Πριν λίγο καιρό λάβαμε τρία CD από τον γνωστό κιθαρίστα τής jazz και τής αυτοσχεδιαζόμενης
μουσικής Ανδρέα Γεωργίου. Τα CD
αφορούν στο διάστημα 2014-2019 και καταγράφουν τα πιο πρόσφατα ηχογραφικά ενδιαφέροντα
τού καλού μουσικού. Δεν ξεχνάμε βεβαίως και το τελευταίο άλμπουμ του Α.
Γεωργίου (μαζί με τον Γιάννη
Μουρτζόπουλο), το “icarus
_ asylym” [Same Difference Music, 2020], για το οποίον
υπάρχει ήδη review στο δισκορυχείον.
ERECTUS TRIO: Climax ad Libitum [Andreas
Georgiou (Autodia), 2019]
Το Erectus Trio είναι ένα σχήμα το οποίον αποτελούν οι Ανδρέας Γεωργίου ηλεκτρική κιθάρα, Γιώργος Μεταξάς πιάνο και Γιάννης Νοταράς ντραμς. Είναι ένα τρίο χωρίς μπάσο δηλαδή, άρα και με μια κάποια... ελευθεριότητα, όσον αφορά στη ρυθμική διάστασή του, με το “Climax ad Libitum” CD να αποτελεί την παρθενική, υποθέτουμε, καταγραφή του.
Αν ο Ανδρέας Γεωργίου είναι γνωστός στους φίλους και τους fans της σκηνής ήδη από την δεκαετία του ’80, με τις παρουσίες του στα live (εδώ και στο εξωτερικό) και με τα ουκ ολίγα άλμπουμ του για labels όπως τα Praxis, Libra Music, ΕΜΣΕ, Same Difference Music κ.λπ., ο πιανίστας Γιώργος Μεταξάς δεν είναι πολύ γνωστός, φρονούμε, έξω από την βάση του, την Πάτρα. Και το λέμε τούτο, παρότι σ’ ένα παλαιό Jazz & Τζαζ (#57, Δεκέμβριος 1997) είχε δημοσιευθεί μια ενδιαφέρουσα κουβέντα που είχαμε κάνει, στην οποία μιλούσαμε (και) για την jazz στην πρώην Σοβιετική Ένωση (γιατί από την αρχαία Κολχίδα, της σημερινής Γεωργίας, είχε καταλήξει κάποια στιγμή στην Πάτρα ο εξαιρετικός αυτός πιανίστας). Ο τρίτος τής παρέας, ο ντράμερ Γιάννης Νοταράς, είναι και αυτός γνωστός στους παροικούντες από διάφορες φάσεις (εκπαιδευτικές, συναυλιακές κ.λπ.), μα και από την δισκογραφία καθώς έχει υπάρξει μέλος των Full Circle, Take the Money and Run, Schema Ensemble, Occasional Dream, 4+1, Spyweirdos, Tania Giannouli Ensemble κ.λπ. Άρα συζητάμε για τρεις μουσικούς κάθε άλλο παρά τυχαίους (το ακριβώς αντίθετο δηλαδή), με τεράστια εμπειρία και με αντικειμενική ευκολία στο να συνεργαστούν σ’ ένα... ελαφρώς καθορισμένο σετ – γιατί τέτοιο είναι αυτό που ακούμε στο “Climax ad Libitum”, ένα άλμπουμ που περιέχει ένα μόνον track, διάρκειας 64 λεπτών (!), ζωντανά ηχογραφημένο στο χώρο Ποπ-Χορν της Πάτρας, στις 3 Νοεμβρίου 2018.
Ένα τέτοιο track λοιπόν είναι πολύ δύσκολο να περιγραφεί στην ολότητά του. Και ναι, η διάρκεια είναι το θέμα, αλλά είναι ένα θέμα με διττή σημασία. Αν υπάρχει, από την μια μεριά, μια δυσκολία στο να συλλάβεις την ροή αυτού του κομματιού (λόγω της χρονικής έκτασής του), από την άλλη μεριά είναι η διάρκεια εκείνη, που βγάζει προς τα έξω τον τρόπο δουλειάς των τριών οργανοπαικτών – την απαίτηση μιας συγκεκριμένης ψυχικής-σωματικής κατάστασης, προκειμένου να καταγραφεί ένα τέτοιο... διασταλμένο αποτέλεσμα.
