ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 355

22/3/2021
Είναι η πρώτη ελληνόφωνη εκδοχή του “All along the watchtower”, ως «Γύρω-γύρω στη σκοπιά», από τους τελευταίους M.G.C., ηχογραφημένη ζωντανά το καλοκαίρι του ’69, στις Σπέτσες. Δημήτρης Πουλικάκος φωνή, Δημήτρης Πολύτιμος φαρφίζα, Τάκης Σέμπος κιθάρα, Βασίλης Ντάλλας μπάσο, Τζίμης Τζιμόπουλος ντραμς.
Ο Πουλικάκος έχει πει πως σκόπευαν να ηχογραφήσουν το τραγούδι πριν από τον Σαββόπουλο, αλλά η εταιρία τούς είχε αντιπροτείνει να τραγουδήσουν το “Applausi” των Ιταλών Camaleonti (μάλλον με τα ελληνικά λόγια του Λευτέρη Κογκαλίδη), με τους M.G.C. να αρνούνται.
Μάλιστα στο booklet τού CD, απ’ όπου και το «Γύρω-γύρω στη σκοπιά», που βγήκε το 2004, ο Πουλικάκος το «φτύνει» το “Applausi” και γιατί το γράφει λάθος (“Ablausi”) και γιατί λέει πως «τώρα βέβαια κανένας δεν το θυμάται».
Φυσικά το “Applausi” το θυμούνταν όλοι στην Ελλάδα (άσε την Ιταλία), γιατί έμπαινε συνεχώς σε (ελληνικές) συλλογές, όλες τις δεκαετίες (τελευταία φορά το 2012) και βεβαίως γιατί είναι ένα καταπληκτικό τραγούδι. Και πιστεύω πως αν το λέγανε οι M.G.C. θα το λέγανε πολύ ωραία, και πιθανώς να είχαν και συνέχεια σαν σχήμα, γράφοντας στην πορεία και τα «πιο δικά τους». Anyway…
Τελικά το “Applausi” η εταιρεία (Pan-Vox) το έδωσε στους Up-Tight και oι M.G.C. διαλύθηκαν.
Φυσικά και το “All along the watchtower” θα σάρωνε, αν το ηχογραφούσαν κανονικά σε στούντιο, γιατί οι M.G.C. ήταν γκρουπάρα...
https://www.youtube.com/watch?v=0ej-ZHbyyf8

22/3/2021
Κι επειδή τα λέγαμε χθες για τον Πάνο Τζανετή και την συνεργασία του με τον Μάνο Χατζιδάκι, αυτό είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια του.
Θυμάμαι πως όταν είχα αγοράσει το single, κάποτε στα 90s, δεν το ήξερα.
Το δισκάκι το είχα πάρει, για την μπροστινή πλευρά, που είχε το φοβερό «Ποιος δρόμος», που ακουγόταν στους «Αδίστακτους» του Κατσουρίδη, το ’65, από Στέλιο-Μαρινέλλα και Κούρκουλο. Και ο Τζανετής το λέει έξοχα το «Ποιος δρόμος», αλλά και το «Δωσ’ μου» είναι πραγματικά καταπληκτικό!
Γενικά αυτό το 45άρι είναι για μένα, με διαφορά, το κορυφαίο του Γιάννη Μαρκόπουλου από τα σίξτις.

Και κάτι ακόμη που το έχω ξαναγράψει.
Αυτού του τύπου τα τραγούδια, που είχαν βγει πριν από τη χούντα, επί Ένωσης Κέντρου, και δεν είναι πολλά (κάποια του Λεοντή, του Μαρκόπουλου και ορισμένα ακόμη), η χούντα τα κυνήγαγε, γιατί έβγαζαν μια λύπη, μια στέρηση, έναν καημό, έναν πόνο, θυμίζοντας συγχρόνως και Θεοδωράκη, υποκρύπτοντας, παράλληλα, κάτι από τις βασανισμένες ζωές των αριστερών και συνεπώς ήταν απορριπτέα από ραδιόφωνο και τηλεόραση.
[ακούστε το τραγούδι στα σχόλια]

22/3/2021
Για το τι σημαίνει Buster Williams, για το τζαζ μπάσο, δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα. Μιλάνε οι πάνω από 250 δίσκοι, στους οποίους έχει συμμετάσχει τα τελευταία 60 χρόνια.

https://vimeo.com/ondemand/busterwilliams

21/3/2021
Tone Janša, ίσως ο μεγαλύτερος σαξοφωνίστας που ξεπήδησε από την παλαιά και κραταιά γιουγκοσλαβική σκηνή της τζαζ (Σλοβένος ο ίδιος). Είχε έρθει και στην Ελλάδα κι είχε παίξει – αν δεν με απατά η μνήμη μου στο Φεστιβάλ της Αυγής, τον Σεπτέμβριο του 1979...

https://www.youtube.com/watch?v=cV9LP0oBLrk

22/3/2021
Χρήστος Μπράβος (1948-1987)
«Ορεινό Καταφύγιο» [Τυπογραφείο «Kείμενα», 1983]

