέξη σημαίνει «ελπίδα» στην γερμανική γλώσσα), μια σύνθεση την οποίαν η Fujii ξεκίνησε να την ετοιμάζει στην Γερμανία (που ήταν η βάση της τον τελευταίο καιρό). Το βασικό μήνυμα που εμπεριέχεται, εδώ, είναι φυσικά εκείνο της «ελπίδας». Πως γρήγορα θα ξεπεραστεί όλος αυτός ο πανικός, που επέφερε στους ανθρώπους και στις σχέσεις των ανθρώπων η ίωση, καθότι η ανθρωπότητα έχει καταφέρει να επιβιώσει, στο παρελθόν, από πολύ χειρότερες καταστάσεις. Η σύνθεση είναι «αναπτερωτική», περνάει από ωραία μελωδικά μοτίβα, αλλά διαθέτει και μιαν διαρκή «ένταση», σε τοποθετεί, δηλαδή, ως ακροατή, σε μια φάση εγρήγορσης – κι αυτό είναι θετικό.
Το πρώτο κομμάτι του άλμπουμ αποκαλείται “Invisible”, ξεκίνησε να γράφεται τον Απρίλιο του 2020, και διαθέτει στην εισαγωγή του προετοιμασμένο παίξιμο, και παίξιμο «από μέσα». Σαν track περνάει από διάφορες φάσεις δημιουργώντας ποικίλες ατμόσφαιρες. Υπάρχουν απλά μελωδικά patterns, αλλά υπάρχουν και επαναλαμβανόμενα μοτίβα, τα οποία συμπλέκονται με ξαφνικά αρπίσματα, δίνοντάς σου την αίσθηση μουσικής από θρίλερ.
Ένα άλλο track έχει τίτλο “Ernesto”, ξεκίνησε να γράφεται τον Ιανουάριο του 2019 (ένα χρόνο πριν την covid-19 δηλαδή), για να πάρει μια οριστική μορφή μέσα στο εν λόγω διάστημα. Ο τίτλος του προέρχεται από το όνομα τού Che Guevara. Η Fujii γράφει για τους κουβανούς γιατρούς, που βρέθηκαν στην Ιταλία, για να βοηθήσουν, όταν η κατάσταση με την νόσο είχε ξεφύγει, όπως γράφει και για τον ίδιον τον Che, μια βιογραφία του οποίου διάβαζε εκείνον τον καιρό. Σαν σύνθεση αναδύει ένα πάθος, με πολύ δυναμικά clusters, αλλά και με low profile στιγμές, με λίγες νότες, σε αργό τέμπο, που «πολλαπλασιάζονται» καθώς αντηχούν.
Εξαιρετικό σαν άκουσμα είναι και το σχεδόν 8λεπτο “Expanding”, σύνθεση παλαιότερη, γραμμένη το 2014. Ίσως πρόκειται για το πιο προχωρημένο track τού “Hazuki, Piano Solo”, στηριγμένο σε μια πολύ περιορισμένη χρήση βασικών τονικοτήτων, με ανεβασμένη ένταση, που προσφέρουν στο άκουσμα ποικίλες διαστάσεις – και μινιμαλιστικές, και πειραματικές, και βεβαίως γενικότερα εκφραστικές. Συναρπαστικό!
Μπορεί να είναι ένα άλμπουμ «διάλειμμα», το “Hazuki, Piano Solo”, στην πολυδιάστατη δισκογραφική πορεία τής Satoko Fujii, αλλά μπορεί να εμπεριέχει και ιδέες, που θα τις δούμε να αναπτύσσονται, πλαισιωμένες αλλιώς, και στα επόμενα project της.
Επαφή: www.satokofujii.com

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 356

26/3/2021
Όταν οι μεσαίες και οι μεγάλες τζαζ μπάντες, του swing να πούμε, είχαν ψιλο-ψοφήσει στην Αμερική και στην Δυτική Ευρώπη, στην Ανατολική Ευρώπη έπαιζαν στο πρώτο ταμπλώ. Απίστευτες ορχήστρες, ικανές να παίζουν τα πάντα... τζαζ, ροκ, φανκ, λάτιν, φιούζον... με στόχευση, διαρκώς, στην χορευτικότητα.
Αυτή είναι η ορχήστρα του Τσεχοσλοβάκου Kamil Hála, με πιο γνωστά μέλη τον πιανίστα Karel Růžička, τον τρομπετίστα Laco Déczi, τον ντράμερ Josef Vejvoda κ.λπ. Ηχογράφηση από το 1978-79. Ο δίσκος βγήκε λίγο αργότερα. Θεοί...
https://www.youtube.com/watch?v=8M9YA2x2wDY

26/3/2021
Φοβεροί μουσικοί, παικταράδες, πολύ δεμένο συγκρότημα, αλλά τραγούδια... ό,τι να'ναι.
Αυτό το οργανικό τους, πάντως, το γουστάρω πολύ. Κι αν έκανα τώρα ραδιοφωνική εκπομπή (όχι ότι θέλω να κάνω) θα το είχα για «σήμα». Sunset…
https://www.youtube.com/watch?v=uLP_LpRqTTQ

26/3/2021
Sloth... Ακηδία... ένα εκπληκτικό τραγούδι με δισυπόστατους στίχους, που αφορούν σ’ ένα γενικό κακό, έναν πόλεμο, κι ένα ειδικό, μιαν εγκατάλειψη, και που τους ενώνει η ίδια απροθυμία, η ίδια καταθλιπτική αντιμετώπιση της πραγματικότητας.
Απίστευτη η συνύπαρξη της ηλεκτρικής κιθάρας (Richard Thompson) και του βιολιού ή μάλλον της βιόλας (Dave Swarbrick). Μέγιστοι Fairports!
https://www.youtube.com/watch?v=sJZgP0qFnZo