Ό,τι ακούμε, εδώ, είναι σε μεγάλο βαθμό αυτοσχεδιαστικό φυσικά, με πολλά στοιχεία ελεύθερης jazz εννοείται, όπως και «σύγχρονης μουσικής» γενικότερα ή ίσως και free-rock σε κάποια σημεία του (εκεί όπου η ένταση κορυφώνεται, μετά το 20ο λεπτό π.χ.), μα ακόμη και folk, romance, world κ.λπ., δεδομένα τα οποία σκορπίζονται πάνω σε μια πλατφόρμα, άχρονη βασικά, που διατηρεί την άνεση να μετατοπίζεται συνεχώς προς νέα ηχητικά εδάφη, παίζοντας με τα tempi, τους χρόνους, τα breaks και τα soli, την ένταση και το πάθος, την νηνεμία και την ηρεμία.
Καλή η ηχογράφηση και η τεχνική επεξεργασία.
[σ.σ. ζητούμε συγγνώμη από τους αναγνώστες μας και από τον καλλιτέχνη, επειδή καλύπτουμε τα... επίμαχα σημεία του εξωφύλλου, καθώς οι ανοχές τού blogger και τού facebook είναι ανύπαρκτες όσον αφορά στο φυσικό γυμνό]
ANDREAS GEORGIOU: Trias II [Andreas Georgiou
(Autodia), 2019]
Το “Trias II” μοιάζει με επανέκδοση (με bonus) τού “Trias”, που είχε τυπώσει μόνος του ο Ανδρέας Γεωργίου, το 2000. Εκείνο το “Trias” περιλάμβανε τα tracks “Feeding the brain”, “Frozen mosquito”, “Nostalgia”, “Street kids” και “Let’s go to Egypt”, ενώ το “Trias II” περιέχει τα τέσσερα απ’ αυτά (δεν υπάρχει το 12λεπτο “Street kids”), συν τα “Expansion” και “Constandia” (γνωστό από την εποχή τού άλμπουμ “Vananda”, από το 1998). Εννοείται πως και στα δύο CD εμφανίζονται οι ίδιοι μουσικοί, δηλαδή οι Ανδρέας Γεωργίου ηλεκτρική κιθάρα, Γιώργος Παλαμιώτης ηλεκτρικό άταστο μπάσο και Νίκος Καπηλίδης ντραμς, και εννοείται πως έχουμε να κάνουμε με το ίδιο session (recorded live at the Mythos studio), από τον Φεβρουάριο του 2000. Επίσης να πούμε πως και οι έξι συνθέσεις τού “Trias II” ανήκουν στον Ανδρέα Γεωργίου.
Είναι προφανές πως εδώ έχουμε ηλεκτρική μουσική, την οποία αποδίδει ένα κλασικό κιθαριστικό τρίο (κιθάρα, μπάσο, ντραμς δηλαδή). Η μουσική δεν είναι jazz, με την αναμενόμενη έννοια, ούτε και rock, world ή κάτι άλλο. Υπάρχουν φυσικά όλα αυτά, και άλλα ακόμη, ως επιρροές, αναφορές κ.λπ., αλλά κατά βάση αυτό που ακούμε στο “Trias II” είναι... ηλεκτρική μουσική ή και fusion θα μπορούσε να το πούμε, αλλά ειδικού σκοπού. Όσο ασαφές ή και γενικόλογο να ακούγεται αυτό το «ηλεκτρική μουσική» δεν παύει να περιγράφει καλά τα κομμάτια τού CD, που σαν συνθέσεις έχουν πολύ ενδιαφέρον και που σαν εκτελέσεις είναι άψογα-ες (εξαιρετικοί μουσικοί, επαγγελματικά ηχογραφημένοι).
Παρότι εκείνη την εποχή ο Ανδρέας Γεωργίου ηχογραφούσε για την Libra Music, βασικά στο στυλ της ethnic-jazz, πείτε την και world-jazz (άκου τα άλμπουμ “Vananda” και “Asate”), συνεργαζόμενος με ευρύτερες ομάδες μουσικών, στο “Trias II” προτιμά ένα πιο «σφιχτό» σχήμα, και ακόμη πιο ηλεκτρικό προφανώς, μέσω του οποίου απλώνει αυτές τις έξι εξαιρετικές συνθέσεις (με την μία ν’ ακούγεται στ’ αυτιά μας ωραιότερη από την άλλη, λες και κάθε επόμενη κατακρατεί όλη την ομορφιά τής προηγούμενης, προσθέτοντας κι άλλη).
