ΜΑΝΩΛΗΣ ΓΑΛΙΑΤΣΟΣ η ήπια αποπλάνηση της φανταστικής ζωής

Σχεδόν κάθε χρόνο, τα τελευταία πολλά χρόνια, ένα άλμπουμ τού Μανώλη Γαλιάτσου έρχεται να μας απασχολήσει. Έτσι συμβαίνει και τώρα, με το πιο νέο CD τού συνθέτη-τραγουδοποιού να τιτλοφορείται «Η Ήπια Αποπλάνηση της Φανταστικής Ζωής» [MLK, 2020], ένας δίσκος των έντεκα tracks συνολικώς, που μοιράζονται ανάμεσα σε ορχηστρικά και σε τραγούδια.

Όπως έχουμε γράψει πολλές φορές στο δισκορυχείον και παλαιότερα στο Jazz & Τζαζ, ο Μανώλης Γαλιάτσος είναι ένας πολύ ιδιαίτερος δημιουργός ή τουλάχιστον εξελίχθηκε έτσι, από ένα σημείο και μετά. Η πορεία του, τούτη την τελευταία δεκαπενταετία χονδρικώς –ας τοποθετήσουμε αυτό το χρονικό όριο– δεν είναι απλώς απρόσκοπτη, μα και οριοθετημένη από ορισμένες παραμέτρους, πολύ ιδιαίτερες και απολύτως χαρακτηριστικές, γενικότερα, του τρόπου που εμπνέεται και εργάζεται.
Ο Γαλιάτσος επιχειρεί να συνομιλήσει με όσα συμβαίνουν στην κοινωνία, και εντός του, με όχημα την «καθαρή μουσική» και τον ποιητικό λόγο. Γράφοντας περί «καθαρής μουσικής», εννοούμε την μουσική εκείνη, που δομείται με τέτοιον τρόπο, ώστε να φαντάζει, και να είναι, πλήρης, ενδελεχής και αυθύπαρκτη. Ακούγοντας, δηλαδή, τα άλμπουμ τού Μανώλη Γαλιάτσου εκείνο που αντιλαμβάνεσαι αμέσως είναι ο τρόπος λειτουργίας τους ως σύνολα, ως «έργα». Το ίδιο συμβαίνει, φυσικά, και με το «Η Ήπια Αποπλάνηση της Φανταστικής Ζωής».
Ίσως το concept να μην είναι πάντα ξεκάθαρο –κι εδώ περιγράφουμε το δεύτερο χαρακτηριστικό των έργων τού Γαλιάτσου, που είναι εισδοχή τού ποιητικού λόγου σε αυτά–, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι ορισμένο, και μάλιστα όχι στο περιθώριο, μα στην καρδιά της δημιουργίας. Ανεξαρτήτως, δηλαδή, από το τι αντιλαμβάνεσαι στο επίπεδο των ιδεών εκείνο που προέχει είναι η κατάδειξη μιας ατμόσφαιρας, ενός κλίματος, εντός του οποίου μουσική και λόγος ταυτίζονται και συμπλέουν προς έναν στόχο. Και ο στόχος αυτός, από αισθητικής τουλάχιστον πλευράς, είναι εντελώς απτός και προφανής.
Τούτο συμβαίνει –και στο παρόν CD– μέσω κάποιων δράσεων και επεξεργασιών, που θα τις χαρακτηρίζαμε «δοκιμασμένες» πλέον, όσον αφορά στα άλμπουμ του Μ. Γαλιάτσου.
Κατ’ αρχάς υπάρχει μια ομάδα μουσικών, σταθερή μέσα στα χρόνια, με προσθήκες, επανακάμψεις κ.λπ., που είναι υπεύθυνη κατά το μάλλον ή ήττον για τον ήχο τού δίσκου. Λέμε για μουσικούς όπως ο ομποΐστας Γιάννης Παπαγιάννης, ο αλτίστας Δήμος Δημητριάδης, ο τρομπετίστας Σωκράτης Άνθης, ο κιθαρίστας Ηλίας Θανάσουλας κ.ά. Έπειτα είναι ο ίδιος ο Μανώλης Γαλιάτσος ως μουσικός (χειρίζεται πιάνο, τσελέστα, πλήκτρα και κρουστά), που με τα πλήκτρα του, βασικά, προσδίδει στο έργο του ένα «πλάτος», έναν «όγκο», χαρακτηριστικό πλέον σε κάθε δουλειά του. Περαιτέρω είναι οι φωνές, που και αυτές είναι σταθερές μέσα στα χρόνια. Άλλες περισσότερο, ως παλαιότερες στη συνεργασία τους με τον συνθέτη (Μαριάνθη Σοντάκη), άλλες λιγότερο, ως πιο νέες (Αντρέας Καρακότας), ενώ και ο Γαλιάτσος ως τραγουδιστής είναι επαρκής στα κομμάτια που αποδίδει, προσθέτοντας στο ακρόαμα ένα ακόμη «προσωπικό» ίχνος (ανάμεσα σε όλα τ’ άλλα).
Και φυσικά μαζί με όλα αυτά είναι και ο λόγος, η ποίηση, ο στίχος, το κείμενο (εδώ ξανά Γιώργος Βέης, μα και Θάνος Μαντζάνας και Καρλ Μαρξ, και Χρήστος Βακαλόπουλος, και Ρομπέρ Ντεσνός), που εντάσσονται με αρμονικό τρόπο στην όλη ηχητική κατασκευή, που «κλέβει» πάντα στοιχεία από το progressive rock, ή art rock αν θέλετε πείτε το, και από το ιταλικό συμφωνικό soundtrack, για να γράψουμε για δύο βασικές ηχητικές αναφορές (που δεν είναι οι μόνες φυσικά).
Δεν υπάρχουν στιγμές για να ξεχωρίσεις στο «Η Ήπια Αποπλάνηση της Φανταστικής Ζωής», γιατί πρόκειται για ένα άλμπουμ που κυλά... ενωτικά και βεβαίως συγκινητικά, απλωμένο σ’ ένα ποιητικό περιβάλλον, μέσα από το οποίο αναδεικνύονται και ουσιαστικά νοήματα, και υψηλά αισθήματα.
Προτείνεται ανεπιφύλακτα, όχι στους φίλους των άλμπουμ του Μανώλη Γαλιάτσου (εκείνοι ξέρουν), μα σε κάθε ακροατή που ίσως, κάπου, να αναπολεί την ποιητική συνθετότητα των άλμπουμ των πρώιμων Genesis και των Van der Graaf Generator, μέσα όμως από μια σημερινή οπτική. 
Επαφή: www.facebook.com/MusicLinksKnowledge