24/3/2021
«Τίποτα δεν ήτανε ικανό να συγκρατήσει τη φλόγα για τη λευτεριά, που έκαιγε μέσα στις καρδιές του λαού μας. Έτσι, στα 1821, ύστερα από κόπους και θυσίες και χάρη στον ενθουσιασμό και τη φλόγα του Παπαφλέσσα, που χρησιμοποίησε όλα τα μέσα, ακόμα και την ψευτιά, κηρύσσοντας την εξέγερση, ξεσηκώθηκε πρώτος ο Μοριάς. Από δω, από το Μοριά, άρχισε η επανάσταση του 1821.
Στο άκουσμα της εξέγερσης όλοι οι ισχυροί της γης, ξένοι και ντόπιοι, τρόμαξαν. Οι κοτζαμπάσηδες, όμως, βλέποντας ότι δεν τους ήτανε δυνατό να συγκρατήσουν το λαό και φοβούμενοι την οργή του, αναγκάστηκαν να κόψουν τη συνεργασία τους με τους καταχτητές, και για να ευνουχίσουν το λαϊκό απελευθερωτικό κίνημα πήρανε όλοι μέρος στην επανάσταση κι έτσι αυτή πήρε χαραχτήρα πανεθνικό.
Οι τρανοί της γης τρόμαξαν και, χρησιμοποιώντας όλα τα τερτίπια, προσπάθησαν να πνίξουν την επανάσταση. Μα γελάστηκαν. Επί 7 ολόκληρα χρόνια πάλεψαν οι προπάτορές μας, παρά το γεγονός ότι η ελληνική αντίδραση, δυο φορές, το 1823 και 1825, οργάνωσε τον εμφύλιο πόλεμο για να σπάσει ακριβώς τους αγώνες αυτούς. Έτσι οι πρόγονοί μας ανάγκασαν όλους τους εχθρούς μας να γλύψουν εκεί που έφτυσαν και ν' αναγνωρίσουν τους αγώνες μας και την ανεξαρτησία μας.
Κανείς δεν πίστευε προηγούμενα σ' αυτό το θαύμα, που συντελέστηκε από τις ίδιες τις δυνάμεις και τα μέσα του λαού.
Άλλοι περίμεναν να τους έλθει η λευτεριά από τη Ρωσία κι άλλοι από τη μεγαλοψυχία των βασιλιάδων της Ευρώπης. Μα η επανάσταση απόδειξε, ότι αυτή μόνη της χάρισε τη λευτεριά της πατρίδας μας. Τα παραμύθια του φιλελληνισμού, χάρη στον οποίο αποκτήσαμε δήθεν τη λευτεριά μας, εφευρέθηκαν μόνο και μόνο για να γίνει πιστευτό, ότι η πατρίδα μας λευτερώθηκε, όχι από τις ίδιες της τις δυνάμεις, μα από τους ξένους. Υπήρξαν βέβαια φιλέλληνες, που αγωνίστηκαν, πολέμησαν κι έχυσαν το αίμα τους για τη λευτεριά της πατρίδας μας. Τιμή και δόξα σ' αυτούς κι αιώνια ας είναι η ευγνωμοσύνη του έθνους. Μα αυτοί υπήρξαν μεμονωμένα άτομα μονάχα. Η θεωρία του οργανωμένου φιλελληνισμού είναι καθαρό παραμύθι.
Με την επικράτηση τής επανάστασης αμέσως οι δικοί μας κοτζαμπάσηδες επιβλήθηκαν πάνω στη χώρα μας. Η αντίδραση, ντόπια και ξένη, για να ευνουχίσει το λαϊκό χαραχτήρα του κινήματος και να επιβάλει νέα σκλαβιά, χρησιμοποίησε όλα τα μέσα. Και στο τέλος το πέτυχε. Η αρχή έγινε κολλώντας στο σβέρκο της πατρίδας μας αυτόν που σας είπα πρωτύτερα: Τον Καποδίστρια.
Ο Γιάννης Καποδίστριας από την ανασύσταση του ελληνικού κράτους άρχισε την καταστροφή τής χώρας μας, κι ένας άλλος Γιάννης, ο Μεταξάς, έβαλε σ' αυτήν το καπάκι.
Ο λαός νόμιζε, ότι μια που πέτυχε πια η επανάσταση, θα επακολουθούσαν τα χρόνια τής ευτυχίας του, ότι όλη η ανθρωπότητα θάτανε στο πλευρό τής χώρας μας και πως η χώρα μας, για μια ακόμα φορά, θα βρισκότανε σε θέση να ξαναπάρει, όπως και παλιότερα, ολόκληρη την ανθρωπότητα από το χέρι και να της δείξει καινούργιους δρόμους πολιτισμού και προόδου. Μα στη θέση αυτών η ντόπια και ξένη αντίδραση επιβλήθηκαν και φέρανε τον Καποδίστρια, τη Βαυαρική δυναστεία με τον Όθωνα.
Χρόνια και χρόνια απάτης και ρεμούλας μάς κράτησαν μακριά από την ευτυχία και τον πολιτισμό, και μας ρίξανε μέσα στην εξαθλίωση, την πείνα, την κακομοιριά και τη δυστυχία. Έτσι η Ελλάδα, που υπήρξε κάποτε η πηγή των φώτων και του πολιτισμού, κατάντησε να βρίσκεται στο πιο χαμηλό επίπεδο οικονομικής, κοινωνικής και εκπολιτιστικής ανάπτυξης, όχι μόνο έναντι των λαών της Ευρώπης, αλλά και των Βαλκανίων».

[Άρης, Λαμία, 22 Οκτωβρίου 1944]

24/3/2021
Η δεξιά σιχαίνεται τον Καραγκιόζη. Είναι «λαϊκούρα» και... τγε μπανάλ, για τα υψηλόφρονα ευρωγούστα της. Αλλά αν είχε φιλότιμο, και αν εννοούσε την ελληνικότητα στην ουσία και το βάθος της, και όχι στον τσολιαδισμό τής απάτης, όλους αυτούς τους «προσκεκλημένους» θα έπρεπε να τους κεράσει, απόψε, μια παράσταση Καραγκιόζη, με αγνό εθνικό περιεχόμενο.
Εμείς, τα λαϊκά παιδιά να πούμε, που μεγαλώσαμε στις φτωχογειτονιές και στις εργατικές συνοικίες, μάθαμε την ιστορία του ’21 και μέσα από τον Καραγκιόζη – για να μην πω κυρίως από τον Καραγκιόζη.