Άλμπουμ με ενότητα, με συνοχή, με εντυπωσιακά παιξίματα (και από τους τρεις μουσικούς), που κατά τόπους σε απογειώνει. Αυτό είναι το “Trias II”.
[συστήνεται και στους προγκρεσιβάδες]
ANDREAS GEORGIOU: Vis Formandi [ΕΜΣΕ, 2014]
Το τρίτο άλμπουμ τού κιθαρίστα, συνθέτη και αυτοσχεδιαστή Ανδρέα Γεωργίου που έχουμε στα χέρια μας, και στ’ αυτιά μας, είναι το “Vis Formandi”, το οποίον είναι παλαιότερο, από το 2014 – πράγμα που σημαίνει πως κάποιοι από εσάς μπορεί να το έχετε ήδη ακούσει και εκτιμήσει.
Βασικά πρόκειται για ένα σόλο άλμπουμ –ακούγεται μόνον ο Γεωργίου και μάλιστα live σε στούντιο, άνευ overdubs–, με ήχους από 19χορδη ακουστική κιθάρα και (αφρικανική) sanza (ένα αρχέγονο πιάνο χεριού, που παίζεται με τους αντίχειρες).
Όπως μας είπε ο Ανδρέας Γεωργίου, πίσω απ’ αυτό το άλμπουμ υπάρχει ένας προβληματισμός, που δεν μπορείς να τον καταλάβεις, ως ακροατής (λέμε εμείς), αν δεν σου μιλήσει γι’ αυτόν ο ίδιος ο συνθέτης. Με τα λόγια του λοιπόν:
«Πρόκειται για το απόσταγμα μια 7χρονης διατριβής μου πάνω στη φιλοσοφική σκέψη του Κορνήλιου Καστοριάδη και του Δημήτρη Λιαντίνη, με ταυτόχρονη επιρροή από πέντε θέματα της Φυσικής, τα fractals, την θεωρία του χάους, την κβαντομηχανική, την αρχή της αβεβαιότητας και την θεωρία των χορδών. Στο άλμπουμ “μεταφράζω” μουσικά τον γενικότερο προβληματισμό περί χωροχρόνου».
Τα δώδεκα κομμάτια του άλμπουμ, που έχουν γενικώς μέσες διάρκειες, είναι σαν άκουσμα παράξενα (μάλλον όχι όλα, αλλά αρκετά απ’ αυτά).
Το «παράξενο» κατ’ αρχάς σχετίζεται με τον ήχο των οργάνων, που είναι παράξενα από τη φύση τους. Ένα παραδοσιακό, η sanza, κι ένα σύγχρονο, ιδιοκατασκευασμένο όπως η 19χορδη κιθάρα, που αν δεν με απατά το μάτι μου (από μια φωτογραφία του εσωφύλλου) δεν έχει συμπαθητικές χορδές – κρούονται, δηλαδή, όλες οι χορδές από τον οργανοπαίκτη. Σε κάθε περίπτωση ο ήχος δεν είναι ο κιθαριστικός-συμβατικός και αυτό δίνει στο ακρόαμα μιαν εμφανή χωρική και χρονική διάσταση. Αντιλαμβάνεσαι, εννοούμε, αυτό που λέει ο Α. Γεωργίου, καθώς οι αντηχήσεις και το μεταίσθημα αυτής της κιθάρας σού δημιουργεί μιαν αίσθηση βάθους, μιαν άλλη ηχητική διάσταση, εν ολίγοις, που απλώνεται στο χώρο.
Το ίδιο θα ισχυριζόμαστε και για την sanza, στα tracks στα οποία εκείνη ακούγεται (όπως είναι το “Via lacteal” ή το “Ululas Athenas”), που θα μπορούσε να συμβολίσει αν θέλετε (και βάσει των προβληματισμών του κιθαρίστα) μιαν αρχέγονη κατάσταση δημιουργίας (συνεπώς και χωροχρονική).