20/3/2021
Να μαθαίνετε μπουρτζόβλαχοι.
Μη σκάσετε στο τραπέζι ή τη δεξίωση λες και πάτε σε πανηγύρι με τη Σοφία Κολλητήρη, ούτε ν’ αρχίσετε τις χαιρετούρες λες και είσαστε στην Τοπική Γαλατσίου ή στην Κ.Ο.Β. της Κοκκινιάς...
>>Εκπροσωπείτε η ελληνική φιλοξενία και καλώς ή κακώς η αστική δημοκρατία και ένας αστικός τρόπος ζωής. Είναι μια κορυφαία στιγμή δημοσίων και διεθνών σχέσεων της χώρας. Από το μενού, την μουσική, το art de la table μέχρι και τον τρόπο που είναι ενδεδυμένοι οι καλεσμένοι οφείλουμε να εκπέμπουμε αρχοντιά. Δεν είναι ούτε έξοδος σε κέντρο διασκεδάσεως, ούτε γάμος σε επαρχιακό ξενοδοχείο.<<
>>Οι προσκλήσεις της Προεδρίας έχουν συνήθως dress code. Και όλοι οι καλεσμένοι οφείλουν να το τιμούν. Έχουμε δει απίστευτες αστοχίες διαχρονικά. Το δείπνο προς τιμήν αρχηγούς κράτους είναι ύψιστη τιμή της χώρας μας και η ενδυμασία θα πρέπει να είναι ιδιαιτέρως προσεγμένη. Οι κύριοι θα πρέπει να φοράνε επίσημο καλοσιδερωμένο κοστούμι, με καθαρό πουκάμισο και πάντα με γραβάτα.<<
>>η υπόκλιση δεν είναι υποχρεωτική και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να εκλαμβάνεται σήμερα ως ένδειξη υποταγής. Αυτό ίσχυε εν πολλοίς στο παρελθόν. Είναι πράξη αβροφροσύνης και σοβαρότητας αν γίνεται με τον σωστό τρόπο και εκτιμάται πολύ από τα μέλη της βασιλικής οικογένειας του Ηνωμένου Βασιλείου. Εν όψει της κατάστασης με την πανδημία και την αποφυγή χειραψιών οι υποκλίσεις θα πρέπει να κυριαρχήσουν κατά την επίσημη επίσκεψη του Πρίγκιπα Καρόλου στην Ελλάδα.<<

20/3/2021
Η Αλίκη Βουγιουκλάκη προς τον θαυμαστή της κ. Σ. Καρανικολόν, Παλαιοχώριον Γαστούνης:
Ευχαριστώ πολύ για τα εγκωμιαστικά σας λόγια και τις ευχές σας. Με ρωτάτε: «Την στιγμή που γυρίζετε μια τολμηρή σκηνή ή που φιλάτε τον δήθεν εραστή σας δεν επηρεάζεσθε ή προηγουμένως λαμβάνετε τα μέτρα σας;».
Φυσικά δεν «επηρεάζομαι». Όσο και να «ζη» κανείς το ρόλο του δεν παύει να «παίζη». Και όταν «παίζης» ο παρτεναίρ σου δεν είναι ον τού αντιθέτου φύλου, αλλά ρόλος! Απρόσωπος και χωρίς γένος. Φωτογραφία θα λάβετε.
[Ιούλιος, 1958 – τόσο παλιά!]
[τώρα στα... γεράματα, ψάχνοντας, αρχίζω σιγά-σιγά να σκέφτομαι κι εγώ γύρω από την Αλίκη Βουγιουκλάκη]

[η φωτογραφία είναι από την αγαπημένη μου ταινία της «Έρωτας στους Αμμόλοφους» του Κώστα Μανουσάκη, από το 1958]

20/3/2021
Πάντως αυτή η εμμονή με το να ανοίγουν πρώτα τα κομμωτήρια, τα κουρεία, τα κέντρα αισθητικής και τα νυχάδικα (τι γελοία λέξη!) δεν είναι τυχαία – όταν προέρχεται από μια κυβέρνηση της δεξιάς.
Θυμάμαι από παλιά τους ΔΑΠίτες και τις ΔΑΠίτισσες πάντα περιποιημένους και στην τρίχα. Ενώ εμάς, τους αριστερούς να πούμε... γ@μησέ τα. Και αξύριστοι, και με μαλλιά, και με χωρίς μαλλιά, και ατημέλητοι ανά περιπτώσεις, και με βιαστικές αποφάσεις, όταν βγαίναμε, πάνω στην εξωτερική εικόνα μας, με ρούχα αταίριαστα, τρύπια κ.λπ. Είναι γιατί θεωρούσαμε πως ήταν άλλα τα σημαντικά, για τα οποία έπρεπε να δείχνουμε ενδιαφέρον και προτεραιότητα, χλευάζοντας τους... απ’ έξω εμφάνιση και από μέσα... φελλοί.
Οι ΔΑΠίτες, που μας κυβερνάνε με τόνους ψεμάτων, αήθους προπαγάνδας και το κνούτο, δείχνουν και σ’ αυτό το θέμα την... υψηλή καταγωγή τους.
Ο πορφυρογέννητος είναι ένας ακαμάτης, ένας τζιτζιφιόγκος, ένας φλούφλης, που νομίζει ότι η ζωή κερδίζεται στα γυμναστήρια και στα ινστιτούτα καλλονής (όπως τα λέγαμε παλιά) και όχι στους «τόπους δουλειάς» και στα... μετερίζια των κοινωνικών αγώνων.
Καθαρός στα ρούχα, ναι, μα ακόμη καθαρός στη σκέψη, και καθαρός και στην ψυχή. Αυτό ήταν το δικό μας dress code και όχι η γλίτσα και η «μούρη».

19/3/2021
Εντάξει, η ταινία δεν λέει τίποτα ιδιαίτερο, αλλά έχει φοβερό τίτλο, ανατριχιαστικό αν σκεφθείς το πώς έχουμε καταντήσει, σήμερα, στην Αθήνα, σπουδαία μουσική από τον μέγιστο Κώστα Καπνίση και τίτλους αρχής, από τους ωραιότερους στον ελληνικό κινηματογράφο (για μένα οι ωραιότεροι).
Ένα αριστούργημα, που διαρκεί λίγο πάνω από ενάμισι λεπτό...
https://www.youtube.com/watch?v=LDMRr07aX20