ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 356

26/3/2021
Όταν οι μεσαίες και οι μεγάλες τζαζ μπάντες, του swing να πούμε, είχαν ψιλο-ψοφήσει στην Αμερική και στην Δυτική Ευρώπη, στην Ανατολική Ευρώπη έπαιζαν στο πρώτο ταμπλώ. Απίστευτες ορχήστρες, ικανές να παίζουν τα πάντα... τζαζ, ροκ, φανκ, λάτιν, φιούζον... με στόχευση, διαρκώς, στην χορευτικότητα.
Αυτή είναι η ορχήστρα του Τσεχοσλοβάκου Kamil Hála, με πιο γνωστά μέλη τον πιανίστα Karel Růžička, τον τρομπετίστα Laco Déczi, τον ντράμερ Josef Vejvoda κ.λπ. Ηχογράφηση από το 1978-79. Ο δίσκος βγήκε λίγο αργότερα. Θεοί...
https://www.youtube.com/watch?v=8M9YA2x2wDY

26/3/2021
Φοβεροί μουσικοί, παικταράδες, πολύ δεμένο συγκρότημα, αλλά τραγούδια... ό,τι να'ναι.
Αυτό το οργανικό τους, πάντως, το γουστάρω πολύ. Κι αν έκανα τώρα ραδιοφωνική εκπομπή (όχι ότι θέλω να κάνω) θα το είχα για «σήμα». Sunset…
https://www.youtube.com/watch?v=uLP_LpRqTTQ

26/3/2021
Sloth... Ακηδία... ένα εκπληκτικό τραγούδι με δισυπόστατους στίχους, που αφορούν σ’ ένα γενικό κακό, έναν πόλεμο, κι ένα ειδικό, μιαν εγκατάλειψη, και που τους ενώνει η ίδια απροθυμία, η ίδια καταθλιπτική αντιμετώπιση της πραγματικότητας.
Απίστευτη η συνύπαρξη της ηλεκτρικής κιθάρας (Richard Thompson) και του βιολιού ή μάλλον της βιόλας (Dave Swarbrick). Μέγιστοι Fairports!
https://www.youtube.com/watch?v=sJZgP0qFnZo

24/3/2021
«Τίποτα δεν ήτανε ικανό να συγκρατήσει τη φλόγα για τη λευτεριά, που έκαιγε μέσα στις καρδιές του λαού μας. Έτσι, στα 1821, ύστερα από κόπους και θυσίες και χάρη στον ενθουσιασμό και τη φλόγα του Παπαφλέσσα, που χρησιμοποίησε όλα τα μέσα, ακόμα και την ψευτιά, κηρύσσοντας την εξέγερση, ξεσηκώθηκε πρώτος ο Μοριάς. Από δω, από το Μοριά, άρχισε η επανάσταση του 1821.
Στο άκουσμα της εξέγερσης όλοι οι ισχυροί της γης, ξένοι και ντόπιοι, τρόμαξαν. Οι κοτζαμπάσηδες, όμως, βλέποντας ότι δεν τους ήτανε δυνατό να συγκρατήσουν το λαό και φοβούμενοι την οργή του, αναγκάστηκαν να κόψουν τη συνεργασία τους με τους καταχτητές, και για να ευνουχίσουν το λαϊκό απελευθερωτικό κίνημα πήρανε όλοι μέρος στην επανάσταση κι έτσι αυτή πήρε χαραχτήρα πανεθνικό.
Οι τρανοί της γης τρόμαξαν και, χρησιμοποιώντας όλα τα τερτίπια, προσπάθησαν να πνίξουν την επανάσταση. Μα γελάστηκαν. Επί 7 ολόκληρα χρόνια πάλεψαν οι προπάτορές μας, παρά το γεγονός ότι η ελληνική αντίδραση, δυο φορές, το 1823 και 1825, οργάνωσε τον εμφύλιο πόλεμο για να σπάσει ακριβώς τους αγώνες αυτούς. Έτσι οι πρόγονοί μας ανάγκασαν όλους τους εχθρούς μας να γλύψουν εκεί που έφτυσαν και ν' αναγνωρίσουν τους αγώνες μας και την ανεξαρτησία μας.
Κανείς δεν πίστευε προηγούμενα σ' αυτό το θαύμα, που συντελέστηκε από τις ίδιες τις δυνάμεις και τα μέσα του λαού.
Άλλοι περίμεναν να τους έλθει η λευτεριά από τη Ρωσία κι άλλοι από τη μεγαλοψυχία των βασιλιάδων της Ευρώπης. Μα η επανάσταση απόδειξε, ότι αυτή μόνη της χάρισε τη λευτεριά της πατρίδας μας. Τα παραμύθια του φιλελληνισμού, χάρη στον οποίο αποκτήσαμε δήθεν τη λευτεριά μας, εφευρέθηκαν μόνο και μόνο για να γίνει πιστευτό, ότι η πατρίδα μας λευτερώθηκε, όχι από τις ίδιες της τις δυνάμεις, μα από τους ξένους. Υπήρξαν βέβαια φιλέλληνες, που αγωνίστηκαν, πολέμησαν κι έχυσαν το αίμα τους για τη λευτεριά της πατρίδας μας. Τιμή και δόξα σ' αυτούς κι αιώνια ας είναι η ευγνωμοσύνη του έθνους. Μα αυτοί υπήρξαν μεμονωμένα άτομα μονάχα. Η θεωρία του οργανωμένου φιλελληνισμού είναι καθαρό παραμύθι.
Με την επικράτηση τής επανάστασης αμέσως οι δικοί μας κοτζαμπάσηδες επιβλήθηκαν πάνω στη χώρα μας. Η αντίδραση, ντόπια και ξένη, για να ευνουχίσει το λαϊκό χαραχτήρα του κινήματος και να επιβάλει νέα σκλαβιά, χρησιμοποίησε όλα τα μέσα. Και στο τέλος το πέτυχε. Η αρχή έγινε κολλώντας στο σβέρκο της πατρίδας μας αυτόν που σας είπα πρωτύτερα: Τον Καποδίστρια.
Ο Γιάννης Καποδίστριας από την ανασύσταση του ελληνικού κράτους άρχισε την καταστροφή τής χώρας μας, κι ένας άλλος Γιάννης, ο Μεταξάς, έβαλε σ' αυτήν το καπάκι.
Ο λαός νόμιζε, ότι μια που πέτυχε πια η επανάσταση, θα επακολουθούσαν τα χρόνια τής ευτυχίας του, ότι όλη η ανθρωπότητα θάτανε στο πλευρό τής χώρας μας και πως η χώρα μας, για μια ακόμα φορά, θα βρισκότανε σε θέση να ξαναπάρει, όπως και παλιότερα, ολόκληρη την ανθρωπότητα από το χέρι και να της δείξει καινούργιους δρόμους πολιτισμού και προόδου. Μα στη θέση αυτών η ντόπια και ξένη αντίδραση επιβλήθηκαν και φέρανε τον Καποδίστρια, τη Βαυαρική δυναστεία με τον Όθωνα.
Χρόνια και χρόνια απάτης και ρεμούλας μάς κράτησαν μακριά από την ευτυχία και τον πολιτισμό, και μας ρίξανε μέσα στην εξαθλίωση, την πείνα, την κακομοιριά και τη δυστυχία. Έτσι η Ελλάδα, που υπήρξε κάποτε η πηγή των φώτων και του πολιτισμού, κατάντησε να βρίσκεται στο πιο χαμηλό επίπεδο οικονομικής, κοινωνικής και εκπολιτιστικής ανάπτυξης, όχι μόνο έναντι των λαών της Ευρώπης, αλλά και των Βαλκανίων».