Και ναι, έχω παίξει Καραγκιόζη, αγοράζοντας κάτι φτενά και φτηνά βιβλιαράκια με τα σενάρια, και κόβοντας κι αλευρώνοντας φιγούρες (τις κολλάγαμε πάνω σε χαρτόνι), απ’ αυτά τα 4σέλιδα της Άγκυρας...

24/3/2021
Το «πατριωτικό» γούστο της δεξιάς θα μας εκθέσει διεθνώς. Έχω ήδη βαρεθεί να μετρώ γελοιότητες και αποτυχίες...

23/3/2021
Στο εξώφυλλο «Η Ελλάς περιστιχίζων υπό οπλαρχιγών», του Μποστ. Είναι ένα... επετειακό εξώφυλλο του Κούρου, από τον Ιούνη 1971 και γι’ αυτό το ανεβάζω. 

23/3/2021

Εγώ πάντως θα ήθελα να δω, από ανθρώπους που να καταλαβαίνουνε, που να μπορούν να υλοποιήσουν σοβαρά ένα τέτοιο πρότζεκτ, δέκα σύγχρονες ελληνίδες ηθοποιούς (όχι τηλεστάρ, σελέμπριτις και τέτοια, μα ηθοποιούς του θεάτρου και του κινηματογράφου) φωτογραφημένες... επαναστατικά.

[ΦΑΝΤΑΖΙΟ, #108, 50 χρόνια πριν, 23 Μαρτίου 1971 – Μαίρη Χρονοπούλου]

GRANDE FOX το νέο άλμπουμ μιας ελληνικής μπάντας, που θέλει και μπορεί να ξεχωρίσει

Μέσα στην τρέχουσα σεζόν είχαμε γράψει για τους Grande Fox (25 Σεπτεμβρίου 2020), για ένα άλμπουμ τους, τότε, το “Space Nest”, που προερχόταν από το 2018. Τώρα, όμως, έχουμε κάτι καινούριο από το θεσσαλονικιώτικο συγκρότημα, ένα νέο άλμπουμ, το οποίον αποκαλείται “Empty Nest” [Private Pressing, 2021] και στο οποίον παίρνουν μέρος οι Lefteris Zaoskoufis κιθάρες, Nick Berzamanis φωνή, Dimitris Loukas ντραμς και George Chaikas μπάσο. Πρόκειται για τους τέσσερις μουσικούς, που συνθέτουν και ηχογραφούν το “Empty Nest”, τα έντεκα πρωτότυπα κομμάτια του, βάζοντάς τα σε μια τάξη και προσφέροντάς τα με μιαν αίσθηση «έργου». Προσωπικώς αυτή η εντύπωση μου δημιουργήθηκε, ακούγοντας το CD και διαβάζοντας ταυτοχρόνως τα (αγγλικά) λόγια στο ένθετο.

Υπάρχει concept εδώ; Ναι, θα λέγαμε. Πέραν από το ενοποιητικό της μουσικής –θα πούμε στη συνέχεια γι’ αυτή–, είναι η στιχουργική ενότητα του δίσκου, εκείνη που κυριαρχεί, καθώς τα κομμάτια στρέφονται έντονα γύρω από τα ευρύτερα κοινωνικά θέματα, διατυπώνοντας έναν λόγο εποικοδομητικό όσον αφορά στο ξεπέρασμα των προβλημάτων, έστω και υπό τύπον ευχολογίου ενίοτε. Υπάρχει λοιπόν όλο αυτό το κλίμα της παραίνεσης... να υπερκεράσεις τις δυσκολίες που ορθώνει μπροστά σου το «σύστημα», με τον θυμό να αποτελεί μια πρώτη καλή βάση, που θα σε εξαναγκάσει να σηκωθείς από την καρέκλα σου και να προχωρήσεις παρακάτω.
Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον, που οικοδομούν τα λόγια, έρχονται οι μουσικές, όπως και οι ερμηνείες, ώστε να κάνουν πιο εμφατικό το περιεχόμενο (των λόγων). Είναι σωστά, λοιπόν, προσανατολισμένες προς την ίδια κατεύθυνση τόσο το τραγούδισμα, με τον Μπερζαμάνη να κάνει πολύ καλή δουλειά στο φωνητικό κομμάτι, και με ολάκερο το συγκρότημα να τα «χώνει», όπως λέμε, όντας τοποθετημένο πάνω σ’ ένα σύγχρονο rock ιδίωμα, που κατακρατεί στοιχεία από το stoner φυσικά, το hard rock, το heavy metal, και μάλιστα συχνά περασμένα όλα τούτα μέσα από μια ακόμη πιο «ψαγμένη» προοπτική (με κάποια πειραματικά και ψυχεδελικά στοιχεία να παρεισφρέουν).
Το τελικό αποτέλεσμα είναι πάρα πολύ καλό, εντελώς πειστικό, με την παραγωγή-ηχογράφηση και το mastering να συγκαταλέγονται και αυτά στα θετικά τού “Empty Nest”, ενός άλμπουμ που κοιτάει κατάματα ανάλογα ακούσματα που μας έρχονται απ’ έξω. Από την βόρεια Ευρώπη και αλλαχού.
Επαφή: www.grandefox.gr

DAN BLAKE ένας σοπράνο και τενόρο σαξοφωνίστας, σ’ ένα... στρατευμένο τζαζ άλμπουμ