Το άκουσμα τού “Vis Formandi”, γενικότερα, δεν θα το χαρακτηρίζαμε «δύσκολο», παρ’ όλη την ιδιαιτερότητά του. Όσοι μάλιστα έχουν κάποιαν επαφή με την παλαιότερη αμερικανική «αρχαϊκή» σχολή (John Fahey, Robbie Basho κ.ά.) θα βρουν εδώ πολλά, που θα τους ενδιαφέρουν.
Επαφή: geoandreas19@gmail.com
Το Erectus Trio είναι ένα σχήμα το οποίον αποτελούν οι Ανδρέας Γεωργίου ηλεκτρική κιθάρα, Γιώργος Μεταξάς πιάνο και Γιάννης Νοταράς ντραμς. Είναι ένα τρίο χωρίς μπάσο δηλαδή, άρα και με μια κάποια... ελευθεριότητα, όσον αφορά στη ρυθμική διάστασή του, με το “Climax ad Libitum” CD να αποτελεί την παρθενική, υποθέτουμε, καταγραφή του.
Αν ο Ανδρέας Γεωργίου είναι γνωστός στους φίλους και τους fans της σκηνής ήδη από την δεκαετία του ’80, με τις παρουσίες του στα live (εδώ και στο εξωτερικό) και με τα ουκ ολίγα άλμπουμ του για labels όπως τα Praxis, Libra Music, ΕΜΣΕ, Same Difference Music κ.λπ., ο πιανίστας Γιώργος Μεταξάς δεν είναι πολύ γνωστός, φρονούμε, έξω από την βάση του, την Πάτρα. Και το λέμε τούτο, παρότι σ’ ένα παλαιό Jazz & Τζαζ (#57, Δεκέμβριος 1997) είχε δημοσιευθεί μια ενδιαφέρουσα κουβέντα που είχαμε κάνει, στην οποία μιλούσαμε (και) για την jazz στην πρώην Σοβιετική Ένωση (γιατί από την αρχαία Κολχίδα, της σημερινής Γεωργίας, είχε καταλήξει κάποια στιγμή στην Πάτρα ο εξαιρετικός αυτός πιανίστας). Ο τρίτος τής παρέας, ο ντράμερ Γιάννης Νοταράς, είναι και αυτός γνωστός στους παροικούντες από διάφορες φάσεις (εκπαιδευτικές, συναυλιακές κ.λπ.), μα και από την δισκογραφία καθώς έχει υπάρξει μέλος των Full Circle, Take the Money and Run, Schema Ensemble, Occasional Dream, 4+1, Spyweirdos, Tania Giannouli Ensemble κ.λπ. Άρα συζητάμε για τρεις μουσικούς κάθε άλλο παρά τυχαίους (το ακριβώς αντίθετο δηλαδή), με τεράστια εμπειρία και με αντικειμενική ευκολία στο να συνεργαστούν σ’ ένα... ελαφρώς καθορισμένο σετ – γιατί τέτοιο είναι αυτό που ακούμε στο “Climax ad Libitum”, ένα άλμπουμ που περιέχει ένα μόνον track, διάρκειας 64 λεπτών (!), ζωντανά ηχογραφημένο στο χώρο Ποπ-Χορν της Πάτρας, στις 3 Νοεμβρίου 2018.
Ένα τέτοιο track λοιπόν είναι πολύ δύσκολο να περιγραφεί στην ολότητά του. Και ναι, η διάρκεια είναι το θέμα, αλλά είναι ένα θέμα με διττή σημασία. Αν υπάρχει, από την μια μεριά, μια δυσκολία στο να συλλάβεις την ροή αυτού του κομματιού (λόγω της χρονικής έκτασής του), από την άλλη μεριά είναι η διάρκεια εκείνη, που βγάζει προς τα έξω τον τρόπο δουλειάς των τριών οργανοπαικτών – την απαίτηση μιας συγκεκριμένης ψυχικής-σωματικής κατάστασης, προκειμένου να καταγραφεί ένα τέτοιο... διασταλμένο αποτέλεσμα.
