ο «Μπάλλος» του Διονύση Σαββόπουλου κυκλοφόρησε τέτοιες μέρες πριν από 50 χρόνια – ιστορίες για το άλμπουμ και γύρω από το άλμπουμ, που αποτελεί ένα ροκ-ορόσημο της ελληνικής δισκογραφίας

Σε προσωπικό επίπεδο τρέφω απέραντη εκτίμηση για τον «Μπάλλο» του Διονύση Σαββόπουλου, έχοντας την ίδια γνώμη από τότε που τον πρωτάκουσα, μαθητής στο Γυμνάσιο ακόμη, στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Πρόκειται για ένα εκπληκτικό ροκ άλμπουμ. Ίσως το κορυφαίο στην ιστορία του ελληνικού ροκ.
Υπάρχει η αντίληψη πως αν εξετάζεις τον Διονύση Σαββόπουλο μέσα στο χώρο τού ελληνικού ροκ, τον υποτιμάς. Πως ο Σαββόπουλος υπερβαίνει συγκυρίες, στεγανά, είδη μουσικά κ.λπ. και πως πρέπει να αντιμετωπίζεται κατά μόνας μέσα στο ελληνικό τραγούδι γενικότερα, σαν ξεχωριστή οντότητα. Δεν είναι λάθος αυτό.
Όπως δεν είναι λάθος αν υποστηρίξει κάποιος πως η ροκ περίοδος του Σαββόπουλου, και βασικά τα άλμπουμ «Μπάλλος» και «Το Βρώμικο Ψωμί», αποτελούν από μόνα τους κάτι ξεχωριστό, κάτι μεγάλο και πολύ σοβαρό και πως κάπου θα... χαθούμε στο μέτρημα, αν δεν εξάρουμε τη συμβολή τού ροκ στην δημιουργία τους.
Μάλιστα, τα δύο αυτά άλμπουμ συνδέονται και με κάτι άλλο, που τους δίνει –τους έδωσε τότε, στην εποχή που βγήκαν– μια ξεχωριστή δυναμική. Είναι το γεγονός πως αποτελούν συστατικά στοιχεία των ροκ σκηνών, που διαμορφώνονταν εκείνα τα χρόνια (1969-1972) στην Αθήνα, στα κλαμπ Rodeo και Κύτταρο. Ο «Μπάλλος» φτιάχτηκε, δυνάμωσε και δραπέτευσε μέσα από το Rodeo, ενώ «Το Βρώμικο Ψωμί» μέσα από το Κύτταρο.

Και φυσικά και τα δύο αυτά LP δεν θα ηχούσαν το ίδιο, αν είχαν ολοκληρωθεί έξω από το ροκ περιβάλλον της εποχής, αν δεν είχαν ενσωματώσει στους στίχους, τις μουσικές, τις ενορχηστρώσεις και τις ερμηνείες τους τα διδάγματα του καλύτερου ροκ, που μας ερχόταν σταδιακά από το εξωτερικό, ανακατωμένο με τον ελληνικό λόγο, τα ελληνικά ακούσματα και την ελληνική, γενικότερα, άποψη. Γιατί το ροκ γίνεται ελληνικό, υψηλά ελληνικό, βασικά μέσα απ’ αυτούς τους δύο δίσκους, τον «Μπάλλο» και «Το Βρώμικο Ψωμί».
Το «Περιβόλι του Τρελλού» [Lyra, 1969] προσωπικά δεν το θεωρώ ροκ άλμπουμ, με την έννοια των άλλων δύο δίσκων. Γενικότερα, ναι, είναι ροκ, όπως ροκ μπορεί να είναι πολλά και διαφορετικά πράγματα, αλλά το ροκ, ειδικότερα, λείπει από το «περιβόλι». Το γκρουπ, τα Μπουρμπούλια, είναι από υποβαθμισμένο, έως εξαφανισμένο και οι ενορχηστρώσεις τού Γιώργου Κοντογιώργου μπορεί να είναι άψογες, αλλά δεν έχουν ουδεμία σχέση με το ροκ, έτσι όπως αυτό θα το «τακτοποιούσε» ένα ροκ συγκρότημα.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/o-mpallos-toy-dionysi-sabbopoyloy-kykloforise-tetoies-meres-prin-apo-50-hronia