Μουσικός, σοπράνο και τενόρο σαξοφωνίστας, με ευρύτερες αγωνίες κοινωνικές, περιβαλλοντικές κ.λπ., ο Dan Blake παραδίδει ένα... στρατευμένο τζαζ άλμπουμ, εννέα δικών του συνθέσεων, ηχογραφημένο στο Big Orange Sheep του Brooklyn, τον Αύγουστο του 2019, το οποίον αποκαλείται “Da Fé” [Sunnyside Communications, Inc., 2021]. Ο τίτλος προέρχεται από την φράση “auto-da-fé”, που αφορούσε σε μια δημόσια ομολογία πίστης του αιρετικού, επί Ιεράς Εξέτασης, προκείμενου αυτός να γλιτώσει το κάψιμο, αλλά όχι και τον θάνατο με άλλο τρόπο. Στη λογική, όμως, του Blake η φράση “da-fé” έχει τελείως διαφορετικό νόημα, και συνδέεται με τις θεόρατες πυρκαγιές της Καλιφόρνιας, και βασικά με την ευαισθητοποίηση η οποία πρέπει να υπάρξει στα περιβαλλοντικά και τα κοινωνικά ζητήματα, προκειμένου να αποφευχθεί μία οριστική καταστροφή. Γι’ αυτό και στο μέσα μέρος τού digipak ο Blake συνιστά την στήριξη τριών οργανώσεων, που εργάζονται προς αυτές τις κατευθύνσεις, δηλ. τις Poor People’s Campaign, Extinction Rebellion και Buddhist Global Relief. Προς τούτο συνθέτει, και προς τούτο δημιουργεί το άλμπουμ του “Da Fé”.

Μπαίνοντας, τώρα, στα της ηχογράφησης ας πούμε πως στο “Da Fé” συμμετέχουν πέντε μουσικοί, δηλαδή οι Dan Blake σοπράνο & τενόρο σαξόφωνα, Carmen Staaf πιάνο, fender rhodes, Leo Genovese moog, prophet, farfisa και λοιπά πλήκτρα, Dmitry Ishenko μπάσο και Jeff Williams ντραμς, και πως το τελικό αποτέλεσμα είναι αρκετά ενδιαφέρον – η jazz, εννοούμε, που παρουσιάζεται εδώ είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, με πολλά σύγχρονα και «ψαγμένα» στοιχεία, ευφυώς σκορπισμένα μέσα στις συνθέσεις, δημιουργώντας σε κάθε περίπτωση ένα συμπαγές σύνολο.
Το άλμπουμ ανοίγει με το “Prologue – A new normal” ένα σόλο πιάνο track, με λίγα σκόρπια ηλεκτρονικά προς το τέλος και με πολλά στοιχεία «πνευματικά», που ακούγεται κάπως σαν μιαν εναρκτήρια επίκληση. Στο επόμενο “Cry of the East”ο Blake συνθέτει για το δράμα των Παλαιστινίων, κινούμενος σε Coltrane-ικές λογικές. Το “Like fish in puddles” τιτλοφορείται έτσι από μια συλλογή με βουδιστικά ποιήματα και είναι ένα απολύτως μελωδικό track, με το σοπράνο σαξόφωνο να κυκλώνει την κυρίαρχη μελωδία από διάφορες θέσεις και με το πιάνο να συνοδεύει σε φάση «χαμηλού» σχολιασμού. Η εισαγωγή στο “Pain” είναι κιμπορντική, το τενόρο να αυτοσχεδιάζει πάνω από ένα ηλεκτρονικό χαλί, με τη σύνθεση να αποκτά μια μελωδική φινέτσα μετά τη μέση της, χωρίς να χάνει ποτέ την «περιπέτειά» της στο background.
Όλα τα tracks έχουν ενδιαφέρον σ’ ένα άλμπουμ, πολύ ιδιαίτερο, πολύ «ειδικό», με το “Epilogue: It heals itself”, που κλείνει το “Da Fé”, να δημιουργεί ένα έξοχο «διαλογιστικό» περιβάλλον, εκεί όπου ηλεκτρονικά και ακουστικά passages συνεργάζονται μ’ έναν απολύτως φυσικό, δηλαδή μαγικό, τρόπο.
Εξαιρετικό και το κομμάτι, και γενικότερα το CD.
Επαφή: www.danielblake.net

10 + 1 τραγούδια για την Επανάσταση και τους ήρωές της – o Καραϊσκάκης, ο Κολοκοτρώνης, ο Διάκος, η Μπουμπουλίνα, έτσι όπως τους είδαν οι Έλληνες συνθέτες και στιχουργοί του «έντεχνου» τραγουδιού μας

Η Επανάσταση του 1821, γεγονότα και προσωπικότητες που προηγήθηκαν εκείνης (όπως οι αγώνες των Σουλιωτών και ο Ρήγας Φεραίος) και φυσικά οι ήρωές της, αποτέλεσαν μέσα στα χρόνια μια σημαντική επιρροή για την ελληνική (και όχι μόνο) μουσική και το τραγούδι.
Το «όχι μόνο» σχετίζεται με το ότι ακόμη και ξένοι συνθέτες συνέθεσαν με αφορμή την Επανάσταση, και μάλιστα από πολύ νωρίς, καθώς δύο τουλάχιστον γεγονότα, η Έξοδος του Μεσολογγίου και η Ναυμαχία του Ναβαρίνου, είχαν ευρύτατη απήχηση στο εξωτερικό, σε χρόνο πρώτο, αποτελώντας, κατ’ επέκταση, την αφορμή, ώστε να προκύψουν μουσικά έργα του διεθνούς ρεπερτορίου.
Στο χώρο της λεγόμενης «σοβαρής μουσικής» η Επανάσταση... μελοποιήθηκε από την αρχή της, καθώς ο Νικόλαος Μάντζαρος ξεκινά την ενασχόλησή του με το ποίημα του Διονυσίου Σολωμού «Ύμνος εις την Ελευθερίαν» το 1828, για να ακολουθήσουν διάφοροι άλλοι συνθέτες, που αφιέρωσαν έργα τους στον Αγώνα, όπως οι Παύλος Καρρέρ (19ος αιώνας), Άγγελος Καμηλιέρης, Νικόλαος Αστρινίδης, Σωκράτης Βενάρδος (20ος αιώνας) κ.ά.

«Η Ελλάς περιστιχίζων υπό οπλαρχιγών», έργο του Μποστ (πηγή: blog «paletaart – Χρώμα & Φως)

Στο χώρο του ευρύτερου τραγουδιού για τον λαό ή από τον λαό η Επανάσταση προβάλλεται τόσο μέσα από το δημοτικό τραγούδι (το πασίγνωστο «Σαράντα παλικάρια» είναι ένα παράδειγμα τέτοιου τραγουδιού, που το γνωρίζουμε όλοι, ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλα), όσο και μέσα από το τραγούδι των επωνύμων.

Υπάρχουν μέχρι και «ελαφρά» με αναφορές στην Επανάσταση, όπως «Το τραγούδι του Μοριά» των Θεόφραστου Σακελλαρίδη-Μίμη Τραϊφόρου, που τραγούδησε η Σοφία Βέμπο και βεβαίως ουκ ολίγα «έντεχνα», από τα χρόνια του ’60, έως και τις μέρες μας. Τραγούδια που είτε από τον τίτλο τους κιόλας παραπέμπουν στην Επανάσταση και τους ήρωές της είτε καταγράφεται στους στίχους τους μια σχετική θεματική. 

10+1 τέτοια τραγούδια θα παρουσιάσουμε στη συνέχεια, παρότι θα ξεκινήσουμε την αναφορά μας με ένα ορχηστρικό...

 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/10-1-tragoydia-gia-tin-epanastasi-kai-toys-iroes-tis

THE JAZZ WORMS το συγκρότημα του τενορίστα Keith Oxman σε νέο άλμπουμ

Στον τενορίστα Keith Oxman έχουμε αναφερθεί και άλλες φορές στο δισκορυχείον, γράφοντας για τα άλμπουμ του “Two Cigarettes in the Dark” (2020), “Glimpses” (2018) και “East of The Village” (2017), όλα παραγωγές της CAPRI Records, που έχει την έδρα της στην πόλη Bailey του Colorado. Πέρα από τα προσωπικά άλμπουμ του ο Oxman έχει συμμετοχές και σε άλλα γκρουπ. Ένα απ’ αυτά είναι και οι Jazz Worms ή Jazz W.O.R.M.S., καθώς τα κεφαλαία γράμματα είναι τα αρχικά των επωνύμων των μελών του – ένα σχήμα τέλος πάντων υπερ-τριακονταετούς ιστορίας, καθώς σχηματίστηκε περί το 1984. 

Μέλη των Jazz Worms είναι οι Andy Weyl πιάνο, Keith Oxman τενόρο σαξόφωνο, Paul Romaine ντραμς, κρουστά, Ron Miles κορνέτα και Mark Simon μπάσο. 

Αυτοί οι μουσικοί είχαν ηχογραφήσει ένα πρώτο LP το 1987, και καθώς το συγκρότημα ουσιαστικώς δεν διαλύθηκε ποτέ, έχει τώρα έτοιμο, μετά από 34 χρόνια(!), το δεύτερο άλμπουμ του, το “Squirmin’” [CAPRI Records Ltd., 2021], ηχογραφημένο σε δύο sessions, τον Νοέμβριο του 2017.

Στο triple-folded digipak υπάρχει μιαν ωραία ιστορία, γραμμένη από τον Oxman, στην οποίαν αναφέρεται στην πορεία του στη μουσική, σε σχέση με την Πολιτεία του Colorado και βασικά σε σχέση με την σκηνή της πρωτεύουσάς του, του Denver. Θεωρεί, μάλιστα, πως η σκηνή τού Denver ήταν πολύ σημαντική και πως η γεωγραφική θέση της, ανάμεσα στο Chicago του Illinois και το Los Angeles της California, δείχνει και την αληθινή αξία της – ως «γέφυρα» κατά μίαν έννοια, μεταξύ των σκηνών των δύο μητροπόλεων. Παραθέτει δε και πολλά ονόματα τοπικών μουσικών, άγνωστα στο ευρύτερο κοινό (Joe Bonner, Dale Bruning, Milt Cannon, Bruno Carr, Rich Chiaraluce κ.ά.), που διέπρεπαν, στα χρόνια του ’80, στα πάνω από 50(!) κλαμπ της πόλης (του Denver).
Μέλος αυτής της σκηνής, ο Keith Oxman με τους φίλους του, τους υπόλοιπους Jazz Worms, έχουν έτοιμο τώρα το πιο νέο CD τους, που αποτελείται από οκτώ tracks, όλα πρωτότυπα, συνθέσεις των μελών του συγκροτήματος.
Το πιο βασικό χαρακτηριστικό της εγγραφής είναι η... live αίσθηση που σου δίνει. Συνθέσεις καλοφτιαγμένες και δουλεμένες στο πάλκο, με πλούσιο swinging, είναι ολοφάνερο πως ανταποκρίνονται στις τζαζ απαιτήσεις της νύχτας, ρολάροντας και με άνεση, και με πάθος, και με ουσία (αυτοσχεδιαστική ή άλλη). To γρήγορο blues κυριαρχεί σε κομμάτια όπως τα “Joaquin” και “The chimento files” (συνθέσεις του Oxman), αλλά υπάρχουν και (αργές) μπαλάντες (“Balladesque”, μια σύνθεση του πιανίστα Weyl), όπως και κομμάτια πολύ ευχάριστα και ανεβαστικά, όπως το “What if all?” του μπασίστα Simon και άλλα διάφορα.
Γενικώς, το “Squirmin’” είναι ένα πολύ ευχάριστο άλμπουμ, φτιαγμένο από άσσους μουσικούς, με γνώμονα τη χαρά και την ευχαρίστηση της στιγμής. Της δικής τους στιγμής, κατά την διάρκεια της εγγραφής. Μόνο που αυτή η στιγμή έχει τον τρόπο να αφορά και καθέναν από εμάς, καθώς το δισκάκι θα μπαίνει και θα ξαναμπαίνει στο CD-player.
Επαφή: www.caprirecords.com

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 355

22/3/2021
Είναι η πρώτη ελληνόφωνη εκδοχή του “All along the watchtower”, ως «Γύρω-γύρω στη σκοπιά», από τους τελευταίους M.G.C., ηχογραφημένη ζωντανά το καλοκαίρι του ’69, στις Σπέτσες. Δημήτρης Πουλικάκος φωνή, Δημήτρης Πολύτιμος φαρφίζα, Τάκης Σέμπος κιθάρα, Βασίλης Ντάλλας μπάσο, Τζίμης Τζιμόπουλος ντραμς.
Ο Πουλικάκος έχει πει πως σκόπευαν να ηχογραφήσουν το τραγούδι πριν από τον Σαββόπουλο, αλλά η εταιρία τούς είχε αντιπροτείνει να τραγουδήσουν το “Applausi” των Ιταλών Camaleonti (μάλλον με τα ελληνικά λόγια του Λευτέρη Κογκαλίδη), με τους M.G.C. να αρνούνται.
Μάλιστα στο booklet τού CD, απ’ όπου και το «Γύρω-γύρω στη σκοπιά», που βγήκε το 2004, ο Πουλικάκος το «φτύνει» το “Applausi” και γιατί το γράφει λάθος (“Ablausi”) και γιατί λέει πως «τώρα βέβαια κανένας δεν το θυμάται».
Φυσικά το “Applausi” το θυμούνταν όλοι στην Ελλάδα (άσε την Ιταλία), γιατί έμπαινε συνεχώς σε (ελληνικές) συλλογές, όλες τις δεκαετίες (τελευταία φορά το 2012) και βεβαίως γιατί είναι ένα καταπληκτικό τραγούδι. Και πιστεύω πως αν το λέγανε οι M.G.C. θα το λέγανε πολύ ωραία, και πιθανώς να είχαν και συνέχεια σαν σχήμα, γράφοντας στην πορεία και τα «πιο δικά τους». Anyway…
Τελικά το “Applausi” η εταιρεία (Pan-Vox) το έδωσε στους Up-Tight και oι M.G.C. διαλύθηκαν.
Φυσικά και το “All along the watchtower” θα σάρωνε, αν το ηχογραφούσαν κανονικά σε στούντιο, γιατί οι M.G.C. ήταν γκρουπάρα...
https://www.youtube.com/watch?v=0ej-ZHbyyf8

22/3/2021
Κι επειδή τα λέγαμε χθες για τον Πάνο Τζανετή και την συνεργασία του με τον Μάνο Χατζιδάκι, αυτό είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια του.
Θυμάμαι πως όταν είχα αγοράσει το single, κάποτε στα 90s, δεν το ήξερα.
Το δισκάκι το είχα πάρει, για την μπροστινή πλευρά, που είχε το φοβερό «Ποιος δρόμος», που ακουγόταν στους «Αδίστακτους» του Κατσουρίδη, το ’65, από Στέλιο-Μαρινέλλα και Κούρκουλο. Και ο Τζανετής το λέει έξοχα το «Ποιος δρόμος», αλλά και το «Δωσ’ μου» είναι πραγματικά καταπληκτικό!
Γενικά αυτό το 45άρι είναι για μένα, με διαφορά, το κορυφαίο του Γιάννη Μαρκόπουλου από τα σίξτις.

Και κάτι ακόμη που το έχω ξαναγράψει.
Αυτού του τύπου τα τραγούδια, που είχαν βγει πριν από τη χούντα, επί Ένωσης Κέντρου, και δεν είναι πολλά (κάποια του Λεοντή, του Μαρκόπουλου και ορισμένα ακόμη), η χούντα τα κυνήγαγε, γιατί έβγαζαν μια λύπη, μια στέρηση, έναν καημό, έναν πόνο, θυμίζοντας συγχρόνως και Θεοδωράκη, υποκρύπτοντας, παράλληλα, κάτι από τις βασανισμένες ζωές των αριστερών και συνεπώς ήταν απορριπτέα από ραδιόφωνο και τηλεόραση.
[ακούστε το τραγούδι στα σχόλια]

22/3/2021
Για το τι σημαίνει Buster Williams, για το τζαζ μπάσο, δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα. Μιλάνε οι πάνω από 250 δίσκοι, στους οποίους έχει συμμετάσχει τα τελευταία 60 χρόνια.

https://vimeo.com/ondemand/busterwilliams

21/3/2021
Tone Janša, ίσως ο μεγαλύτερος σαξοφωνίστας που ξεπήδησε από την παλαιά και κραταιά γιουγκοσλαβική σκηνή της τζαζ (Σλοβένος ο ίδιος). Είχε έρθει και στην Ελλάδα κι είχε παίξει – αν δεν με απατά η μνήμη μου στο Φεστιβάλ της Αυγής, τον Σεπτέμβριο του 1979...

https://www.youtube.com/watch?v=cV9LP0oBLrk

22/3/2021
Χρήστος Μπράβος (1948-1987)
«Ορεινό Καταφύγιο» [Τυπογραφείο «Kείμενα», 1983]

20/3/2021
Να μαθαίνετε μπουρτζόβλαχοι.
Μη σκάσετε στο τραπέζι ή τη δεξίωση λες και πάτε σε πανηγύρι με τη Σοφία Κολλητήρη, ούτε ν’ αρχίσετε τις χαιρετούρες λες και είσαστε στην Τοπική Γαλατσίου ή στην Κ.Ο.Β. της Κοκκινιάς...
>>Εκπροσωπείτε η ελληνική φιλοξενία και καλώς ή κακώς η αστική δημοκρατία και ένας αστικός τρόπος ζωής. Είναι μια κορυφαία στιγμή δημοσίων και διεθνών σχέσεων της χώρας. Από το μενού, την μουσική, το art de la table μέχρι και τον τρόπο που είναι ενδεδυμένοι οι καλεσμένοι οφείλουμε να εκπέμπουμε αρχοντιά. Δεν είναι ούτε έξοδος σε κέντρο διασκεδάσεως, ούτε γάμος σε επαρχιακό ξενοδοχείο.<<
>>Οι προσκλήσεις της Προεδρίας έχουν συνήθως dress code. Και όλοι οι καλεσμένοι οφείλουν να το τιμούν. Έχουμε δει απίστευτες αστοχίες διαχρονικά. Το δείπνο προς τιμήν αρχηγούς κράτους είναι ύψιστη τιμή της χώρας μας και η ενδυμασία θα πρέπει να είναι ιδιαιτέρως προσεγμένη. Οι κύριοι θα πρέπει να φοράνε επίσημο καλοσιδερωμένο κοστούμι, με καθαρό πουκάμισο και πάντα με γραβάτα.<<
>>η υπόκλιση δεν είναι υποχρεωτική και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να εκλαμβάνεται σήμερα ως ένδειξη υποταγής. Αυτό ίσχυε εν πολλοίς στο παρελθόν. Είναι πράξη αβροφροσύνης και σοβαρότητας αν γίνεται με τον σωστό τρόπο και εκτιμάται πολύ από τα μέλη της βασιλικής οικογένειας του Ηνωμένου Βασιλείου. Εν όψει της κατάστασης με την πανδημία και την αποφυγή χειραψιών οι υποκλίσεις θα πρέπει να κυριαρχήσουν κατά την επίσημη επίσκεψη του Πρίγκιπα Καρόλου στην Ελλάδα.<<

20/3/2021
Η Αλίκη Βουγιουκλάκη προς τον θαυμαστή της κ. Σ. Καρανικολόν, Παλαιοχώριον Γαστούνης:
Ευχαριστώ πολύ για τα εγκωμιαστικά σας λόγια και τις ευχές σας. Με ρωτάτε: «Την στιγμή που γυρίζετε μια τολμηρή σκηνή ή που φιλάτε τον δήθεν εραστή σας δεν επηρεάζεσθε ή προηγουμένως λαμβάνετε τα μέτρα σας;».
Φυσικά δεν «επηρεάζομαι». Όσο και να «ζη» κανείς το ρόλο του δεν παύει να «παίζη». Και όταν «παίζης» ο παρτεναίρ σου δεν είναι ον τού αντιθέτου φύλου, αλλά ρόλος! Απρόσωπος και χωρίς γένος. Φωτογραφία θα λάβετε.
[Ιούλιος, 1958 – τόσο παλιά!]
[τώρα στα... γεράματα, ψάχνοντας, αρχίζω σιγά-σιγά να σκέφτομαι κι εγώ γύρω από την Αλίκη Βουγιουκλάκη]

[η φωτογραφία είναι από την αγαπημένη μου ταινία της «Έρωτας στους Αμμόλοφους» του Κώστα Μανουσάκη, από το 1958]

20/3/2021
Πάντως αυτή η εμμονή με το να ανοίγουν πρώτα τα κομμωτήρια, τα κουρεία, τα κέντρα αισθητικής και τα νυχάδικα (τι γελοία λέξη!) δεν είναι τυχαία – όταν προέρχεται από μια κυβέρνηση της δεξιάς.
Θυμάμαι από παλιά τους ΔΑΠίτες και τις ΔΑΠίτισσες πάντα περιποιημένους και στην τρίχα. Ενώ εμάς, τους αριστερούς να πούμε... γ@μησέ τα. Και αξύριστοι, και με μαλλιά, και με χωρίς μαλλιά, και ατημέλητοι ανά περιπτώσεις, και με βιαστικές αποφάσεις, όταν βγαίναμε, πάνω στην εξωτερική εικόνα μας, με ρούχα αταίριαστα, τρύπια κ.λπ. Είναι γιατί θεωρούσαμε πως ήταν άλλα τα σημαντικά, για τα οποία έπρεπε να δείχνουμε ενδιαφέρον και προτεραιότητα, χλευάζοντας τους... απ’ έξω εμφάνιση και από μέσα... φελλοί.
Οι ΔΑΠίτες, που μας κυβερνάνε με τόνους ψεμάτων, αήθους προπαγάνδας και το κνούτο, δείχνουν και σ’ αυτό το θέμα την... υψηλή καταγωγή τους.
Ο πορφυρογέννητος είναι ένας ακαμάτης, ένας τζιτζιφιόγκος, ένας φλούφλης, που νομίζει ότι η ζωή κερδίζεται στα γυμναστήρια και στα ινστιτούτα καλλονής (όπως τα λέγαμε παλιά) και όχι στους «τόπους δουλειάς» και στα... μετερίζια των κοινωνικών αγώνων.
Καθαρός στα ρούχα, ναι, μα ακόμη καθαρός στη σκέψη, και καθαρός και στην ψυχή. Αυτό ήταν το δικό μας dress code και όχι η γλίτσα και η «μούρη».