[Άρης, Λαμία, 22 Οκτωβρίου 1944]

24/3/2021
Η δεξιά σιχαίνεται τον Καραγκιόζη. Είναι «λαϊκούρα» και... τγε μπανάλ, για τα υψηλόφρονα ευρωγούστα της. Αλλά αν είχε φιλότιμο, και αν εννοούσε την ελληνικότητα στην ουσία και το βάθος της, και όχι στον τσολιαδισμό τής απάτης, όλους αυτούς τους «προσκεκλημένους» θα έπρεπε να τους κεράσει, απόψε, μια παράσταση Καραγκιόζη, με αγνό εθνικό περιεχόμενο.
Εμείς, τα λαϊκά παιδιά να πούμε, που μεγαλώσαμε στις φτωχογειτονιές και στις εργατικές συνοικίες, μάθαμε την ιστορία του ’21 και μέσα από τον Καραγκιόζη – για να μην πω κυρίως από τον Καραγκιόζη.

Και ναι, έχω παίξει Καραγκιόζη, αγοράζοντας κάτι φτενά και φτηνά βιβλιαράκια με τα σενάρια, και κόβοντας κι αλευρώνοντας φιγούρες (τις κολλάγαμε πάνω σε χαρτόνι), απ’ αυτά τα 4σέλιδα της Άγκυρας...

24/3/2021
Το «πατριωτικό» γούστο της δεξιάς θα μας εκθέσει διεθνώς. Έχω ήδη βαρεθεί να μετρώ γελοιότητες και αποτυχίες...

23/3/2021
Στο εξώφυλλο «Η Ελλάς περιστιχίζων υπό οπλαρχιγών», του Μποστ. Είναι ένα... επετειακό εξώφυλλο του Κούρου, από τον Ιούνη 1971 και γι’ αυτό το ανεβάζω. 

23/3/2021

Εγώ πάντως θα ήθελα να δω, από ανθρώπους που να καταλαβαίνουνε, που να μπορούν να υλοποιήσουν σοβαρά ένα τέτοιο πρότζεκτ, δέκα σύγχρονες ελληνίδες ηθοποιούς (όχι τηλεστάρ, σελέμπριτις και τέτοια, μα ηθοποιούς του θεάτρου και του κινηματογράφου) φωτογραφημένες... επαναστατικά.

[ΦΑΝΤΑΖΙΟ, #108, 50 χρόνια πριν, 23 Μαρτίου 1971 – Μαίρη Χρονοπούλου]