Ό,τι ακούμε, εδώ, είναι σε μεγάλο βαθμό αυτοσχεδιαστικό φυσικά, με πολλά στοιχεία ελεύθερης jazz εννοείται, όπως και «σύγχρονης μουσικής» γενικότερα ή ίσως και free-rock σε κάποια σημεία του (εκεί όπου η ένταση κορυφώνεται, μετά το 20ο λεπτό π.χ.), μα ακόμη και folk, romance, world κ.λπ., δεδομένα τα οποία σκορπίζονται πάνω σε μια πλατφόρμα, άχρονη βασικά, που διατηρεί την άνεση να μετατοπίζεται συνεχώς προς νέα ηχητικά εδάφη, παίζοντας με τα tempi, τους χρόνους, τα breaks και τα soli, την ένταση και το πάθος, την νηνεμία και την ηρεμία.
Καλή η ηχογράφηση και η τεχνική επεξεργασία.
[σ.σ. ζητούμε συγγνώμη από τους αναγνώστες μας και από τον καλλιτέχνη, επειδή καλύπτουμε τα... επίμαχα σημεία του εξωφύλλου, καθώς οι ανοχές τού blogger και τού facebook είναι ανύπαρκτες όσον αφορά στο φυσικό γυμνό]
Το “Trias II” μοιάζει με επανέκδοση (με bonus) τού “Trias”, που είχε τυπώσει μόνος του ο Ανδρέας Γεωργίου, το 2000. Εκείνο το “Trias” περιλάμβανε τα tracks “Feeding the brain”, “Frozen mosquito”, “Nostalgia”, “Street kids” και “Let’s go to Egypt”, ενώ το “Trias II” περιέχει τα τέσσερα απ’ αυτά (δεν υπάρχει το 12λεπτο “Street kids”), συν τα “Expansion” και “Constandia” (γνωστό από την εποχή τού άλμπουμ “Vananda”, από το 1998). Εννοείται πως και στα δύο CD εμφανίζονται οι ίδιοι μουσικοί, δηλαδή οι Ανδρέας Γεωργίου ηλεκτρική κιθάρα, Γιώργος Παλαμιώτης ηλεκτρικό άταστο μπάσο και Νίκος Καπηλίδης ντραμς, και εννοείται πως έχουμε να κάνουμε με το ίδιο session (recorded live at the Mythos studio), από τον Φεβρουάριο του 2000. Επίσης να πούμε πως και οι έξι συνθέσεις τού “Trias II” ανήκουν στον Ανδρέα Γεωργίου.
Είναι προφανές πως εδώ έχουμε ηλεκτρική μουσική, την οποία αποδίδει ένα κλασικό κιθαριστικό τρίο (κιθάρα, μπάσο, ντραμς δηλαδή). Η μουσική δεν είναι jazz, με την αναμενόμενη έννοια, ούτε και rock, world ή κάτι άλλο. Υπάρχουν φυσικά όλα αυτά, και άλλα ακόμη, ως επιρροές, αναφορές κ.λπ., αλλά κατά βάση αυτό που ακούμε στο “Trias II” είναι... ηλεκτρική μουσική ή και fusion θα μπορούσε να το πούμε, αλλά ειδικού σκοπού. Όσο ασαφές ή και γενικόλογο να ακούγεται αυτό το «ηλεκτρική μουσική» δεν παύει να περιγράφει καλά τα κομμάτια τού CD, που σαν συνθέσεις έχουν πολύ ενδιαφέρον και που σαν εκτελέσεις είναι άψογα-ες (εξαιρετικοί μουσικοί, επαγγελματικά ηχογραφημένοι).
Παρότι εκείνη την εποχή ο Ανδρέας Γεωργίου ηχογραφούσε για την Libra Music, βασικά στο στυλ της ethnic-jazz, πείτε την και world-jazz (άκου τα άλμπουμ “Vananda” και “Asate”), συνεργαζόμενος με ευρύτερες ομάδες μουσικών, στο “Trias II” προτιμά ένα πιο «σφιχτό» σχήμα, και ακόμη πιο ηλεκτρικό προφανώς, μέσω του οποίου απλώνει αυτές τις έξι εξαιρετικές συνθέσεις (με την μία ν’ ακούγεται στ’ αυτιά μας ωραιότερη από την άλλη, λες και κάθε επόμενη κατακρατεί όλη την ομορφιά τής προηγούμενης, προσθέτοντας κι άλλη).