19/3/2021
Εντάξει, η ταινία δεν λέει τίποτα ιδιαίτερο, αλλά έχει φοβερό τίτλο, ανατριχιαστικό αν σκεφθείς το πώς έχουμε καταντήσει, σήμερα, στην Αθήνα, σπουδαία μουσική από τον μέγιστο Κώστα Καπνίση και τίτλους αρχής, από τους ωραιότερους στον ελληνικό κινηματογράφο (για μένα οι ωραιότεροι).
Ένα αριστούργημα, που διαρκεί λίγο πάνω από ενάμισι λεπτό...
https://www.youtube.com/watch?v=LDMRr07aX20

GIANNI LENOCI σπουδαίο μεταθανάτιο άλμπουμ ενός άσσου ιταλού τζαζ πιανίστα και αυτοσχεδιαστή

Το 2019, την τελευταία μέρα του Σεπτεμβρίου, έφυγε από τη ζωή ένας σημαντικός πιανίστας και τζαζ-αυτοσχεδιαστής, ο Ιταλός Gianni Lenoci. Ήταν 56 ετών.
Όπως είχαμε γράψει και παλαιότερα εδώ στο δισκορυχείον... ο Lenoci ήταν γνωστός και στην Ελλάδα, αφού είχε συνεργαστεί σε παραστάσεις και στη δισκογραφία με τον Σάκη Παπαδημητρίου και την Γεωργία Συλλαίου (άκου, ας πούμε, το άλμπουμ “Nosferatu a Monopoli” από το 2005), ενώ είχε βρεθεί στο ίδιο πάλκο και με την ελληνική Plus’ n’ Minus Collective Orchestra στο πλαίσιο των 49ων Δημητρίων, στη Θεσσαλονίκη, το 2014.
Αν αυτές ήταν οι ελληνικές διασυνδέσεις του, σκεφθείτε τι γινόταν στην Ιταλία και ευρύτερα. Έτσι, ας θυμίσουμε μερικά μόνον άλμπουμ τού Lenoci ή με τον Lenoci, για τα οποία υπάρχουν reviews στο blog. Λέμε, λοιπόν, για τα: 1. “The Whole Thing” [Amirani, 2020], τη συνεργασία του δηλαδή με τον πνευστό Gianni Mimmo, 2. “Earle Brown / Selected Works for Piano and/or Sound-Producing Media” [Amirani Contemporary, 2018], CD στο οποίον ο ιταλός πιανίστας απέδιδε συνθέσεις τού Αμερικανού Earle Brown, 3. “Wet Cats” [Amirani, 2017], μια συνεργασία του Lenoci με τον ντράμερ Francesco Cusa, 4. “Glance and Many Avenues” [Amirani, 2015] των Reciprocal Uncles / Ove Volquartz (Reciprocal Uncles ήταν ο σοπρανίστας Gianni Mimmo, ο πιανίστας Gianni Lenoci και ο ντράμερ Cristiano Calcagnile), 5. “Morton Feldman: for Bunita Marcus (1985)” [Amirani Contemporary/ Teriyaki, 2013], με τον Lenoci να παίζει στο πιάνο του συνθέσεις τού Morton Feldman, συν 6. το πρώτο φερώνυμο άλμπουμ των Reciprocal Uncles (Gianni Lenoci & Gianni Mimmo – δίχως ντράμερ δηλαδή) ηχογραφημένο τον Μάιο του 2009.

Μέσα σ’ αυτή την δισκογραφία του Gianni Lenoci στην Amirani έρχεται να προστεθεί και τούτο το CD, που τιτλοφορείται “A Few Steps Beyond” (2021) και που καταγράφει τον πολύ σπουδαίο και πρόωρα χαμένο ιταλό πιανίστα σε μια piano-solo παράστασή του, στο Talos Festival, στην Pinacoteca d’Arte Moderna, στην Ruvo di Puglia, στις 4 Σεπτεμβρίου 2019 – 26 μόλις μέρες πριν ο Lenoci φύγει από την ζωή.
Το υλικό που ακούμε εδώ αφορά όλο σε διασκευές, κάτι που σημαίνει πως σ’ αυτήν την τελευταία, όπως δυστυχώς απεδείχθη, δισκογραφημένη παράσταση τής ζωής του, ο Lenoci ήθελε να στείλει ένα γενικότερο μήνυμα, όσον αφορά στο πώς σκεπτόταν ο ίδιος για την jazz και τον αυτοσχεδιασμό, τοποθετώντας σ’ ένα πρώτο ύψος όλους εκείνους που τον «έφτιαξαν» μέσα στα χρόνια, ως μουσικό, χωρίς βεβαίως να υποτιμά την δική του παρουσία, τον δικό του αγώνα να καταξιωθεί στους φίλους της μουσικής, μέσα από τις ιδιοσυγκρασιακές προσεγγίσεις του, σ’ ένα υλικό, που δεν ήταν πάντα πιανιστικό, μετατρέποντάς το σε τέτοιο ο ίδιος, με τα έξοχα και πέραν από κατατάξεις παιξίματά του.
Τι ακούγεται λοιπόν εδώ; Σημειώνουμε: 1. “Lorraine” (Ornette Coleman), 2. “All the things you are” (Jerome Kern – στάνταρντ), 3. “Blues waltz” (Paul Bley), 4. “Ida Lupino” (Carla Bley), 5. “Goodbye” (Gordon Jenkins – στάνταρντ) και 6. “Latin genetics” (Ornette Coleman).
Δύο συνθέσεις του Coleman, δύο του ζεύγους Bley και δύο στάνταρντ. Αυτό είναι το ρεπερτόριο, τόσο λιτό, μα και τόσο καταφανές και προφανές, όσον αφορά στην διαχρονική πορεία της jazz ανά τις δεκαετίες.
Κομμάτια που μας ταξιδεύουν βαθιά στο χρόνο, στην παράδοση (ας ορίσουμε έτσι τα thirties), φέρνοντάς μας, σταδιακώς, εντός του κυκεώνα της πρωτοπορίας και των νέων πιανιστικών νοηματοδοτήσεων (σε σχέση με την ατονικότητα, την σύγχρονη κλασική, την free jazz και την improv music), μέσα από μια προσέγγιση πάντα λυρική και συναισθηματική – ίδιον των μεγάλων πιανιστών, που έχουν εξερευνήσει τα βάθη της μουσικής, καταλήγοντας, κάποια στιγμή, σε μια performance, που στόχο έχει όχι μόνον την καταγραφή της προσωπικής άποψης, μα και την καλλιτεχνική αγωγή τού κοινού, που κρέμεται από τα χέρια του πιανίστα, ξεσπώντας, ανά διαστήματα, με κραυγές, επευφημίες και χειροκροτήματα.
Επαφή: www.amiranirecords.com