Ζούμε στην εποχή της covid-19. Τα πάντα έχουν ανατραπεί στον καλλιτεχνικό τομέα, και
βεβαίως στον τομέα της μουσικής και φυσικά της jazz – καθότι η jazz ως μουσική από τη φύση
της ζωντανή-αυτοσχεδιαστική έχει γνωρίσει πολύ μεγάλο πλήγμα. Παρά ταύτα οι
καλλιτέχνες ανθίστανται. Πότε με το live streaming και πότε με τις ηχογραφήσεις
στα σπίτια τους κατορθώνουν να σπάσουν τον πάγο, να επινοήσουν νέες πλατφόρμες
δημιουργίας, ώστε το σχοινί να μην κοπεί εντελώς, έως ότου επανέλθουμε κάποια
στιγμή στην προτεραία κατάσταση.
Το “Hazuki,
Piano Solo” [Libra Records, 2020] είναι
το πιο πρόσφατο άλμπουμ τής ιαπωνίδας συνθέτριας, πιανίστριας και
αυτοσχεδιάστριας Satoko Fujii
– μιας μουσικού, που μας απασχολεί σε συχνή βάση στο blog, γιατί συχνές, συχνότατες, είναι
και οι κυκλοφορίες της. Αν έχουμε μετρήσει καλώς το “Hazuki” πρέπει να είναι το έβδομο piano-solo άλμπουμ τής Fujii (στο δισκορυχείον υπάρχουν reviews για τα “Solo Piano” τού 2019, “Solo” τού 2018 και “Invisible Hand” τού 2017), ηχογραφημένο
αυτή την φορά στο σπίτι της, στην πόλη Kobe της Ιαπωνίας, τον Αύγουστο του 2020.
Είναι ένα άλμπουμ προσωπικό λοιπόν, εντελώς προσωπικό, όχι μόνον γιατί πρόκειται για μια homemade εγγραφή, αλλά και γιατί εμπεριέχονται σε αυτό προσωπικές σκέψεις και απόψεις της συνθέτριας-αυτοσχεδιάστριας, που μετουσιώνονται, βεβαίως, σε νότες.
Πολλά από τα tracks είναι καινούρια, συντεθειμένα αυτούς τους μήνες της covid-19, ενώ κάποια είναι παλαιότερα, που αντιμετωπίζονται όμως ξανά και από την αρχή, μέσα στο νέο πλαίσιο.
Το μεγαλύτερο σε διάρκεια track εδώ είναι το 9λεπτο “Hoffen” (η λέξη σημαίνει «ελπίδα» στην γερμανική γλώσσα), μια σύνθεση την οποίαν η Fujii ξεκίνησε να την ετοιμάζει στην Γερμανία (που ήταν η βάση της τον τελευταίο καιρό). Το βασικό μήνυμα που εμπεριέχεται, εδώ, είναι φυσικά εκείνο της «ελπίδας». Πως γρήγορα θα ξεπεραστεί όλος αυτός ο πανικός, που επέφερε στους ανθρώπους και στις σχέσεις των ανθρώπων η ίωση, καθότι η ανθρωπότητα έχει καταφέρει να επιβιώσει, στο παρελθόν, από πολύ χειρότερες καταστάσεις. Η σύνθεση είναι «αναπτερωτική», περνάει από ωραία μελωδικά μοτίβα, αλλά διαθέτει και μιαν διαρκή «ένταση», σε τοποθετεί, δηλαδή, ως ακροατή, σε μια φάση εγρήγορσης – κι αυτό είναι θετικό.
Το πρώτο κομμάτι του άλμπουμ αποκαλείται “Invisible”, ξεκίνησε να γράφεται τον Απρίλιο του 2020, και διαθέτει στην εισαγωγή του προετοιμασμένο παίξιμο, και παίξιμο «από μέσα». Σαν track περνάει από διάφορες φάσεις δημιουργώντας ποικίλες ατμόσφαιρες. Υπάρχουν απλά μελωδικά patterns, αλλά υπάρχουν και επαναλαμβανόμενα μοτίβα, τα οποία συμπλέκονται με ξαφνικά αρπίσματα, δίνοντάς σου την αίσθηση μουσικής από θρίλερ.
Ένα άλλο track έχει τίτλο “Ernesto”, ξεκίνησε να γράφεται τον Ιανουάριο του 2019 (ένα χρόνο πριν την covid-19 δηλαδή), για να πάρει μια οριστική μορφή μέσα στο εν λόγω διάστημα. Ο τίτλος του προέρχεται από το όνομα τού Che Guevara. Η Fujii γράφει για τους κουβανούς γιατρούς, που βρέθηκαν στην Ιταλία, για να βοηθήσουν, όταν η κατάσταση με την νόσο είχε ξεφύγει, όπως γράφει και για τον ίδιον τον Che, μια βιογραφία του οποίου διάβαζε εκείνον τον καιρό. Σαν σύνθεση αναδύει ένα πάθος, με πολύ δυναμικά clusters, αλλά και με low profile στιγμές, με λίγες νότες, σε αργό τέμπο, που «πολλαπλασιάζονται» καθώς αντηχούν.