Άλμπουμ με ενότητα, με συνοχή, με εντυπωσιακά παιξίματα (και από τους τρεις μουσικούς), που κατά τόπους σε απογειώνει. Αυτό είναι το “Trias II”.
[συστήνεται και στους προγκρεσιβάδες]
Το τρίτο άλμπουμ τού κιθαρίστα, συνθέτη και αυτοσχεδιαστή Ανδρέα Γεωργίου που έχουμε στα χέρια μας, και στ’ αυτιά μας, είναι το “Vis Formandi”, το οποίον είναι παλαιότερο, από το 2014 – πράγμα που σημαίνει πως κάποιοι από εσάς μπορεί να το έχετε ήδη ακούσει και εκτιμήσει.
Βασικά πρόκειται για ένα σόλο άλμπουμ –ακούγεται μόνον ο Γεωργίου και μάλιστα live σε στούντιο, άνευ overdubs–, με ήχους από 19χορδη ακουστική κιθάρα και (αφρικανική) sanza (ένα αρχέγονο πιάνο χεριού, που παίζεται με τους αντίχειρες).
Όπως μας είπε ο Ανδρέας Γεωργίου, πίσω απ’ αυτό το άλμπουμ υπάρχει ένας προβληματισμός, που δεν μπορείς να τον καταλάβεις, ως ακροατής (λέμε εμείς), αν δεν σου μιλήσει γι’ αυτόν ο ίδιος ο συνθέτης. Με τα λόγια του λοιπόν:
«Πρόκειται για το απόσταγμα μια 7χρονης διατριβής μου πάνω στη φιλοσοφική σκέψη του Κορνήλιου Καστοριάδη και του Δημήτρη Λιαντίνη, με ταυτόχρονη επιρροή από πέντε θέματα της Φυσικής, τα fractals, την θεωρία του χάους, την κβαντομηχανική, την αρχή της αβεβαιότητας και την θεωρία των χορδών. Στο άλμπουμ “μεταφράζω” μουσικά τον γενικότερο προβληματισμό περί χωροχρόνου».
Τα δώδεκα κομμάτια του άλμπουμ, που έχουν γενικώς μέσες διάρκειες, είναι σαν άκουσμα παράξενα (μάλλον όχι όλα, αλλά αρκετά απ’ αυτά).
Το «παράξενο» κατ’ αρχάς σχετίζεται με τον ήχο των οργάνων, που είναι παράξενα από τη φύση τους. Ένα παραδοσιακό, η sanza, κι ένα σύγχρονο, ιδιοκατασκευασμένο όπως η 19χορδη κιθάρα, που αν δεν με απατά το μάτι μου (από μια φωτογραφία του εσωφύλλου) δεν έχει συμπαθητικές χορδές – κρούονται, δηλαδή, όλες οι χορδές από τον οργανοπαίκτη. Σε κάθε περίπτωση ο ήχος δεν είναι ο κιθαριστικός-συμβατικός και αυτό δίνει στο ακρόαμα μιαν εμφανή χωρική και χρονική διάσταση. Αντιλαμβάνεσαι, εννοούμε, αυτό που λέει ο Α. Γεωργίου, καθώς οι αντηχήσεις και το μεταίσθημα αυτής της κιθάρας σού δημιουργεί μιαν αίσθηση βάθους, μιαν άλλη ηχητική διάσταση, εν ολίγοις, που απλώνεται στο χώρο.
Το ίδιο θα ισχυριζόμαστε και για την sanza, στα tracks στα οποία εκείνη ακούγεται (όπως είναι το “Via lacteal” ή το “Ululas Athenas”), που θα μπορούσε να συμβολίσει αν θέλετε (και βάσει των προβληματισμών του κιθαρίστα) μιαν αρχέγονη κατάσταση δημιουργίας (συνεπώς και χωροχρονική).
Το άκουσμα τού “Vis Formandi”, γενικότερα, δεν θα το χαρακτηρίζαμε «δύσκολο», παρ’ όλη την ιδιαιτερότητά του. Όσοι μάλιστα έχουν κάποιαν επαφή με την παλαιότερη αμερικανική «αρχαϊκή» σχολή (John Fahey, Robbie Basho κ.ά.) θα βρουν εδώ πολλά, που θα τους ενδιαφέρουν.
Επαφή: geoandreas19@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου