ΤΑΚΗΣ ΜΟΥΣΑΦΙΡΗΣ μια πολύ σημαντική μορφή του λαϊκού μας τραγουδιού – μια μεγάλη απώλεια

Συνθέτης με δεκάδες επιτυχίες, που τραγουδήθηκαν από τους σπουδαιότερους Έλληνες τραγουδιστές
Η απώλεια του συνθέτη-τραγουδοποιού Τάκη Μουσαφίρη είναι πολύ μεγάλη για το λαϊκό τραγούδι. Αυτό αποδεικνύεται σε πρώτη φάση από τις πολλές και μεγάλες επιτυχίες του, αλλά και από κάτι ακόμη. Από την ποιότητα αυτών των επιτυχιών. Γιατί πολλά τραγούδια του Μουσαφίρη έθεταν, από τη γέννα τους, πολύ ψηλά στάνταρντ, τα οποία και επιτύγχαναν.
Το τραγούδι του Τάκη Μουσαφίρη ήταν πάντα λαϊκό, αλλά συχνά ήταν και φιλοσοφικό, θυμοσοφικό, γεγονός που έδειχνε πως, σαν δημιουργός, είχε κι άλλες καταβολές, όχι μόνον λαϊκές, και πως αυτές τις καταβολές μπορούσε να τις μετουσιώσει σε κάτι σπάνιο και μοναδικό, όπως ελάχιστοι άλλοι συνάδελφοί του (μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού) μπορούσαν να κάνουν.
Γιατί οι ιδέες, οι απόψεις και οι εικόνες που έχτιζε μέσα από τα τραγούδια του ο Μουσαφίρης είχαν συχνά κάτι... υπερκόσμιο. Αρκεί κανείς να μελετήσει το τραγούδι του «Σε μια στίβα καλαμιές», που είχε πει ο Δημήτρης Μητροπάνος στα «Λαϊκά ’76», για να καταλάβει πολλά ή τα πάντα.

Ο Μουσαφίρης βάζει τον βασανισμένο ήρωά του να κοιμάται, πάνω στις καλαμιές, και να ονειρεύεται πως ξαναγεννιέται σ’ έναν άλλο κόσμο, στον οποίο ζούνε μόνον οι ψυχές, καθαρές, αμόλυντες, χωρίς βάσανα και πόνους, καθώς τα φθαρτά σώματα έχουν παραδοθεί στην πυρά. Ένα τραγούδι με προσωκρατικές αναφορές, καθαρτήριο, που μόνον πολύ μεγάλοι δημιουργοί μπορούν να συντάξουν. 
Σ’ ένα άλλο τραγούδι του από την ίδιαν εποχή, το «Πες μου που πουλάν καρδιές» (1974) ο Μουσαφίρης δείχνει την φοβερή ποιητική του έξαψη. Στίχοι όπως οι... «θέλω να ’σαι αετός / σ’ αψηλά να πας λημέρια / το κρασί σου ήλιου φως / και να κερνάς τ’ αστέρια» δεν μπορούν να γραφτούν από τον οποιονδήποτε. Πρέπει να είσαι ποιητής, για να τους γράψεις. 

Στο περίφημο «Ένα τραγούδι πες μου ακόμα», που είπε πρώτος ο Μιχάλης Μενιδιάτης το 1977 και η Ρίτα Σακελλαρίου δύο χρόνια αργότερα, υπάρχουν στίχοι ανομολόγητου ερωτικού πάθους, μαεστρικά φτιαγμένοι («Ένα τραγούδι πες μου ακόμα / και βάψ’ τον ήλιο με μαύρο χρώμα / ένα τραγούδι το τελευταίο / μα θέλω να ’ναι το πιο ωραίο»), ενώ στο μυθικό «Κάνε κάτι να χάσω το τραίνο» (1976), με τον Δημήτρη Μητροπάνο, η ερωτική απελπισία χτυπάει κόκκινο («Αυτό το τσιγάρο που καίει / είναι το τελευταίο / τα μάτια σου κλείσε δε θέλω / να δεις ότι κλαίω / γιατί είναι μοιραίο να φύγω, σε λίγο») μέσα από έξοχα φιλοτεχνημένες εικόνες. 

Δεν ήταν όλα τα τραγούδια του Τάκη Μουσαφίρη αυτού του ποιοτικού ύψους, αλλά πολλά ήταν τέτοια.

Η συνέχεια εδώ... 

https://www.lifo.gr/culture/music/takis-moysafiris-mia-poly-simantiki-morfi-toy-laikoy-mas-tragoydioy-mia-megali