Εξαιρετικό σαν άκουσμα είναι και το σχεδόν 8λεπτο “Expanding”, σύνθεση παλαιότερη, γραμμένη το 2014. Ίσως πρόκειται για το πιο προχωρημένο track τού “Hazuki, Piano Solo”, στηριγμένο σε μια πολύ περιορισμένη χρήση βασικών τονικοτήτων, με ανεβασμένη ένταση, που προσφέρουν στο άκουσμα ποικίλες διαστάσεις – και μινιμαλιστικές, και πειραματικές, και βεβαίως γενικότερα εκφραστικές. Συναρπαστικό!
Μπορεί να είναι ένα άλμπουμ «διάλειμμα», το “Hazuki, Piano Solo”, στην πολυδιάστατη δισκογραφική πορεία τής Satoko Fujii, αλλά μπορεί να εμπεριέχει και ιδέες, που θα τις δούμε να αναπτύσσονται, πλαισιωμένες αλλιώς, και στα επόμενα project της.
Επαφή: www.satokofujii.com
Είναι ένα άλμπουμ προσωπικό λοιπόν, εντελώς προσωπικό, όχι μόνον γιατί πρόκειται για μια homemade εγγραφή, αλλά και γιατί εμπεριέχονται σε αυτό προσωπικές σκέψεις και απόψεις της συνθέτριας-αυτοσχεδιάστριας, που μετουσιώνονται, βεβαίως, σε νότες.
Πολλά από τα tracks είναι καινούρια, συντεθειμένα αυτούς τους μήνες της covid-19, ενώ κάποια είναι παλαιότερα, που αντιμετωπίζονται όμως ξανά και από την αρχή, μέσα στο νέο πλαίσιο.
Το μεγαλύτερο σε διάρκεια track εδώ είναι το 9λεπτο “Hoffen” (η λέξη σημαίνει «ελπίδα» στην γερμανική γλώσσα), μια σύνθεση την οποίαν η Fujii ξεκίνησε να την ετοιμάζει στην Γερμανία (που ήταν η βάση της τον τελευταίο καιρό). Το βασικό μήνυμα που εμπεριέχεται, εδώ, είναι φυσικά εκείνο της «ελπίδας». Πως γρήγορα θα ξεπεραστεί όλος αυτός ο πανικός, που επέφερε στους ανθρώπους και στις σχέσεις των ανθρώπων η ίωση, καθότι η ανθρωπότητα έχει καταφέρει να επιβιώσει, στο παρελθόν, από πολύ χειρότερες καταστάσεις. Η σύνθεση είναι «αναπτερωτική», περνάει από ωραία μελωδικά μοτίβα, αλλά διαθέτει και μιαν διαρκή «ένταση», σε τοποθετεί, δηλαδή, ως ακροατή, σε μια φάση εγρήγορσης – κι αυτό είναι θετικό.
Το πρώτο κομμάτι του άλμπουμ αποκαλείται “Invisible”, ξεκίνησε να γράφεται τον Απρίλιο του 2020, και διαθέτει στην εισαγωγή του προετοιμασμένο παίξιμο, και παίξιμο «από μέσα». Σαν track περνάει από διάφορες φάσεις δημιουργώντας ποικίλες ατμόσφαιρες. Υπάρχουν απλά μελωδικά patterns, αλλά υπάρχουν και επαναλαμβανόμενα μοτίβα, τα οποία συμπλέκονται με ξαφνικά αρπίσματα, δίνοντάς σου την αίσθηση μουσικής από θρίλερ.
Ένα άλλο track έχει τίτλο “Ernesto”, ξεκίνησε να γράφεται τον Ιανουάριο του 2019 (ένα χρόνο πριν την covid-19 δηλαδή), για να πάρει μια οριστική μορφή μέσα στο εν λόγω διάστημα. Ο τίτλος του προέρχεται από το όνομα τού Che Guevara. Η Fujii γράφει για τους κουβανούς γιατρούς, που βρέθηκαν στην Ιταλία, για να βοηθήσουν, όταν η κατάσταση με την νόσο είχε ξεφύγει, όπως γράφει και για τον ίδιον τον Che, μια βιογραφία του οποίου διάβαζε εκείνον τον καιρό. Σαν σύνθεση αναδύει ένα πάθος, με πολύ δυναμικά clusters, αλλά και με low profile στιγμές, με λίγες νότες, σε αργό τέμπο, που «πολλαπλασιάζονται» καθώς αντηχούν.
Εξαιρετικό σαν άκουσμα είναι και το σχεδόν 8λεπτο “Expanding”, σύνθεση παλαιότερη, γραμμένη το 2014. Ίσως πρόκειται για το πιο προχωρημένο track τού “Hazuki, Piano Solo”, στηριγμένο σε μια πολύ περιορισμένη χρήση βασικών τονικοτήτων, με ανεβασμένη ένταση, που προσφέρουν στο άκουσμα ποικίλες διαστάσεις – και μινιμαλιστικές, και πειραματικές, και βεβαίως γενικότερα εκφραστικές. Συναρπαστικό!
Μπορεί να είναι ένα άλμπουμ «διάλειμμα», το “Hazuki, Piano Solo”, στην πολυδιάστατη δισκογραφική πορεία τής Satoko Fujii, αλλά μπορεί να εμπεριέχει και ιδέες, που θα τις δούμε να αναπτύσσονται, πλαισιωμένες αλλιώς, και στα επόμενα project της.
Επαφή: www.satokofujii.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου